#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ #THK_โรลเปิด
(โรลสั้น | แยกรูท | แท็กเจ้าของบัตรในเมนชั่น แต่ไล่จ้องทุกคนอยู่แล้ว แจมได้หมดเลยคับ)
จ้องหน้าคนนู่นนานเกินควรไปนิด ชะโงกส่องคนนั้นต่อ แต่ก็ไม่เจอคนที่กำลังหาสักที
เดิมทีก็ไม่ได้เก่งจับคู่คนจริงกับภาพอยู่แล้วด้วย ยิ่งคิดคิ้วก็ยิ่งขมวด
“เฮ้ย คนตรงนั้นน่ะ นี่ใช่ของเธอรึเปล่า?”
(โรลสั้น | แยกรูท | แท็กเจ้าของบัตรในเมนชั่น แต่ไล่จ้องทุกคนอยู่แล้ว แจมได้หมดเลยคับ)
จ้องหน้าคนนู่นนานเกินควรไปนิด ชะโงกส่องคนนั้นต่อ แต่ก็ไม่เจอคนที่กำลังหาสักที
เดิมทีก็ไม่ได้เก่งจับคู่คนจริงกับภาพอยู่แล้วด้วย ยิ่งคิดคิ้วก็ยิ่งขมวด
“เฮ้ย คนตรงนั้นน่ะ นี่ใช่ของเธอรึเปล่า?”
Comments
หลุบตาลงมองบัตรในมืออีกฝ่าย สลับกับมองหน้าคนถือ
รูปนั่นมันเหมือนเขาตรงไหนกันล่ะเนี่ย
"ใช่มั้ง"
แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือกับอะไรง่าย ๆ ก็เลยตอบออกไปแบบนั้นแหละ
"นายคิดว่าไงล่ะ"
กำลังจะให้ไปจริงๆซื่อๆ แต่พอเอามาดูอีกรอบก่อนส่งละก็ เอะ ไม่ใช่ดิ
”เฮ้ย หน้าไม่ได้เหมือนสักหน่อย กวนกันรึไง?“ ชักบัตรกลับ
“คนเขากำลังหาของ ให้ตาย…แล้วนายไม่หาบัตรตัวเองเรอะ?“ แยกรุ่นพงรุ่นพี่ไม่ออก เข้าใจว่าแถวนี้มีแต่ปี 1
”ทำท่าสบายๆชะมัด…อย่างกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีประกาศแปลกๆ“ พึมพำ ยังขนลุกค้างกับเสียงประกาศในพิธีปฐมนิเทศเมื่อครู่
ระหว่างทางที่กำลังจะไปชั้นเรียนเสียงโวกเวกเสียงนึงก็ดึงความสนใจไว้สะก่อน
กำลังหาบัตรอยู่สินะ..
เห็นดังนั้นก็เพียงยิ้มพร้อมส่งกำลังใจให้
ควรจะจบแค่นี้แท้ ๆ ถ้าไม่เห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องหน้าคนนู้นคนนี้ที่เดินผ่าน
“นี่ อย่าไปยืนจ้องหน้าคนอื่นแบบนั้นสิครับนักเรียน” (⌒ ⌒;💦
“หา??“ หันไปพูดใส่เสียงดัง
”เอะ?“ ชะงัก ”เซนเซย์?“
”…ขอโทษครับ“ ก้มหัวให้เก้ๆกังๆ เรียบร้อยเกินคาดพอเจอผู้ใหญ่
”แค่กำลังหาเจ้าของบัตรน่ะ..ครับ“ คำว่าครับออกมาเหมือนยังไม่ถนัดปากแต่ก็พยายามเติม
“เห็นผ่านมาบ้างมั้ยครับ?” ชูบัตรให้ดู
แต่ก็ไม่ควรไปจ้องแบบนั้นสิ^^;
“หืม? ..เอ”
เขาลอบมองแต่ในหัวกลับไม่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็น
“ไม่คุ้นหน้าเลย..คงจะอยู่ปี 1 แน่เลยล่ะ”
“ว่าไปแล้วเธอเองก็หน้าไม่คุ้นเลยนะ เด็กใหม่หรอครับ?”
“มาจากโตเกียวครับ ชื่ออาซากุระ โควกะ”
“เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามจากในอินเตอเน็ตมาบ้างแต่ที่นี่แปลกแบบนี้เป็นปกติจริงๆสินะครับ..” มองบัตรในมือตัวเอง แล้วก็เงยกลับไปมองอาจารย์…เหมือนจะเพ่งเพราะวิเคราะห์อยู่ว่าหน้าสวยจัง นี่ผู้ชายใช่มั้ยนะ??
“..ยังไงก็ ถ้าเซนเซย์ไม่รู้ผมจะไปหาต่อล่ะ…ขอบคุณครับ“ พอประหม่าแล้วก็กลายเป็นเด็กว่าง่ายขึ้นมา
“ ไม่น่าใช่ค่ะ ”
“ คุณรู้จักปลาสเตอเจียนไหมคะ ”
???
ภาษาอังกฤษดูจะไม่ใช่วิชาถนัด โควกะชะงักลืมเรื่องบัตรไปชั่วขณะ ได้แต่มองปริบๆ
“พูดภาษาญี่ปุ่นสิฟะ”
ระหว่างที่กำลังสังเกตสถานการณ์วุ่นวายเธอเองก็ถูกรั้งไว้ด้วยน้ำเสียงที่ดูจะค่อนข้างหาเรื่องกันเสียหน่อย ?
อืมม
สายตาเหล่มองเห็นบัตรที่เคลือบไปด้วยอะไรบางอย่างก็พอจะเดาได้ ช่างเป็นเด็กที่พูดได้ไม่น่ารักเอาซะเลยน้า
" นั่นสิ แล้วเธอคิดไว้ว่าใช่รึเปล่า? "
เรียวขาขยับเข้าไปใกล้ เธอยืนเทียบข้างเพื่อสังเกตบัตรในมือของเขา
+
" ชั้นรึเปล่านะ? สีผมก็ดูคล้ายเสียด้วย "
" เธอคิดว่ายังไงล่ะ? "
รอยยิ้มกว้างที่อยู่ใกล้กว่าปกติ ดูจะมีแววขบขันอยู่หน่อยๆล่ะนะ
พอโดนเข้ามาใกล้แล้วประหม่าจนถอยหลังอัตโนมัติหนึ่งก้าว
“จะไปรู้รึไง…ก็หน้าตาเหมือนๆกันไปหมดนั่นแหละน่า-” ชะงักมองผมแล้วก็ไล่สายตามองหน้าอัตโนมัติ ..ใกล้ไป
“..ไม่เหมือนก็ได้” ประหม่าแปลกๆ ใครเนี่ยผู้หญิงคนนี้
(1)
“ปี1?” เข้าใจว่ารอบตัวเป็นเด็กปีหนึ่งทั้งหมดแต่คนนี้ดูต่าง
(2)
" อ้าว สรุปไม่เหมือนแล้วหรอ ? "
เธอยิ้มหวานจนตาปิดไม่ได้เข้าไปใกล้ตาม พอมีระยะห่างให้อีกคนได้หายใจ
" ก็ไม่ได้บอกใช่ตั้งแต่แรกนี่นา ? "
" เธอเป็นคนทักชั้นนะ "
" ไม่อยากให้เสียเที่ยว เลยให้สังเกตดูเท่านั้นเอง? "
" ไม่ดีหรอ "
ลืมตาขึ้นมาสบ รอยยิ้มวาดกว้างประดับบนใบหน้า
+
" ถ้าบอกว่าใช่ เธอจะเชื่อกันมั้ยล่ะ "
น้ำเสียงไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้มีทีท่าว่าจะโกหก และไม่ได้มีทีท่าว่าจะเป็นความจริง
เธอกลับมายืนดีๆแล้วตอนนี้
( เมาคำจิ้ดนึง 😭 )
“หืม?”
เร็นโซหันไปหาพร้อมรอยยิ้ม ในมือเขาถือกล้องวิดีโอสีดำไว้ตัวนึง
หลุบตามองบัตรแล้วก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม
”เอ๋~ แค่ดูรูปก็น่าจะรู้แล้วนี่นาว่าเป็นบัตรของเด็กผู้หญิง“
”หรือนี่มุกเนียนจีบแบบใหม่เหรอ? เด็กปี 1 สมัยนี้ไฟแรงจังเลย“ หยอกไปที
“หา???” ตะโกนดังกว่าที่ควรไปมาก ถอยไปตั้งหลักสองก้าว แถมหน้าขึ้นสีแดงจัดด้วยแค่คำแซวเล็กๆ
ชักบัตรกลับมาดูอีกรอบทำท่าเหมือนคนโดนกล่าวหาแล้วหงุดหงิดฟึดฟัด แต่พอดูภาพอีกที …เออ ก็จริง ผิดเอง บ้าเอ้ย แล้วจะตอบยังไงให้ไม่น่าอายไปกว่านี้ฟะ (1)
“แล้วแก-นาย..เถอะ..มายืนถือกล้องอะไรแถวนี้คนเดียว? ไม่หาบัตรเรอะ?“
(2)
“ของฉันเจอแล้ว~ ประสบการณ์ของคนอยู่ปี 3 โดน ‘อะไรๆ’ ที่นี่แกล้งจนชินกันหมดแล้วล่ะ”
“แต่ไม่เคยเห็นหน้าเธเเลย เด็กปี 1 พึ่งเข้ามาใหม่ล่ะสิ..“ เขาพับเลนส์กล้องลงเก็บ เอียงคอมองยิ้มๆ
”หาบัตรของตัวเองเจอรึยัง?“
”ปี 3?“ ลดความโวยวายลงมานิดนึงพอเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ หายใจลึกๆให้หยุดอาย
”อาซากุระ โควกะ“ แนะนำตัวอัตโนมัติเมื่อโดนทักว่าหน้าไม่คุ้น ”มาจากโตเกียว“
ถ้าหาเจอแล้วจะยังมาติดแหง่กอยู่ที่นี่มั้ย? อยากจะตอบไปแบบนั้นแต่คำพูด ‘ทำตัวดีๆกับเพื่อนใหม่นะจ้ะ’ จากคุณยายลอยเข้าหัวมาเลยหยุด
”ยัง“ ..ลังเล ”ครับ“ สุดท้ายก็เติมคำสุภาพให้เพราะความรุ่นพี่ แต่เจ้าตัวดูเกร็งมากที่จะใช้
เร็นโซแอบโล่งใจ นึกว่าจะต้องเจอกับรุ่นน้องรับมือยากตั้งแต่วันแรกซะแล้ว
"ฉันคุราซากิ เร็นโซ! เรียกเร็นโซก็ได้ เป็นประธานชมรมภาพยนตร์" ยิ้มแนะนำตัวเอง พลางให้คำตอบเรื่องที่ว่าทำไมถึงถือกล้องอยู่ไปด้วยในตัว
"ฮืมม.. บัตรของปี 1 ก็ไม่พ้นอยู่กับเด็กปี 1 ด้วยกันเองหรอก ได้ลองถามเพื่อนยัง?" ชะงักแล้วยกมือจับคางมองหน้าบูดๆ ของอีกคน
"...โควกะจังมีเพื่อนแล้วใช่มั้ย?"
แค่เดินผ่านเฉย ๆ ก็โดนเด็กที่ไหนไม่รู้มาจ้อง
?
"นักเรียนใหม่หรอคะ?"
ทักทายอีกคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นการต้อนรับเหยื่—เอ้ย นักเรียนใหม่ของไทเฮ
"มาจ้องหน้าคนอื่นแบบนี้ไม่ดีนะ"
“ชิ“ จิ๊ปากใส่ไปหนึ่งที นักเลงปะ แต่เปล่าหรอก เสร็จละก็ซอฟท์ลง โดนทุบหัวมาเยอะว่าเคารพผู้ใหญ่บ้าง
”ก็มันดูไม่ออก เด็กผู้หญิงมันก็หน้าเหมือนกันไปหมด…นี่ครับ“ หงุดหงิด หงุดหงิด แต่ก็ใส่เดสให้ท้ายประโยค
ชูบัตรให้ดู
”เห็นยัยนี่บ้างมั้ยล่ะ?“ โยกๆให้ดูหน้าคนในบัตร
ตอนได้ยินเสียงจิ๊ก็ตาแป๋วจ้องหน้าคนตรงหน้าละเหมือนมือกระตุกแปปนึง
เกือบไปนะเรา
"เด็กผู้หญิงไม่ได้หน้าเหมือนกันหมดขนาดนั้นสักหน่อย"
"ถ้าไปพูดแบบนั้นกับเพื่อน ๆ จะโดนโกรธเอานะคะ?"
ส่ายหัวไปมานิดนึง ใช้ไม่ได้เลอ
"ไม่คุ้นหน้าเลยค่ะ น่าจะกำลังวิ่งตามหาบัตรตัวเองเหมือนกันนะ"
เห็นมือกระตุกก็เกือบเตรียมรับอัตโนมัติ แต่พออีกคนไม่ทำอะไรก็นิ่งตาม
“….” จ้องเขม้ง
“ไม่เหมือนก็ไม่เหมือน” ยอมก็ได้แต่ฟึดฟัด เชื่อมโยงคนกับภาพลำบากอยู่ดี แถมเป็นภาพทางการ
“ให้ตาย สุดท้ายก็ต้องวนหาไม่ใช่รึไง? อาจารย์ยังไม่รู้เลยว่าอยู่ไหน นี่มันระบบโรงเรียนประเภทไหนฟะ..” คิดย้อนถึงเสียงประกาศละยังขนลุก
ก้มหัวให้แบบเก้ๆกังๆ เตรียมลาพอเห็นว่าอาจารย์น่าจะช่วยไม่ได้
เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันก็ไม่ทราบ
เธอวิ่งวุ่นเวียนวนอยู่กับการตามหาบัตรนักเรียนของตัวเองที่หายไปเป็นครั้งที่สอง ต้อนรับการเริ่มต้นใหม่ของการเริ่มต้นชั้นปี
เขาจ้องมองมา เด็กหนุ่มท่าทางดูไม่ค่อยเป็นมิตร ชะโงกหาทุกคนที่เดินผ่านไป
เธอตัดสินเอาจากสายตาของตนเอง “ฉันเหรอคะ?” นิ้วชี้เข้าหาใบหน้าตน ฉันเหรอ หรือไม่ใช่ เขาเรียกใครกัน
+
“เอ๋.. นี่มัน” ดวงหน้าหวานเบิกกว้างคล้ายตกใจ
“หน้าตาสวยแบบนี้ ของนายมากกว่าละมั้งคะ” พูดด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ที่จริงแอบขบกัดเบาๆพอให้แสบคัน
เธอถอนหายใจด้วยความท้อแท้ ส่ายหน้าระรัว จริงๆเลย “ดูยังไงก็ไม่มีทางใช่หรอกค่ะ” ดูยังไงก็ไม่มีทางใช่แท้ๆ นิ้วเรียวชี้ไปที่บัตร “เจ้าของบัตรมีผมสั้นสีขาว ส่วนฉันผมยาวสีดำนี่นา”
เอาบัตรกลับมาดูอีกรอบ
ก็จริง.. ฮึ่มฮั่มแต่ผิดเอง เถียงไม่ออก มองอีกคนเหมือนสู้กับตัวเองให้พูดขอโทษแต่สู้แพ้เลยไม่ได้พูดออกไป
“ชิ ก็แค่บอกดีๆ ..แล้วบัตรเธอล่ะ?“ ดูไม่ออกว่าอยู่ปีไหนแต่เดาว่าบัตรหายเพราะเห็นถอนหายใจตั้งหลายรอบ
นาเดชิโกะถอยหลังหนึ่งก้าว สายตากวาดมองบัตรแล้วก็ส่ายหน้าพลางเอ่ยปฎิเสธอย่าง
“ไม่ใช่ฉันนะคะ, แล้วนี่บัตรคุณรึเปล่าคะ ?”
ว่าแล้วก็ชูบัตรในมือให้ดู
ทั้งที่รู้แก่ใจว่าไม่ใช่ บัตรที่ถืออยู่เนี่ยของเด็กผู้หญิงชัด ๆ เลย
มองบัตรที่อีกคนชู
“หาเรื่องกันอยู่หรอ? หน้าฉันดูเหมือนผู้หญิงรึไง?”
ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ตัวเองก็ทักคนที่ทั้งความยาวและสีผมไม่ได้เหมือนรูปในบัตรที่ได้มาสักนิดเลยเหมือนกัน
โควกะถอนหายใจก่อนจะเปลี่ยนมือถือบัตรอย่างไม่ชอบใจ เขามองเห็นคราบดำได้แค่ลางๆจนนึกว่าแค่ตาฝาดแต่สัมผัสได้ถึงความไม่สบายมือ ส่วนเสียงประกาศก่อนหน้านี้ได้ยินชัดแจ๋ว หน้ายังซีดๆพอนึกย้อนถึง
ว่าไปพลางทำหน้ารู้สึกผิดไป ใจจริงไม่ได้จงใจกวนประสาทแต่เพราะโดนถามมาก็เลยถามกลับเฉย ๆ
อืม แต่ก็ดูกวนประสาทจริง ๆ นั่นแหละ ยอมรับก็ได้
แต่ไอเรื่องเสียงประหลาด ๆ กับบัตรเปื้อนเมือกดำเนี่ยมันจะไม่มีใครทักหน่อยเหรอ
เธอถึงกับใช้ผ้าเช็ดหน้าจับบัตรเลยนะเนี่ย
“เปื้อนแบบไหน? บัตรใหม่ไม่ใช่เรอะ?“ ถามหยั่งเชิงไปก่อน จากที่ๆเขามาถ้าทักอะไรมั่วซั่วมักจะโดนหัวเราะใส่
แต่ก็ไม่ได้พูดออกอย่างชัดเจนอะไร
”ของคุณเองก็เปื้อนนี่คะ”
เมือกสีดำ — “ฝุ่นน่ะ”
“ฝุ่น?”
อะไรกัน แค่นั้นเองหรอกเรอะ? สรุปเขาก็คิดไปเองจริงๆ?? เด็กหนุ่มดูจะผิดหวังหน่อยๆ
”อ่อ อ่า…ว่าแต่แค่ฝุ่นมันถึงกับต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าถือเลยหรอ?“ กลับไปจ้องบัตรตัวเองหา‘ฝุ่น’ เอามือปัดๆจนเมือกสีดำเปื้อนกว่าเดิมแต่มองไม่เห็น แค่รู้สึกมีอะไรสักอย่างตรงนั้น