#KMI_Undoukai
#KMI_Ao
[เปิดโรล / สนามกีฬา / ช่วงซ้อม]
ผมรู้ว่าเวลาที่เธอเหนื่อยล้า ถ้าได้ของหวานๆ เสียหน่อยก็คงดีไม่น้อย แต่น่าเสียดาย…
ที่เธอนั้นไม่สามารถมองเห็นผมได้
ถ้ามีใครเห็นผมก็ดีน่ะสิ
แค่อยากฝากสิ่งนี้ไปให้เธอหน่อย
…
#KMI_Ao
[เปิดโรล / สนามกีฬา / ช่วงซ้อม]
ผมรู้ว่าเวลาที่เธอเหนื่อยล้า ถ้าได้ของหวานๆ เสียหน่อยก็คงดีไม่น้อย แต่น่าเสียดาย…
ที่เธอนั้นไม่สามารถมองเห็นผมได้
ถ้ามีใครเห็นผมก็ดีน่ะสิ
แค่อยากฝากสิ่งนี้ไปให้เธอหน่อย
…
1 / 3
Comments
[เงื่อนไขการเล่น]
ป๊ะป๋าจะไม่สามารถพูดคุยกับคุณได้ ทำได้เพียงภาษามือ/เขียนคำลงกระดาษบอกใบ้ๆ ให้คุณทายเข้าใจยังไงก็เต็มที่ 🥺
ไม่มีใครรู้ว่าเป็นป๊ะป๋าริสะ จะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นใครสักคนในชุดคอสตูม (ยกเว้นคนสนิทจะเอ๊ะคุ้นๆ)
โฮตารุอยู่กับวิญญาณมาตั้งแต่เล็กจนถึงตอนนี้...ก็ยังคงอยู่กับพวกเขาเหล่านั้น...แต่ก็เป็นบางสถานการณ์ที่เขาแยกมันไม่ออกเท่าไหร่
เขาที่เห็นคนที่แต่งตัวในชุดเหมือนคอสตูมในขระที่กำลังช่วยเหล่านักกีฬาอยู่
ทิศทางที่เขามองไปคือเพื่อนร่วมชั้นปีของเขาและนักกีฬาที่เขาต้องดูแล...
"เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ?"
เขาเอ่ยถามคนในชุดคอสตูมนั้นตอนนี้เขายงเข้าใจว่าเป็นคนอยู่นะ
เขาที่ยืนอยู่บริเวณข้างสนามพร้อมกล้องคู่ใจกำลังยืนชมบรรยากาศช่วงซ้อมอย่างเพลิดเพลิน
ก่อนที่สายตาจะไปเห็นกระป๋องซุปถั่วแดงที่ลอยอยู่เข้า
"อะ- สวัสดีครับ?"
เขาเอ่ยทัก พร้อมกดถ่ายภาพกระป๋องลอยได้
!
เสียงชัทเตอร์ทำให้คนสวมชุดนักบินอวกาศโผล่มาให้คุณเห็นด้วยความตื่นตกใจเล็กน้อย
จนกระป๋องนั้นถูกโยนขึ้น ท่าทีลนลานของเขาพยายามคว้าไว้สุดความสามารถ
ฟู่ว—เกือบไปแล้ว💦
…
พลางหันมองคุณสักพักนึง
ค่อยๆเดินไปหาประชิดตัว
จ้องเขม็ง
นิ้วชี้กระป๋องซุปถั่วแดงเหมือนพยายามสื่อสารอะไรสักอย่าง
ใช่ เขาพูดกับคุณไม่ได้น่ะ
เขาไม่ใช่คนมีสัมผัสที่ 6 นี่นะ
..
เขายิ้มให้อีกฝ่ายที่เข้ามาใกล้ สายตามองตามไปยังซุปถั่วแดง
"พูดไม่ได้สินะครับ"
หยิบสมาร์ทโฟนมาเข้าโน้ต แล้วยื่นให้อีกฝ่าย
"พอจะพิมพ์ได้รึเปล่า?"
กระป๋องถั่วแดงยังไม่ทะลุ สมาร์ทโฟนคงไม่ทะลุหรอกมั้ง?
ภายใต้หน้ากากที่บดบัง เหมือนจะยิ้มอย่างมีหวังในการสื่อสาร มืออีกข้างที่ว่างจึงค่อยๆ ยื่นไปรับมา
หวืด—เอ๋…
ลองจับอีกครั้ง มือข้างนั้นก็ทะลุผ่าน
ส สัมผัสไม่ได้—!?
เหมือนตัวเขาจะมีข้อจำกัดในหลายๆด้าน ทั้งพวกของเครื่องใช้ไฟฟ้าและสมาร์ทโฟนที่มีคลื่น
คอตกแบบหดหู่ใจ 😢
+
ย่อตัวลงใช้นิ้วพยายามเขียนๆอะไรบนพื้น แม้คำจะขาดๆหายๆแต่ก็อ่านรู้เรื่องอยู่
[ สวั_ดี_รับ ]
[ ถ้าไม่เป็_นการ_บกว_ ]
[ ช่_ยนำสิ่_นี้ไปให้เธ_ได้ไหมครั_]
พอเขียนจบก็เลื่อนมือขึ้นหันชี้ไปยังเจ้าของเรือนผมสีขาวที่กำลังตั้งใจซ้อมอยู่กลางสนาม
ที่อีกฝ่ายนั้นไม่สามารถรับสมาร์ทโฟนของเขาไว้ได้ เขาเลยเก็บมันลงไป
ก่อนจะมองไปยังข้อความบนพื้นอย่างจดจ่อ แล้วมองตามมือที่เลื่อนไป
" คุณเฝ้ามองเธอมานานแค่ไหนแล้วกันล่ะ? เฝ้ามองมาโดยตลอดรึเปล่า?"
.. ดวงตาคู่นี้จับจ้องที่คุณตรงหน้า
"มันคงไม่เสียหายอะไร "
" ถ้าคุณเป็นคนสำคัญของเธอ ผมก็ยินดีช่วยครับ "
เขายิ้มให้ และรอรับกระป๋องซุปถั่วแดงจากคุณ