#KMI_SotsugyoShiki
#KMI_โรลเปิด | ช่วงเวลาอำลา | +สั้น
ดอกซากุระ ท้องฟ้า ปลิวไสวไปกับสายลม
ท่วงทำนองขับขาน เป็นสัญญาณของการอำลา
แม้จะเป็นเพียช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้รู้จักกัน
แต่ก็คุ้มค่าเสียเหลือเกิน
"ยินดีกับพิธีจบการศึกษาของเซมไปทุกคนนะคะ"
"ริสะขออวยพรต่อจากนี้"
+
#KMI_โรลเปิด | ช่วงเวลาอำลา | +สั้น
ดอกซากุระ ท้องฟ้า ปลิวไสวไปกับสายลม
ท่วงทำนองขับขาน เป็นสัญญาณของการอำลา
แม้จะเป็นเพียช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้รู้จักกัน
แต่ก็คุ้มค่าเสียเหลือเกิน
"ยินดีกับพิธีจบการศึกษาของเซมไปทุกคนนะคะ"
"ริสะขออวยพรต่อจากนี้"
+
Comments
อา…มีน้องสาวก็คงจะดีเหมือนกันเนอะ
เธอทำได้เพียงคิดในใจพลางยิ้มอออกมาให้คนตรงหน้า
“พอเป็นริสะจังพูดแล้ว ภาษารัสเซียฟังดูไพเราะสุดๆไปเลยล่ะค่ะ”
“ฉันเองก็มีของให้น้องๆเหมือนกัน”
เธอหยิบที่คั่นหนังสือที่ถูกประดับด้วยดอก Forget me not แห้งทำมือออกมา
“ช่วยรับมันไว้ด้วยนะ“
"เซมไปก็ชมริสะเกินไปค่ะ"
เอานิ้วเกาแก้มหัวเราะเบาแก้เขิน
ก่อนเบิกตากว้างมองสิ่งที่ยื่นมา
"ให้ริสะ..หรอคะ?" ตาปริบ
สายตาหรี่ลงอย่างละมุน
"หึ แน่นอนอยู่แล้วค่ะ" พลางยื่นมือรับไว้อย่างทะนุถนอม
ชูขึ้นในระดับสายตาพลิกดูไปมา
น่ารักจัง...
"จะรักษาไว้อย่างดีเลยค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ เซมไป" ฉีกยิ้มกว้าง
...
+
"ที่ริสะใช้เวลากับเซมไปน้อยไปหน่อย"
มุ่ยหน้าเหมือนเด็กที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายไปไหน
"จะกลับมาที่นี่อีกรึเปล่าคะ?"
“อื้ม ต้องกลับมาอยู่แล้วค่ะ”
มือเรียวยกมือขึ้นไปลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆอย่างอ่อนโยน
“อีก10ปีข้างหน้า…จะมารับคืนนะ”
“ที่คั่นหนังสือน่ะ”
“ถ้าหากถึงตอนนั้นแล้วลืมกัน ช่วยทักทายและทำความรู้จักกันใหม่ด้วยนะ…”
“แต่ฉันเชื่อว่าริสะจังคงไม่ลืมหรอก”
“เพราะให้ไว้แล้วนี่เนอะ ดอก Forget me not น่ะ” เธอมอบยิ้มอบอุ่นราวกับหน้าร้อนอันน่าคิดถึงให้กับรุ่นน้อง
"แหมะ ยิ้มน้อยยิ้มหวานกว่าเมื่อต้นปีอีกน๊า พัฒนาการในทางที่ดีสุดๆเลยนี่หน่า เรานะ"
"ริสะก็ยิ้มเป็นหรอกน่า"
หน้ามุ่ยตามระเบียบ ศรีษะโคลงตามแรงฝ่ามือนั้นอย่างช้าๆ
สายตามองไปยังภาพเบื้องหน้า
เหล่ารุ่นพี่ที่สวมเครื่องแบบพิธีการ ผ้าคลุมปลิวไสว
เข็มกลัดดอกไม้ที่ประดับเด่นสง่า
"แอบใจหายเหมือนกันนะคะ"
"เหมือนเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้ กระพริบตาอีกครั้ง"
"ก็ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง"
"หลังจากนี้จะเป็นยังไงกันบ้างนะ ริสะสงสัยจัง"
“และไม่นานเด็กปี 1 รุ่นใหม่ก็จะมาเยือนทดแทน วนเวียนแปรเปลี่ยนไปเหมือนเวลา”
“ยิ่งเป็นแบบนั้นแล้ว เธอไม่ควรเสียดายที่เวลานี้จะจบลง แต่ควรเตรียมพร้อมสำหรับวันข้างหน้า”
“เพื่อให้ยามเราหันหลังกลับมา ก็จะพบว่าช่วงเวลาเหล่านั้นมีค่ายิ่งกว่าการหยุดเวลา เพราะสิ่งที่ควรทำจริงๆ”
+
“เวลาผ่านไป ทุกวิ่งจะสึกหรอ ไม่เพียงแต่ความทรงจำ แต่รวมถึงอายุของแต่ละคนด้วย” มือของเซียยมะละออกจากศีรษะของเด็กสาว
”แต่ถ้ารู้สึกเสียดายจริงๆ“
”จะร้องไห้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ที่อัดแน่นในอกก็ไม่สายนะ“
ก็อยากจะให้เป็นบทความของหน้าหนังสือสักเล่ม
ที่ไม่ว่าต่อกี่ครั้งก็อยากจะเปิดอ่านทุกช่วงเวลา
ให้จดจำสิ่งแสนมีค่านี้ไปจนตลอด
"นั่นสินะคะ...สักวันริสะก็จะต้องไปยืนอยู่ตรงนั้นบ้าง"
พอคิดแล้ว อยากร้องไห้เลยล่ะ
เรียวมือปาดน้ำตา
"หึ ริสะไม่ร้องหรอก..."
"ก็เดี๋ยวที่แต่งหน้ามาจะหายหมดนี่คะ"
นั่นประเด็นหรอกเรอะ!?
+
เธอหันมาพร้อมรอยยิ้มประกาย
พลางยื่นช่อดอกไม้เล็กให้
"อันนี้ของเซนเซย์ค่ะ"
"อยากขอบคุณตลอดที่ผ่านมา"
" และก็ปีหน้า ขอฝากตัวด้วยนะคะ!"
...
"จะว่าไป ข้อสอบปลายภาคน่ะ"
"ง่ายเกินไปสำหรับริสะเลยค่ะ"
ฉีกยิ้มกว้าง คงเป็นผลจากการติวเป็นแน่
จะโจทย์แบบไหนก็เข้ามา!
"Удачи вам, и до новой встречи"
สำเนียงนุ่มละมุนเอ่ย
"แปลว่าขอให้โชคดี และมาพบกันใหม่นะคะ"
รอยยิ้มละมุนเผยขึ้นบนใบหน้า
เป็นช่วงเวลาที่เธอจะจดไว้ไม่ลืมเลย
(มัมหมีลากสังขารกลับมาแล้วค่า
แวะมารับของขวัญเล็กๆน้อยๆกันได้นะคะ!)
CMS BY: คุณถังว์
"ขอบคุณนะ ริสะจัง!"
"ฮิฮิ...จากนี้คงจะต้องรู้สึกเหงานิดหน่อยแน่ๆเลย ฝากดูแลน้องเหมียวคาเฟ่มารุมารุแทนพี่ด้วยนะ"
รับช่อดอกไม้มาถือว่า ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเล็กน้อย
"จากนี้ริสะจังก็จะเป็นเด็กปี 3 แล้วเหมือนกัน พี่ขออวยพรให้ชีวิตหลังจากนี้พบเจอแต่ความสุขและได้รับความทรงจำของมิตรภาพอันแสนงดงามอย่างเต็มอิ่มเลยนะ!"
"ละใครเหงากันค้า!?"
กลายเป็นแมวหูบิน
ยังคงปากไม่ตรงกับใจเช่นเคย
ก่อนจะนิ่งไปเมื่อรับฟังคำอวยพร
...
แววตาอ่อนลง ก่อนค่อยๆ ขยับตัวไปสวมกอด
"ขอบคุณค่ะ สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา"
+
"เพราะมีพี่ฮารุกะอยู่ด้วย ริสะถึงได้เรียนรู้หลายๆ อย่าง"
"อย่างเช่น...การได้กอดใครสักคน มันมีความสุขแบบนี้นี่เอง"
พูดไปเสียงก็สั่นไป หยดน้ำตาแหม่ะๆที่ไหล่
"ริสะ...จะพยายามค่ะ"
"จะเป็นเด็กที่พบเจอแต่ความสุข และก้าวเดินไปพร้อมกับทุกคนค่ะ"
แง 😭 พูดเองดันร้องไห้เองซะงั้น
" ขอบคุณครับ "
ก้มหัวนิดหน่อย รับช่อดอกไม้มา หลุบตามองช่อดอกไม้ในมือ
" ทุกช่วงเวลาภายในรั้วโรงเรียน เก็บเกี่ยวมันไว้ให้มากๆล่ะ "
" ความทรงจำพวกนั้น "
" ความทรงจำทุกอย่างหาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้วนะ "
มือกุมอก ก่อนจะค่อยๆเงยขึ้นมายิ้มบางให้อีกฝ่าย
" ดังนั้นแล้ว "
" มีความสุขให้มากๆล่ะ ชินามิจัง "
"มาพูดให้อยากร้องไห้ทำไมกันล่ะคะนั่น"
"ว่าจะไม่ร้องแล้วแท้ๆ" ฮรึก
หันตัวหลบ ยกแขนขึ้นบดบังช่วงใบหน้าบนเอาไว้
ปาดหยาดน้ำตาสีใส ลดแขนลงอย่างช้าๆ
เผยใบหน้าฮึ้บอยู่ล่ะ
...
"ค่ะ เพราะเซมไปเป็นคนคอยเก็บความทรงจำเหล่านั้นมาตลอด"
"คราวนี้ถึงตาพวกริสะบ้างแล้วล่ะค่ะ" ระบายยิ้มบางกลับ
+
"และมีความสุขตามที่เซมไปบอกเลยค่ะ"
ฝ่ามือทาบอก เผยแววตาประกายที่บ่งบอกว่า
ตอนนี้เธอมีความสุขที่สุเลย
"เพราะฉะนั้น เซมไปเองแม้จะอยู่ห่างไกล"
"ก็ต้องมีความสุขมากๆ และอย่าลืมพวกเรานะคะ"
"ต้องกลับมาหาให้ได้เลยนะคะ!!!"
เขาทักเด็กสาว ยิ้มตอบน้อยๆ รับช่อดอกไม้มา โอบอุ้มช่อนั้นอย่างเบามือเหมือนอยากถนอมเอาไว้
"ขอบคุณนะ"
"น่าเสียดายที่ไม่ได้คุยกันเท่าไหร่เลย"
ยิ้ม
"ลูบหัวได้รึเปล่า?"
"มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นเยอะเลยนี่"
ระบายยิ้มบางตอบ
แม้ในใจจะน่าเสียดายเช่นเดียวกัน
"หื้ม" เลิกคิ้ว
"หึ คิดว่าจะยอมให้ลูบง่ายๆ หรอคะ!"
กอดอกเพยิดหน้าไปทางอื่น
ปรายตามองช้าๆ
ก่อนโน้มศรีษะให้อย่างว่าง่าย
"จะยอม...ให้ครั้งนี้นะคะ"
"ช่วยลูบนานๆ ด้วยล่ะค่ะ พี่เรน"
เสียงช่วงหลังเบาลง เหมือนจะกลั้นน้ำเสียงสั่นอยู่
สัมผัสอย่างอ่อนโยนและเบาบางมาก
"เอ๊ะ ทำริสะจังร้องไห้เหรอเนี่ย?"
หัวเราะเบาๆ
"ไม่คิดว่าจะมีคนร้องไห้ให้เลยนะเนี่ย"
"ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก คิดถึงก็มาหาได้เสมอ"
เอามือออกแล้วก็ยิ้มให้
ท่าทางยังคงสบายๆไม่มีเปลี่ยน