/ตอนแรกไม่ได้สบตา มัวแต่ยิ้มแหะๆ(..)/ - /แต่ไม่นานก็ค่อยๆ เคลื่อนสายตามามองใบหน้าอีกฝ่าย/
ต ตรงนี้เลยหรือคะ.. /ตาโตขึ้นมานิด/
เอ่อ--.. /พยักหน้าหงึกๆๆ/ ได้ค่ะ
ต ตรงนี้เลยหรือคะ.. /ตาโตขึ้นมานิด/
เอ่อ--.. /พยักหน้าหงึกๆๆ/ ได้ค่ะ
Comments
เขาเคี้ยวช้า ๆ ราวกับกำลังใช้เวลาซึมซับรสชาติ แล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“…อร่อยมากเลยครับ”
เสียงของเขาไม่ได้ดังนัก แต่ฟังดูจริงใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา
“ขอบคุณที่ทำมาให้นะครับ”
/มองทางอีกฝ่าย สังเกตสีหน้าท่าทางดูติดจะลุ้นๆ -- จนเมื่อได้ยินคำว่าอร่อยออกมา เจ้าตัวก็คลี่ยิ้มกว้างขึ้นอย่างดีใจด้วยท่าทางซื่อตรง/
^^,,
ยินดีที่ถูกปากนะคะ
“จะว่าไป…ผมได้รับความช่วยเหลือจากฮานะโอกะซังเยอะมากเลยนะครับ..”
เขาเอ่ยออกมาตามความรู้สึกจริง ๆ พอได้ย้อนนึกดูแล้ว ตั้งแต่ที่รู้จักกันมา เธอช่วยเขาไว้หลายครั้งจริง ๆ
“…แต่ผมยังไม่รู้สึกว่าตัวเองได้ตอบแทนอะไรคุณเลย”
“ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ บอกผมได้นะครับ”
อา.. ฉันหรือคะ? /กระพริบตาปริบๆ/ ฉัน-- กลับกัน ฉันต่างหากที่ได้รับกำลังใจจากนิชิโนยะซังอยู่หลายครั้ง ก็เลยยิ่งรู้สึกขอบคุณน่ะค่ะ
เพราะอย่างนั้น... ไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไรหรอกค่ะ /ยิ้มแหะออกมา มือมารวบอยู่บริเวณหน้าตัก/
“…แต่สำหรับผม ฮานะโอกะซังช่วยผมไว้หลายครั้งจริง ๆ นะครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นมองเธออีกครั้ง รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“ถึงจะบอกว่าไม่จำเป็นต้องตอบแทนก็เถอะ แต่ผมก็อยากทำอะไรให้ฮานะโอกะซังบ้างอยู่ดีน่ะ..“
.... อย่างนั้นหรือคะ /ยกนิ้วเกาแก้มตัวเอง หลุบสายตาทั้งรอยยิ้มเล็กน้อย ท่าทางคิดบางอย่างตามไปด้วย/
/ไม่นานนักจึงเคลื่อนสายตากลับไปสบตอบ/
ถ้าอย่างนั้น.. ฉันสามารถแลกภาพวาดกับคุณได้หรือเปล่านะ..? /เสียงแผ่วเชียว/