( รอนี่เดี๋ยวนะครับ ฉันจะแสดงให้เห็นว่าไม่ใช่เธอคนเดียวที่กำลังอดใจรอ /เดินไปซื้อน้ำอดลมแล้วกลับมาเปิ-/

ซู่ー ซ่าーーー

อย่างที่เห็น /นั่งจ๋องมองเหล่าซากเครื่องดื่มเป็นเพื่อน หดหู่ด้วยครับ )

ในตอนนั้นเธอกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาเวิ้งว้างถึงเหล่าเครื่องดื่มที่หกหมดอร่อย
จนเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อก็เงยหน้าขึ้นไปมองชั่วครู่นึงด้วยสีหน้าอันเรียบนิ่งดั่งเช่นเคย

ทว่าในใจนั้นเธอคิด…
oO(อ๊ะ— นั่นเพื่อนร่วมห้องที่นั่งอยู่ด้านหลัง ซาโต้ซังนี่นา)
oO(แต่ว่าท่าทีแบบนั้น คืออะไรกันนะ…?)

พอคิดอย่างนั้นได้แล้วก็เหมือนพึ่งรู้สึกตัวถึงสิ่งรอบข้างกายตัวเอง

…

“… มันไม่ใช่นะคะ” ไม่ใช่อะไรไม่รู้ แต่ว่าพูดไว้ก่อนค่ะ

ทางด้านของมิยูกิที่นั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ แม้จะดูเหมือนไม่ค่อยดี แต่จริง ๆ แล้วเธอจะแค่ช็อกกับการที่อดดื่มเครื่องดื่มแสนสดชื่นในฤดูร้อนเฉย ๆ

จนเมื่อได้ยินเสียงคนทักก็เงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไป
ย แย่ละสิ มีคนที่ไม่ได้รู้จักทักแบบนี้ก็ทำเอาประหม่าในใจไปเลย!

“… ไม่มี… อะไรมากหรอกค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ก่อนจะเบื้อนหน้าหนีเล็กน้อยจนทำให้เหมือนยิ่งดูเหมือนคนลำบากใจมากไปกว่านี้อีก…