#KMI_เปิดโรล
[ ปิดเทอมฤดูร้อน | แยกรูท | ย่านการค้า ]
ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปใช้ช่วงเวลาของตนเอง ชินามิ อาริสะ ก็เป็นหนึ่งในนั้น
แต่ทว่า…เจ้าหญิงไคจูของเรามาในชุดไปรเวทสุดแสนน่ารัก ใครเห็นต้องมีสะดุดมอง ยืนเท้าเอวทำหน้าอารมณ์เสียไม่น้อยมุมใดมุมนึงของตึก
โดนเทเดทน่ะ…
"Это так раздражает!"
::น่าหงุดหงิดชะมัด::
+
[ ปิดเทอมฤดูร้อน | แยกรูท | ย่านการค้า ]
ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปใช้ช่วงเวลาของตนเอง ชินามิ อาริสะ ก็เป็นหนึ่งในนั้น
แต่ทว่า…เจ้าหญิงไคจูของเรามาในชุดไปรเวทสุดแสนน่ารัก ใครเห็นต้องมีสะดุดมอง ยืนเท้าเอวทำหน้าอารมณ์เสียไม่น้อยมุมใดมุมนึงของตึก
โดนเทเดทน่ะ…
"Это так раздражает!"
::น่าหงุดหงิดชะมัด::
+
Comments
ชินามิ?
ถึงจะเคยอยู่โรงเรียนประถมคูเมอิรุ่นเดียวกันมาจนห่างหายกันไปช่วงใหญ่ๆ แต่ก็ยังนับว่าเป็นใบหน้าที่คุ้นเคยได้อยู่ละมั้ง
”เป็นอะไรไป?“
เขาเดินเข้าไปทักอีกฝ่าย
ไม่นานก็เลิกคิ้วขึ้นกับเสียงที่เข้ามาทัก
"สึบากิ?" เพื่อนร่วมชั้นลูกครึ่งเฉกเช่นเดียวกับเธอนี่เอง
จะว่าเหมือนไม่ได้คุยกันนานเลยแฮะ
ก็เพราะอาริสะเพิ่งย้ายกลับมาเมื่อปีที่แล้วนี่หน่า
แต่ไหนๆ ก็เจอแล้วถือโอกาสใช้เวลาร่วมกันหน่อยดีกว่า
"นิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" เก็บมือถือลง
พร้อมวาดรอยยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"สึบากิกำลังจะไปไหนหรอ?"
ว่าทีเล่นทีจริงกับสีหน้าบึ้งตึงของเธอในตอนแรก
“จะไปหาอะไรเย็นๆกินสักหน่อย ไปด้วยกันมั้ยล่ะ”
ถามกลับด้วยรอยยิ้ม ดูท่าว่าอารมณ์ของเธอจะดีขึ้นหน่อยแล้ว
เธอว่าพลางยักไหล่ ว่าอย่าใส่ใจเลย
"อะไรเย็นๆ?" หงอนบนหัวกระดิก
คลี่ยิ้มกริ่ม
"นี่สึบากิชวนริสะไปเดทหรอ" น้ำเสียงแซว
"ล้อเล่นน่ะ, อื้อ เอาสิไปกัน"
เออิจิเพิ่งกลับมาจากนอกเมือง เขาได้เดินผ่านย่านการค้าเพื่อหวังจะหาอะไรใส่ท้องหลังการเดินทาง
ขณะนั้นเองสายตาก็เหลือบไปเห็นพนักงานพาร์ตไทม์เข้าพอดี
มองอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินเข้าไปหา
"อาริสะ ทำอะไรอยู่น่ะ?"
สภาพของเออิจิในตอนนี้นั้นอาจทำให้คุณรู้สึกแปลกใจไม่น้อย เพราะนอกจากแผลเป็นใต้ตานั้นแล้วมือก็ยังเต็มไปด้วยผ้าพันแผล
ราวกับเพิ่งกลับมาจากการฝึกบางอย่าง
นิ้วรัวแป้นพิมพ์บนหน้าจอโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดใจ
เหมือนกำลังด่าใครสักคนอยู่
ก่อนถูกดึงดูดความสนใจ
ด้วยเสียงอันคุ้นเคยของรุ่นพี่ที่สนิทที่ร้านพาร์ตไทม์ของเธอ
"พี่เออิจิ?" เงยหน้าขึ้นมาอย่างดีใจ
ว่าในที่สุดเขาก็กลับมา ก่อนชะงักไปเมื่อเห็นสภาพอันดูไม่ได้
+
"ทำไมถึงมีสภาพนี้คะ" น้ำเสียงดุพร้อมเท้าเอว
สายตาสำรวจรอบตัว
"อธิบายมาเลยนะคะ" จ้องเขม็งอย่างกดดัน
ถึงเธอจะแสดงออกรุนแรงเสียหน่อย
แต่เชื่อเถอะ นั่นคือความเป็นห่วง
"ไม่สำคัญหรอก"
ดูท่าจะไม่อยากพูดเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ จึงรีบเปลี่ยนเรื่องพลางซุกมือเข้ากระเป๋ากางเกง
"ว่าแต่เธอน่ะ เดินหลงกับเพื่อนรึไง?"
ช่วงปิดเทอมเด็กๆจะมาเที่ยวเล่นกันก็คงไม่แปลก สิ่งที่แปลกก็คืออีกฝ่ายอยู่คนเดียวนี่แหละ
หากคุณผ่านมาพอดีล่ะก็ ช่วยทำให้เธออารมณ์ดี หรือหัวเสียกว่าเดิมทีล่ะ(?)
(อีเว้นท์เดทนี้สุ่มสถานที่เที่ยวกับการพบเจอสิ่งลี้ลับ +บัฟโชคดีของอาริสะจะได้เจออะไรดีน้า)
ตอนแรกก็ว่าจะขับผ่านไปเฉยๆ..แต่เห็นดูอารมณ์ไม่ดี ก็เลยขี่มาจอดข้างๆ
“ริสะ ?” ไหนๆเธอเคยเรียกชื่อต้นเขาไปแล้ว และเขาก็ไม่รู้นามสกุลเธอ ก็เลยตามเลยแล้วกัน
“เป็นอะไรมั้ย ? แต่งตัวซะน่ารักแต่ทำหน้าบูดเชียว”
เสียงของจักรยานที่มาจอดข้างๆเธอ พร้อมใบหน้าและน้ำเสียงคุ้นไม่ใช่น้อย
สาวเจ้าขมวดคิ้วมองตาปริบอย่างไม่คุ้นตาทำนอง’รู้ชื่อกันด้วย เรารู้จักกันหรอค?’ ก่อนจะหรี่ตาดูดีๆ
“อะ ตาแว่นหรอ” นึกออกแล้วไม่ใส่แว่นยังพอว่า แต่เปลี่ยนชุดทีจำไม่ได้เลย
“แล้วใครอนุญาตให้เรียกริสะมิทราบ!?” เท้าเอวฟึดฟัด
+
ก่อนย้อนตอบคำถาม
“หึ ริสะเหมือนคนที่จะเป็นอะไรรึไง” หลับตาเพยิดหน้าให้เห็นว่าเธอสบายดี ขอบคุณ
แต่ใครจะกล้าบอกกันล่ะว่าโดนเดนัดเดท(…)
ลืมตาขึ้นมามอง
“ว่าแต่…นายกำลังจะไปไหนน่ะ?”
หงอนกระดิกอย่างสนใจ
”ไม่ให้เรียกริสะ แล้วให้เรียกอะไรดีละ ?“ เอียงคอถามซื่อ แต่ทีเธอยังเรียกเขาตาแว่นเลยนี่..
และตานั่นก็ตอบเธอด้วยสีหน้าว่า ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร
“ผมกำลังจะไป…..”
เอ่ยแล้วค้างไปครู่นึง อย่างกับคิดไม่ทันงั้นแหละ
“ทำอะไรกิน-”
“อ้ะ หมายถึง หาอะไรกิน”
พูดล่กๆ ก็ยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูด้วย
“เธอละ กำลังจะไปไหน ?“
ก่อนเอ่ย
"ริสะ" ใช่ เรียกแบบนั้นแหละ
"ก็ไม่ได้อยากให้เรียกนักหรอกนะ" สาวเจ้าบ่นอุบอิบ
"แต่จะยอมให้กรณีพิเศษ" สบตาเจ้าตัว
+
เสียงคุ้นหูของเพื่อนร่วมห้องดังมาแต่ไกล ร่าเริงขนาดที่ว่าคนได้ยินสามารถปลงไว้ก่อนได้เลยว่าคนอย่างเคย์ริวต้องหาเรื่องอะไรสนุกเล่นแน่
"มายืนทำหน้าอารมณ์เสียแบบนี้คนเดียวทำไมล่ะ วันนี้อากาศดีออก ยิ้มหน่อยๆ"
ไม่ว่าเปล่า แต่เคย์ริวยังยิ้มกว้างเป็นตัวอย่างให้ด้วย...
ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า ถึงได้ยินเสียงรบกวนสุดแสบแก้วหูขนาดนี้ ไม่ต้องเงยขึ้นมองก็รู้เลยว่าเป็นใครไม่ได้อีกนอกจาก
ไอ่หมอนั่นของอาริสะ !!!
สุดท้ายก็ยอมเงยขึ้นสบตาคนที่ไม่รู้สถานการณ์ พบใบหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จาพร้อมออร่าจะกัดหัวคนที่ไม่รักชีวิตอย่างนายยังไงล่ะ
ยิ่งเห็นรอยยิ้มยิ่งหงุดหงิดชะมัด
อยากอาละวาดกรี๊ด!!!
+
ท่าทีสงบเสงี่ยมขึ้น พร้อมวาดยิ้มตาปิดอย่างที่เจ้าตัวต้องการ
"อื้อ อากาศดีมากๆ เหมาะแก่การจับนายทุบลงพื้นเลยว่ามั้ย?"
รอยยิ้มสวนทางกับน้ำเสียงและคำพูด เสียงหักนิ้วดังกรอบแกรบ
"ไม่เห็นรึไงคนเขาอารมณ์เสียอยู่(ที่ถูกเทนัดเดท)น่ะ"
"ไปไหนก็ไปน่า" ทำมือไล่ชิ่วๆ นี่ถืว่าเธอใจดีมากเลยนะ
ที่ให้โอกาสเจ้าตัวหนีขนาดนี้
เคย์ริวถอนหายใจเฮ้ออ เฮ้ออออออ ด้วยท่าทางที่น่าหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม มองแว๊บเดียวยังรู้เลยว่าทำไปด้วยความอยากกวนล้วนๆ
"ก็เห็นอยู่ไงว่าอารมณ์ไม่ดี ถึงเข้ามาทักทายด้วยความหวังดีเนี่ย"
นี่คือเคย์ริวการละคร...
"ไล่กันแบบนี้เสียใจนะเนี่ย"
อีกนิดชายหนุ่มคงหยิบน้ำตาเทียมขึ้นมาหยอดเพื่อความสมจริงด้วย
ปรายตามองแบบไม่มีใครหมั่นไส้ที่สุดในชีวิตเท่านายแล้ว
มองการละคร พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
โชคร้ายอะไรของเธอกันน้า
โดนเทนัดเดทไม่พอ ยังต้องมาเจอหมอนี่กวนประสาท
หลุบใบหน้าดวงตาหรี่ลง
คนที่อยากเศร้าจริงๆน่ะคือทางนี้ต่างหาก
เฮ้อ...เงยหน้าซะอาริสะ
จะมาทำตัวเศร้าต่อหน้าไอ่หมอนี่ไม่ได้
+
กระพริบตาปริบ คนต่างชาติ (・・?)
รุยที่เลิกจากพาร์ทไทม์กะตัวเองบังเอิญเดินผ่านมาเห็นเด็กสาวเข้า
ลักษณะของอีกฝ่ายที่ขัดกับสภาพแวดล้อมจนสะดุดตา ชวนให้เธออดอยากใส่ใจไม่ได้
“เอ่อ คือ.. มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?”
เดินไปทักแต่ด้วยภาษาญี่ปุ่นแบบเนิบๆ ( ´_ゝ`)
เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเล็กที่เอ่ยทักทาย, มองตาปริบว่าเอ๊ะ…นี่สภาพเธอเหมือนคนต้องการความช่วยเหลือขนาดนั้นเชียว?
เอ…เหมือนเคยเห็นที่โรงเรียนเลยแฮะ รุ่นน้อง? คงคิดว่าเธอเป็นคนต่างชาติ? แกล้งหน่อยดีมั้ยนะ?
+
“Спасибо за помощь. Ты такой милый человек”
::ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆเลยนะเธอน่ะ”
รัวภาษาถิ่นรัวๆ
จงใจแกล้งน่ะ
กำลังพยามเป็นพลเมืองญี่ปุ่นที่ดี แต่พออีกคนเปิดปากพูดภาษาปะกิดใส่
“……”
กระพริบตาปริบๆ
ตายล่ะ นั่นใช่ภาษาอังกฤษไหมหว่า🗿
ใบหน้าที่ปกติมึนอยู่แล้ว ยิ่งดูมึนหนักกว่าเก่าอีก
รุยอ้าปากพะงาบๆ ก่อนจะเค้นสมองตอบกลับไปด้วยสำเนียงแปร่งๆ
”..อ่า ยู โอเค?“ เอียงหัวพร้อมทำมือประกอบ👌
ไม่เข้าใจนิดหน่อย แต่งงมากๆ แต่อีกฝ่ายเขาก็ยิ้มให้เรานะ ?????
"ค่ะ ริสะโอเคดี"
"ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ"
เฉลยแล้วจ้า ว่าแซ่ดนิฮงจินได้อย่างชัดแจ๋ว
หงอนดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างหยอกล้อ
แกล้งเด็กก็สนุกดี แต่หวังว่าจะไม่โกรธกันนะ?
อากิพระที่นั่งกินขนมอยู่ที่คาเฟ่แถวนั้นมองเห็นเด็กสาวอยู่นานแล้ว ด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเธอก็ส่วนหนึ่ง ที่สนใจกว่านั้นคือใบหน้าที่ดูจะอารมณ์เสียไม่น้อย
หลังขนมลงท้องไปจนหมดสิ้น เขาถึงได้ลองตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอเผื่อต้องการความช่วยเหลืออะไร เพราะดูเหมือนจะเป็นต่างชาติ...? อาจจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารอะไรแบบนั้น? (+)
" เห็นยืนอยู่ตรงนี้สักพักแล้วแหนะ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ? "
เงยหน้าขึ้นมามองตาปริบ
เมื่อคนตรงหน้าใช้ภาษาอังกฤษกับเธอ
อ๋า...นี่คิดว่าเธอเป็นคนต่างชาติสินะ
ไม่แปลกหรอก...ก็เพิ่งสบถภาษาต่างถิ่นไปนี่นา
ว่าแต่คุ้นตาจังนะ เหมือนเคยเห็นที่ชมรมคิวโด, หงอนดุ้กดิ้กไปมาอย่างสนใจ เหมือนเธอกำลังคิดหาเรื่องแหย่นิดหน่อย
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...
ไปที่นั่นอาจจะช่วยให้เธออารมณ์ดีขึ้นได้
+
พอดีกำลังมองลานสเก็ตน่ะค่ะ"
"ไม่ทราบว่าพอจะรู้ทางมั้ยคะ?"
ตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษติดสำเนียงละมุน
จะให้ใช้รัสเซียก็เกรงว่าจะแปลไม่ออกน่ะ
เมื่อเห็นว่าคนคุ้นหน้ายืนทำหน้าเหมือนเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ยูเซย์ก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาก่อนจะเอ่ยปากเรียก
"อาริสะ..?"
น้ำเสียงไม่ได้ต่างจากปกติมากเท่าไหร่นัก แต่สายตาที่มองมาก็ดูออกได้ไม่ยากว่าเป็นห่วงอยู่
"มีอะไรให้ช่วยไหม?"
ยืนทำหน้าแบบนี้ ไม่ใช่สถานการณ์ปกติแน่ล่ะ
หากนั่นเป็นเสียงของเพื่อนสนิทของเธอ ต้องเรียกว่าเทพบุตรมาทรงโปรดก็ว่าได้
เงยหน้าขึ้นสบใบหน้าที่สื่อถึงความห่วงใย “ยูเซย์?”
ถ้าเป็นคนคนนี้ก็คงจะรับรู้ถึงงานอดิเรกของเธออยู่แล้วจึงไม่เป็นอะไรที่จะบอกออกไป
“อือ ก็ไม่เป็นไรหรอกก็แค่…”
“โดนเทนัดเดทอีกแล้วน่ะ”
“มันน่าโมโหน่ะ คนอุส่าตอบรับแล้วมาทำกันแบบนี้” ขมวดคิ้วพองแก้ม
+
“ว่าแต่ยูเซย์ มาทำอะไรล่ะ?”
“นึกว่าจะอยู่บ้านอ่านหนังสือมากกว่าเสียอีก”
และที่มองนิ่งๆแบบนั้นก็ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไงออกไปนี่สิ...
มาบ่นเรื่องนี้กับคนไม่มีประสบการณ์เดทแบบเขา เขาก็คงช่วยอะไรไม่ได้ล่ะนะ
"อ่านล่วงหน้าไปแล้วพอสมควร..."
"เลยจะออกมาซื้อพวกเครื่องเขียนเพิ่มหน่อย"
ซึ่งนั่นไม่ใช่ปัญหาอะไร เพียงแค่ให้เธอได้บ่นออกมาก็พอแล้ว
"อือหึ งั้นไปกัน"
"ร้านเครื่องเขียนน่ะ
ริสะก็อยากไปดูอะไรนิดหน่อยเหมือนกัน"
อย่างน้อยการได้อยู่กับเพื่อนสนิท
คงช่วยให้เธออารมณ์ดีขึ้นเยอะเลย
เป็นที่น่าประหลาดใจ ที่คนอย่างเขาที่ยังไม่ได้รู้จักคนในเมืองนี้มากนั้น ได้บังเอิญเจอคนรู้จักของตนในที่แบบนี้
...รูปลักษณ์เธอค่อนข้างโดดเด่นล่ะนะ ดังนั้นคงไม่จำผิดหรอก
"อรุณสวัสดิ์ครับคุณชินามิ"
และโดยไร้สุ่มเสียง รู้ตัวอีกทีเขาก็เดินผ่านฝูงชนเข้ามาหาคนคุ้นหน้าที่ดูหงุดหงิดได้อย่างง่ายดายเสียแล้ว
"วันนี้อากาศดีนะครับ"
...พูดอย่างขัดกับสีหน้าอาริสะสุดๆ
"ฟูจิคาวะ?" หงอนบนหัวชูตั้งถึงความตระหนก
ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าเพื่อนร่วมชั้นที่มาพร้อมรอยยิ้ม
อันชวนหงุดหงิดใจเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่ชอบเลย...จะเห็นกี่ครั้ง
ก็เป็นรอยยิ้มที่น่าหงุดหงิดจริงๆ
หมั่นไส้น่ะ
...
หรี่ตาย่นคิ้ว รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังหงุดหงิด
ก็ควรที่จะไม่มายุ่งแท้ๆ แต่ลืมไป...คงใช้กับนายไม่ได้
ในเมื่อทักทายมาแล้ว
"Доброе утро"
::อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ::
+
และเก็บเรื่องที่ว่าเธอโดนเทนัดเดทไปด้วยน่ะ
โดยการเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถูกถามว่ามาทำอะไร
"มาสำรวจเมืองหรอนายน่ะ?"
"ใช้ช่วงปิดเทอมคุ้มค่าดีนี่" แซว