#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
#THK_1A
เธอเดินขึ้นหน้าชั้นด้วยท่าทางมั่นใจ ว่าสง่างามแต่ระหว่างทาง ดันสะดุดขาตัวเองเบาๆ จนต้องกระแอมกลบความเขิน
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ฉันคนนี้…คือผู้แบกรับโชคชะตา ผู้หลบซ่อนตัวจากสายตาแห่งโลกมนุษย์ คุโรซาวะ ฮารุกะ ผู้ถือครองพลังแห่ง‘หนองน้ำสีดำอันไกลโพ้น’ (ความหมายชื่อ )…”
หยุดคิดเหมือนพยายามจำบทที่ซ้อมมาเมื่อคืน
(+)
#THK_1A
เธอเดินขึ้นหน้าชั้นด้วยท่าทางมั่นใจ ว่าสง่างามแต่ระหว่างทาง ดันสะดุดขาตัวเองเบาๆ จนต้องกระแอมกลบความเขิน
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ฉันคนนี้…คือผู้แบกรับโชคชะตา ผู้หลบซ่อนตัวจากสายตาแห่งโลกมนุษย์ คุโรซาวะ ฮารุกะ ผู้ถือครองพลังแห่ง‘หนองน้ำสีดำอันไกลโพ้น’ (ความหมายชื่อ )…”
หยุดคิดเหมือนพยายามจำบทที่ซ้อมมาเมื่อคืน
(+)
Comments
สามปีต่อจากนี้ ผู้ถือครองพลังแห่งหนองน้ำสีดำอันไกลโพ้นจะเป็นยังไงต่อ… คงต้องติดตามต่อไปเสียแล้ว
( ฝากเนื้อฝากตัวรุกะจังด้วยนะคะ น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ เอ็นดู🤣🤣💗💗💗 )
อดคิดไม่ได้ว่าบางทีทุกครั้งที่พูดคงต้องขอเวลา 10 นาทีให้เธอแสดงท่าทางออกมาให้ครบสเต็ปล่ะนะ
อายาโตะตบมือให้กับความมั่นใจของเธอ
( สาวสวยสาวน่ารัก ฝากตัวด้วยน่ารักนะรุกะจังแพ้ด ๆๆ🥺💓 )
ตบมือให้แบบนี้…หรือว่าเริ่มรู้สึกถึงพลังของหนองน้ำสีดำแล้วสินะ…
จากนั้นก็เดินกลับมานั่งที่อย่างช้าๆ สีหน้าภูมิใจสุดขีดเหมือนพึ่งผ่านบททดสอบแห่งโชคชะตา
( ฮือออ ฝากตัวด้วยนะคะ ! จะพยายามเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่น่ารักให้ได้ค่ะ! 🙌🏻💗 ถ้าหลุดเบียวหนักอีกฝากดีดเหม่งเตือนด้วยนะคะ555555 )
“เท่โคตร! อยากจะเห็นพลังหนองดำอะไรนั่นซะแล้วสิ!“
ไม่นึกเลยว่าจะมีเพื่อนร่วมห้องที่เจ๋งขนาดนี้มาก่อน ก็นะ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอคนประเภทนี้..
(ฝากตัวด้วยนะคะรุกะจัง!)
“รุกะไม่กินของขม เพราะมันรบกวนการหมุนเวียนของพลังจักรวาล…แล้วก็ชอบของหวาน เพราะมันช่วยฟื้นฟูมานาในยามเหนื่อยล้า”
“…ขอฝากตัวด้วยค่ะ ! ”
'จูนิเบียว ม.ปลาย!!!' เธอไม่ได้แย่ แต่กลับดีใจที่มีเพื่อนร่วมห้องน่าสนใจแบบนี้
"รุกะตัน ฉันชื่อ ริกกะ เรียนริกกะจังก็ได้นะ!"
เธอโบกมือให้อีกฝ่ายด้วยหน้าที่ยิ้มสดใส
(ว้ากก รุกะจังน่ารักมากเลยค่ะ😭😭💖)
ตบมือเปาะแปะให้ พร้อมกับดันแว่นตาขึ้นราวกับจะเพ่งมองผู้แนะนำตัวให้ชัดเจน
That’s lit!🔥
ว่าแล้วก็จดคันจิที่เป็นชื่อของอีกฝ่ายลงสมุดเล่มเล็ก
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ รุกะจัง”
( น่ารักมาก เพ็ทๆๆๆคนน่ารักนะคะ💓🫶)
"ใช้คำได้สวยมากๆเลย"
กล่าวชมทั้งรอยยิ้มก่อนจะนึกตามไป
ถ้าหลบซ่อนตัวจากสายตาแห่งโลกมนุษย์แล้วเธอที่เป็นมนุษย์จะเห็นได้มั้ยนะ หรือต้องทำเป็นไม่เห็น
"...ยินดีต้อนรับนะคะ?"
แม้จะยังไม่ได้คำตอบ แต่ก็ต้อนรับก่อนแล้วกัน??
“ม-ไม่คิดว่าจะมีคนเข้าใจศาสตร์แห่งการอัญเชิญคำพูดจากดินแดนแห่งโชคชะตาขนาดนี้…!”
“ขอบคุณที่เปิดรับการมีอยู่ของรุกะ—แม้เพียงเสี้ยววินาทีของแสงที่ลอดผ่านม่านหมอกแห่งความจริง…! ”
เธอพูดจบก็รีบก้มหน้าหนีความเขินก่อนจะรีบเดินกลับไปนั่งประจำที่อย่างเร่งรีบ
รอยยิ้มของเธอดูจะยิ่งเอ็นดูในท่าทีของอีกฝ่าย
ทั้งที่กล้าแสดงออกขนาดนี้แต่ดูเหมือนจะเป็นเด็กขี้อายไม่น้อยเลย
น่ารักจริงเชียว