#THK_EVENT03 #THK_ทานาบาตะ [ #THK_โรลเปิด / แยกรูท ]
งานทานะบาตะนอกโรงเรียน | 17:30 น.
งานเทศกาลขอพรบนถนนสายหลักหน้าห้างสรรพสินค้าบรรยากาศสุดครื้นเครงเต็มไปด้วยผู้คน
ผมสีแดงกระทบกับแสงไฟเป็นประกาย ชุดยูกาตะถูกสวมทับด้วยฮัปปิ มือถือพัดเดินไปตามงานเทศกาลพร้อมสีหน้าและท่าทีผ่อนคลาย
(บวกได้ เนียนรู้จักได้เลยค่ะ✨)
งานทานะบาตะนอกโรงเรียน | 17:30 น.
งานเทศกาลขอพรบนถนนสายหลักหน้าห้างสรรพสินค้าบรรยากาศสุดครื้นเครงเต็มไปด้วยผู้คน
ผมสีแดงกระทบกับแสงไฟเป็นประกาย ชุดยูกาตะถูกสวมทับด้วยฮัปปิ มือถือพัดเดินไปตามงานเทศกาลพร้อมสีหน้าและท่าทีผ่อนคลาย
(บวกได้ เนียนรู้จักได้เลยค่ะ✨)
Comments
ซุยเซย์ยืนตาปรอยมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจจะค่อยๆเดินเข้าไปหาจากด้านข้าง เขาดึงแขนเสื้อยูคาตะของอีกฝ่ายเบาๆ
เขาอยู่ในชุดยูคาตะสีอมฟ้าอมม่วงมีลายดอกไม้ฝั่งหนึ่งและปักด้วยดิ้นสีทองเป็นลายเล็กๆเล่นกับแสง
"เซมไป...รบกวนหน่อยได้ไหมครับ?"
เขาไม่รู้จักชื่อแต่จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแน่ๆ และเหมือนจะเคยเห็นที่ซุ้มชมรมดนตรีสากล
ขาหยุดก้าวเดินจากแรงดึงแขนเบาๆที่เสื้อ หันมาสบตากับคนตัวเล็กกว่าในชุดยูกาตะสีฟ้าอมม่วง
เซมไป? ดูเหมือนจะเป็นรุ่นน้องรึเปล่านะ งงๆนิดหน่อยแต่เขาก็ยิ้มตอบด้วยความยินดี
"ได้สิ"
ถึงจะไม่ค่อยได้คุยด้วยแต่เขาก็พอคุ้นตาอยู่บ้าง ถึงจะไม่รู้ว่าจะให้ช่วยเรื่องอะไรก็เถอะพอรู้ว่าเป็นรุ่นน้องก็เขาก็ตอบได้ไปซะแล้ว
ซุยเซย์เงยหน้ามองอีกฝ่ายอีกครั้งเล็กน้อย แล้วเดินนำให้อีกฝ่ายตามไป เขาพาคนเป็นรุ่นพี่มาถึงซุ้มต้นไผ้ที่อยู่อีกมุมหนึ่ง
เด็กหนุ่มรุ่นน้องชี้ให้ดูถุงกระเป๋าสำหรับใส่เงินหรือของส่วนตัวเล็กๆน้อยๆ มันแขวนอยู่กับกิ่งไผ่ ค่อนข้างสูงเลยทีเดียว คนที่สูงอย่างรุ่นพี่อาจจะต้องเอื้อมสุดมือหรือเขย่งเพื่อโน้มกิ่งลงมา
+
ไม่ต้องอธิบายอะไรมากก็คงจะเข้าใจได้ไม่ยาก แต่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปอยู่ที่สูงขนาดนั้นได้ยังไง มีคนแกล้งหรือเป็นเรื่องแปลกๆกันแน่
ระหว่างนั้นสายตาคู่สวยก็เหลือไปเห็นคนคุ้นหน้าเดินอยู่ในงาน เห็นดังนั้นก็ไม่รอช้า
"ไดตะเชนไป~"
เด็กหนุ่มลากเสียงยานก่อนโบกไม้โบกมือให้เจ้าของชื่อสังเกตเห็นตนได้ง่าย
รอยยิ้มเบิกกว้างขึ้นหลังจากที่รู้ว่าเสียงที่เรียกเป็นรุ่นน้องที่คุ้นเคย
"คุโรกิคุง" มือโบกทักทายก่อนเดินหลบผู้คนเพื่อเข้าไปหา
"มาคนเดียวหรอ" เขารู้มาว่าคุโรกินั้นพักอยู่หอใน คงจะมีเพื่อนมาด้วยรึเปล่านะ
"ผมไปทำธุระนิดหน่อยไม่มีเพื่อนมาหรอกครับ เนี้ยก็กำลังจะกลับแล้ว แต่ว่าเจอรุ่นพี่ก็เลยมาหา"
เขาอธิบายพร้อมกับชะโงกดูด้านหลังรุ่นพี่ ขนาดนี้แล้วคนยังเยอะอยู่
"ว่าแต่จะกลับรึยังครับ"
มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก่อนเอ่ยกล่าวต่อ
"อาจจะอีกซักพักน่ะประมาณ 3 ทุ่ม"
"รีบไหม ถ้าไม่รีบอยากจะเลี้ยงขนมซักหน่อยน่ะ" เขาหันหน้าไปทางร้านค้าราวกับเชิญชวนอีกฝ่ายให้ไปด้วย
"ขอบคุณครับ!!"คิดถูกจริงๆ ที่เข้ามาทัก ได้ขนมก่อนกลับด้วย
คุโรกิเดินตามรุ่นพี่หัวแดงตนไปยังร้านค้าใกล้ๆ ไม่ใช่ไรเขาเหมือนจะชี้ๆร้านนี้เอง
วิ่งฝ่าฝูงชนเข้ามาแปะหลังอีกคนพอรู้ว่าเป็นเพื่อนร่วมปีก็เบ้ปาก
" ไดตะคุง ช่วยคลายร้อนหน่อยสิ~ "
มองๆพัดที่อยู่บนมืออีกคนขยิบตาให้สัญญาณ
เขาหันมาและยิ้มให้อีกฝ่ายหลัง รับรู้ว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นปี แต่ไม่นานใบหน้าก็เผยให้เห็นความกังวลเล็กน้อยหลังจากที่เห็นท่าที
มือขยับพัดขึ้นลงไปเรื่อยๆเพื่อคลายร้อนให้คนตรงหน้า
"ดูเหนื่อยๆนะ เป็นอะไรมากรึเปล่า"
อาจจะเป็นเพราะคนที่มากไปในงานรึเปล่านะ
" หนีคนมาน่ะครับ "
" ไดตะคุงเดินงานกับใครหรอครับ "
สีหน้าเกิดความเป็นห่วง มีความความสงสัยว่าหนีอะไรมาแต่ถ้าไม่ถามออกไปอาจจะดีกว่า
"มาคนเดียวน่ะ เดินด้วยกันไหม ผมเห็นตรงนั้นมีร้านน้ำแข็งใสด้วยนะ หาอะไรเย็นๆ กินให้หายเหนื่อย"
" ได้สิ ผมเลี้ยงเอง "
เขาในชุดเชิ้ตขาวเปียกชื้นของเสื้อเชิ้ตโรงเรียนจับแขนอีกคนเดินไปไม่รู้แหละตรงไหนเดินไปก่อนเดี๋ยวก็เห็นเอง
เขายิ้มรับไม่ปฎิเสธที่จะรับน้ำใจ ก่อนที่จะเดินไปด้วยกัน และหยุดอยู่ตรงหน้าร้านน้ำแข็งใส
ไดตะเอ่ยสั่งร้านค้าไปก่อนที่จะหันมาคุยกับอีกคน
“ทานาบาตะทั้งที ชูคุงได้ขอพรรึยังล่ะ”
เดินเล่นเพลิน ๆ จากหน้าบ้านจนมาถึงแถบห้างสรรพสินค้า ตรงนี้ครึกครื้นกว่าแถวหมู่บ้านมาก ทั้งแสงไฟทั้งผู้คน มีอะไรให้เชยชมเยอะแยะไปหมด.
ขณะที่ทอดสายตาเก็บบรรยกาศรอบตัวอย่างเงียบ ๆ อยู่นั้น เขาก็ถูกดึงความสนใจโดยประกายแสงสีแดงที่สะท้อนจากปอยผมอันคุ้นตา.
เขาเดินเข้าไปใกล้เป้าหมายก่อนจะเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
"ไดตะคุง"
จากใบหน้าธรรมดาเปลี่ยนรอยยิ้มสุดกว้างเมื่อมองเห็นคนตรงหน้าแล้วพบเจอเพื่อนร่วมห้อง
"ไม่คิดเลยว่าจะเจอที่นี่ มาคนเดียวหรอ" เขาคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนค่อนข้างชอบที่เงียบสงบ อาจจะมากับคนอื่นรึเปล่านะ
"ดูท่าวันนี้จะครึกครื้นเกินกว่าจะทำอะไรอยู่บ้านน่ะ" กางแขนสองข้างขึ้นเล็กน้อย เหมือนจะให้ดูชุดซามุเอะที่ตนใส่เป็นเชิงว่าออกมาทั้ง ๆ ที่กำลังเขียนพู่กันอยู่เลยแน่ะ.
เก็บแขนลง ซุกมือเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม "ไดตะคุงก็มาคนเดียวเหรอ"
ตั้งแต่เข้าร่วมงาน เขาจะเข้าไปทักทายคนนั้นทีคนนู้นที จนมาถึงตาของคนที่ใช่ว่าจะได้คุยกันบ่อย —อย่าง ยูเฮย์ ไดตะ รุ่นพี่ปี 3 ที่อยู่ชมรมดนตรีสากล
แม้จะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะยังจำกันได้อยู่ไหม แต่ก็เลือกเดินเข้าไปหาพร้อมเอ่ยทัก
"สวัสดีครับ รุ่นพี่ยูเฮย์"
"โอ้ สวัสดีนะยามามุระคุง มาเที่ยวงานหรอ" เขายิ้มตอบให้อีกฝ่าย
สายตามองชุดอีกฝ่ายที่ยังคงเป็นชุดนักเรียนอยู่
"พึ่งกลับจากโรงเรียน?"