แล้วจึงเปลี่ยนองศาดวงตาเล็กน้อยราวกับมองบางสิ่งที่อยู่ข้างเธอ หรืออาจอยู่ในเธอ แต่เขาไม่เอ่ยถึงมันตรง ๆ
“ดูเหมือน...ค่ำคืนนี้จะมีคนไม่กี่คนที่เลือกเดินออกจากแสงไฟนะครับ”
" ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น หรือ .. "
" คุณเองก็เป็นเหมือนกับผม หรือเปล่าครับ "
“ดูเหมือน...ค่ำคืนนี้จะมีคนไม่กี่คนที่เลือกเดินออกจากแสงไฟนะครับ”
" ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น หรือ .. "
" คุณเองก็เป็นเหมือนกับผม หรือเปล่าครับ "
Comments
"ฉันเห็นแสงนั้นมาแล้วค่ะ มันไม่เหมาะกัยฉันเท่าไหร่"
และเพราะแสงสีเหล่านั้นที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ไปเสียได้
"ครั้งนี้เราคงจะไม่เหมือนกันหรอกค่ะ"
"คุณเลือกที่จะเดินออกมา แต่ฉันออกมาเพราะอยู่ไม่ได้"
แต่อย่างน้อยพื้นที่ใต้เงาของแสงสว่างเธอก็ไม่ได้อยู่คนเดียว
"สุดท้ายก็มาเจอกันอยู่ดี"
และคำพูดของเธอนั้น 'เพียงพอ'
พอที่จะบอกว่าเธอ ยังอยู่ตรงนั้น
แม้จะอยู่คนละด้านกับเขา
“ถ้าอย่างนั้น เราคงอยู่คนละฝั่งของแสงจริง ๆ "
น้ำเสียงไม่ได้สื่ออารมณ์ใด
มีเพียงความนิ่งที่ยอมรับความต่าง
อย่างไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย
ราวกับไม่ได้ตั้งใจทำอะไร แต่ก็ไม่ได้วางเฉยเสียทีเดียว
" คงมีบางอย่างเกิดขึ้นสินะครับ "
เขายืนอยู่นิ่ง ๆ ที่เดิม ตำแหน่งเดิม
ในที่ที่พอให้เงาของเขาทาบอยู่ใกล้เงาของเธอ
โดยไม่แตะต้องมัน
เธอไม่รู้ว่าเขามองอยู่หรือเปล่า แต่ถึงมองอยู่เธอก็ไม่สนแล้ว
"แต่ฉันแปลกใจมากกว่าที่คุณยังอยู่ตรงนี้"
"รู้ได้ยังไงว่าเป็นฉันล่ะคะ?"
เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะมีใครมาพบตัวเองในสภาพแบบนี้ด้วยซ้ำ คิดว่าหาที่ที่ดีแล้วเสียอีก
+
"มีอะไรเกิดขึ้น อย่างนั้นเหรอ?"
เธอพึมพำเบาๆ ไม่ใช่ทั้งคำถามและคะคำตอบ เธอนิ่งไปชั่วขณะ...ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นกันล่ะ
"ตอนนี้ ในสายตาคุณ ฉันดูเป็นยังไงเหรอคะ?"