“แต่ถ้าตอนนี้คุณคิดว่าผมอยู่ต่อได้เพราะคุณอนุญาตล่ะก็ ให้เรียกว่าอยู่ด้วยกันอย่างไม่เป็นทางการก็ได้นะครับ "
คำว่า อยู่แบบไม่เป็นทางการ
คือการลดสถานะตนเองให้อยู่ในจุดที่ไม่กดดันเธอ
ไม่เป็นภาระ และไม่ผูกพันอะไรเกินกว่า พื้นที่วางเงาร่วมกันชั่วคราว
" คุณอยากไปเดินเที่ยวด้วยกันไหมล่ะครับ "
คำว่า อยู่แบบไม่เป็นทางการ
คือการลดสถานะตนเองให้อยู่ในจุดที่ไม่กดดันเธอ
ไม่เป็นภาระ และไม่ผูกพันอะไรเกินกว่า พื้นที่วางเงาร่วมกันชั่วคราว
" คุณอยากไปเดินเที่ยวด้วยกันไหมล่ะครับ "
Comments
"ฉันว่า ฉันไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้คุณอยู่หรือไม่อยู่หรอกนะคะ"
"แต่แบบนี้ฉันก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ"
เธอเอียงคอเล็กน้อยไม่รู้ว่าหมายความตามที่พูดจริงหรือเปล่า เธอแค่กำลังทำตัวให้เป็นปกติ หรืออาจจะกำลังพยายามอยู่
โฮริโคชิเงียบไปพักหนึ่งเหมือนต้องใช้เวลาให้แน่ใจว่าเธอฟังไม่ผิด
"...เดินเที่ยว? ...ได้สิคะ"
มือของเธอค่อยๆ แตะต้นไม้ด้านหลังเหมือนกำลังหาทางเดินอยู่ แน่นอนว่าเธอจำทางได้ แต่ภาพมันเบลอเท่านั้น
"หรือคุณต้องนำฉันนะ ฉันไม่รู้ว่าซุ้มคุณอยู่ตรงไหน"
“ฉันคงจะเดินช้ามากเลยค่ะ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณเบื่อก่อนนะคะ”
เธอหมายความแบบนั้นจริงๆ เพราะทุกก้าวของเธอระวังเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ล้ม แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังพยายามเดินไปได้อยู่
เขาก็แค่เข้าไปยืนข้าง ๆ ยื่นแขนข้างซ้ายให้กับเธอ
เป็นสัญญาณบอกว่าถ้าเธอต้องการใช้แขนของเขาเพื่อช่วยนำพา เขาเองก็ไม่ถือสาอะไร
ท่ามกลางโลกที่เกือบจะมืดบอด เขาไม่ได้แอบอ้างตัวเองเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งในที่แห่งนี้ เขาก็เป็นแค่คนหนึ่งที่เข้าใจในระดับที่เธออยากให้เขาเข้าใจ
เขาก็ไม่คิดห้าม
" ซุ้มของผม ถูกเก็บไปแล้วครับ "
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมถึงมาที่นี่ได้
" แต่ยังมีซุ้มอื่นที่น่าสนใจอีกมาก "
ยากิฮิโระไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธความหวังดีจากใคร — ให้อยากทำก็ตาม
เธอค่อยๆวางลงบนแขนของเขา ไม่ได้ต้องการพึ่งพาเต็มที่ แค่ต้องการหลักให้มั่นใจว่าตัวเองไม่เดินลำพัง
"ขอบคุณค่ะ"
เสียงเรียบเอ่ยขึ้นเบา ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง
เธอสูดลมหายใจเบาๆขณะเริ่มก้าวออกจากเงามืดใต้ต้นไม้อย่างระวัง
"ฉันเคยบอกไว้ว่าถ้าคุณอยู่เป็นเพื่อน ฉันจะตอบแทน..."
เธอเอ่ยขึ้นขณะยังจ้องไปข้างหน้า ไม่หันไปมองเขาเธอแค่ไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใครเท่านั้น แต่หากเขาจะไม่ขอเธอก็ไม่ขัด
"...อย่าลืมนะคะ"
(จบโรลขอบคุณที่มาเล่นกันนะคะ ขอบคุณที่มาเป็นแขนให้-)