เรามองอีกคนที่ถามก็ไม่ตอบแบบนั้น อย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ตั้งคำถามอะไรออกไปเลย
"....."
'เป็นอะไรของมัน'
พออีกคนหยุดนิ่งนั่นทำให้เราเดินไปข้างหน้าอีกคนอย่างสงสัยและมองเงียบๆ
ก่อนที่จะเรียกสติ
"เห้ย ไปหาที่อื่นกันมั้ย??"
"โรงยิม ที่ไหนดี"
"เหนื่อยแล้วเนี่ย"
"....."
'เป็นอะไรของมัน'
พออีกคนหยุดนิ่งนั่นทำให้เราเดินไปข้างหน้าอีกคนอย่างสงสัยและมองเงียบๆ
ก่อนที่จะเรียกสติ
"เห้ย ไปหาที่อื่นกันมั้ย??"
"โรงยิม ที่ไหนดี"
"เหนื่อยแล้วเนี่ย"
Comments
" ไปโรงยิมใกล้ๆนี้ก่อนก็ได้ "
อิตสึคุเดินจ้ำนำหน้าไป ที่เขาเลือกไปโรงยิมเป็นเพราะกลิ่นมันมาจากทางนั้นพอดีด้วย ต้องมีอะไรแน่ๆ
คิ้วขมวดเข้าหากันเป็มปม ริมฝีปากที่ถูกกัดเพื่อข่มอารมณ์นั้นแทบจะแตกอยู่รอมร่อ ถึงแม้จะสามารถควบคุมร่างกายได้ แต่ใบหูและหน้าที่แดงขึ้นนั้น เขาทำอะไรกับมันไม่ได้
' ถึงจะสงสัยก็เถอะ แต่ทำไมต้องตอนนี้นะ '
เราถามออกไปด้วยความขี้เกียจ เพราะเขาไม่ได้พึ่งมาหาแต่หามาตั้งนานแล้ว ก็ไม่เข้าใจว่าของเราจะหาอะไรยากเย็นขนาดนั้น หรือใครเก็บไว้ก็ไม่รู้
"ฉันอยากจะนั่งพักไม่ก็กลับห้องไปนอนแล้วสิ"
ถึงจะบ่นไปแต่ก็เดินตามหลังอยู่ห่างๆ มันคงไม่มีใครใจร้ายหักบัตรทิ้งลงถังขยะเพราะความน่าตาดีของเราหรอก
" ถ้าหาไม่เจอเดี๋ยวจะโดนทางโรงเรียนเล่นเอานะ "
เขาพูดติดตลกหน่อยๆ ความจริงเขาเองก็ไม่ได้สนใจว่าจะโดนลงโทษยังไงบ้างหรอก แต่แค่ตอนนี้มันสนุกมากเลย
ถ้าไม่นับไอ้ความปวดหนึบพวกนั้นอ่ะนะ...
จากนั้นอิตสึคุก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก เขากำลังพยายามตามกลิ่นไปน่ะ เหมือนหมาเลยแฮะ
ถ้าหากอิงจากทางที่กลิ่นพวกนั้นลอยมาแล้ว มันน่าจะอยู่แถวๆบริเวณหลังโรงยิมนั่นแหละ
" อยู่ด้านหลัง...ตามผมมา "
เขาทำได้แค่ข่มจิตใจไว้ ยิ่งใกล้มากขึ้น อารมณ์มันก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากกว่าเดิม แต่ตอนนี้ภารกิจสำคัญกว่า รีบๆหาแล้วจะได้รีบไปเคลียร์กับความอึดอัดนี่สักที
ระหว่างทางก็มองหาด้วยแหละ แต่จริงๆก็ไม่คิดว่ามันจะอยู่แถวนี้หรอก..
"ช่วงปิดเทอมเป็นไงบ้าง"
จู่ๆเราก็ถามออกมาเฉยๆซะแบบนั้น ระยะทางยังคงตีห่างอยู่เหมือนเดิม
" ก็เรื่อยๆนะ แต่นายไม่มาเล่นกับผมเลยนี่ เหงานิดๆเหมือนกัน "
" รู้มั้ย...ผมคิดถึงสิ่งที่เราทำกันตอนนั้นอยู่ตลอดเลยนะ "
น้ำเสียงเว้าวอนเชิงน้อยใจ
ก็หลังจากวันนั้นคัคคุยะก็หลบหน้าเขาไปเลยนี่นา ถึงเขาจะโกรธมากๆเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากลิ้มลองมันอีกก็ไม่รู้
ระยะทางลดสั้นลง คนสองคนใกล้ถึงจุดหมายแล้ว