#KMI_เปิดโรล #KMI_Nyugakushiki
หลังปฐมนิเทศ, หน้าล็อคเกอร์ / แยกรูท
เมื่อครู่นี้คาคิเดินเตร่คนเดียว แต่ดันเหลือบไปเห็นเงาดำที่ไม่มีเจ้าของเงา จึงเดินหนีออกมาแล้วบังเอิญเจอคุณที่กำลังอยู่คนเดียวเข้าพอดี
หาเรื่องอยู่ด้วยสักหน่อยแล้วกัน...
"ไง, 'อย่าอยู่ตามลำพัง' รู้กฎใช่ไหม?" เขาว่า
"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเอง"
หลังปฐมนิเทศ, หน้าล็อคเกอร์ / แยกรูท
เมื่อครู่นี้คาคิเดินเตร่คนเดียว แต่ดันเหลือบไปเห็นเงาดำที่ไม่มีเจ้าของเงา จึงเดินหนีออกมาแล้วบังเอิญเจอคุณที่กำลังอยู่คนเดียวเข้าพอดี
หาเรื่องอยู่ด้วยสักหน่อยแล้วกัน...
"ไง, 'อย่าอยู่ตามลำพัง' รู้กฎใช่ไหม?" เขาว่า
"ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเอง"
Comments
การที่อยู่ๆ ก็มีเสียงทักขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้เจ้าหล่อนที่กำลังดูดนมกล่องรสสตอว์เบอร์รี่เพลินๆ สำลักตกใจแล้วไอค่อกแค่กอยู่พักครู่หนึ่ง ก่อนที่ริกะจะหันไปทำหน้าตาเหรอหราให้คนตรงหน้า
"....คะ??? กฎ???" อาจจะเพราะเธอเองไม่เคยเจอกับตัวหรืออะไรก็ไม่ทรายได้เลยทำให้เธอไม่ค่อยได้ใส่ใจกับเรื่องลี้ลับที่เกิดขึ้นมากเท่าใดนัก...
เขาตกใจแล้วรีบลูบหลังอีกฝ่ายทันที หายลำสักไว ๆ เธอจะเป็นสิ่งลี้ลับอีกคนไม่ได้!
"อ่า... ใช่ กฎ" เขายิ้ม
"อย่าอยู่ตามลำพัง เดี๋ยวจะเจอดีน่ะ"
”ไม่เป็นไรอะ ฉันอยู่คนเดียวได้ ขอบคุณนะ” รู้สึกว่าน่าสงสัยเลยปฏิเสธไปแม้จะแหกจากกฎก็ตาม
หรือหมอนี่จะเป็นสิ่งลี้ลับ
"อะแฮ่ม... โอเค" เขาไม่รั้งอะไร หาคนอื่นก็ได้
คาคิตอบแค่นั้นแล้วหันหลังเดินออกไปที่อื่น
ระหว่างจัดของในล็อคเกอร์ก็ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเข้า เลยดันประตูออกเพื่อดูว่าใคร รึว่าแค่หูฝาด
พอเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นก็ยิ้มทักทาย
“ขอบคุณนะ แต่ เอ... ผมก็ไม่ได้อยู่ตามลำพังนี่นา“
”นานะจังก็อยู่กับผมตลอดนะ—“
เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปเลยเงียบลง ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้อีกครั้ง
“ขอโทษที ไม่มีอะไรหรอก”
คาคิยิ้มค้างทันที ไม่มีอะไรงั้นเหรอ มีอยู่ชัด ๆ เลยไม่ใช่เหรอ
เขาสายตาหลุกหลิก กวาดตามองไปรอบ ๆ ไหนล่ะนานะจังที่ว่า...
"มาโมรุคุง เมื่อกี้เล่นมุกใช่ไหม?"
เด็กหนุ่มอมยิ้มบาง ก่อนจะหันไปค้นของในล็อคเกอร์ตัวเองพลางเอ่ยขึ้น
“บางคนก็บอกว่าผมบ้า ไม่ก็ประสาทหลอน เวลาได้ยินผมพูดแบบนั้น...”
เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง หยิบคอมเปโตห่อเล็กออกมาจากล็อคเกอร์แล้วยื่นให้
”กินไหม?“
เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เอ่อ ขอโทษนะคะ นั่นคนใช่มั้ยคะ?"
"คนที่หล่อขนาดนี้..." ขยิบตาให้หนึ่งที "คนอยู่แล้วครับ"
เล่นเอาหายกลัวแต่ก็ขนลุกไปพร้อมกัน อะไรของผู้ชายคนนี้นี่ แต่ก็มั่นใจในตัวเองดี เจ๋งดีนี่นา
”ขออนุญาตนะคะ“
นิ้วขยับไปจิ้มที่ข้อมือที่โผล่พ้นปลายแขนเสื้อของอีกคน
”คนจริงด้วย“
เห็นแบบนั้นก็เลยเผลอยิ้มมุมปากแบบไม่รู้ตัว
เลิกคิ้วฉงนก่อนจะส่งเสียงอ๋อยานๆตอบเมื่อนึกออกว่าอีกคนพูดถึงอะไร
...
หรี่ตามองจับผิด
ก็แค่เดาสุ่มอะนะ..
" ไปเจออะไรมารึไง? "
"ชิซึกะจังนี่เอง-" ยืนแอคยิ่งกว่าเก่า
"เปล่าสักหน่อย ฉัน..." หลุบตาลงปั้นหน้ายิ้ม
"ฉันเห็นนายอยู่คนเดียวแล้วเป็นห่วง"
" อ๋า น่ารักจัง เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ "
" แต่ตอนนี้คาคิจังดูน่าเป็นห่วงกว่าอีกน้า "
...
" ได้ยินว่าวันแรกคนก็เจอเรื่องประหลาดกันเยอะเลยแหนะ " ยื่นหน้าไปกระซิบ
" เจอเข้าแล้วล่ะสิ.."
".....!!" เรนมองไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายเป็นปกติหลังจากเจอเหตุอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้มา
"รู้กฎสิ แต่อยู่เป็นกลุ่มบางทีเรนว่าก็ไม่รอดนะ" เขากล่าวกับอีกฝ่ายเพราะตนเองก็เพิ่งเจอสดๆตอนพิธีปฐมนิเทศทั้งที่มีคนอยู่เยอะมากแท้ ๆ
คงไปเจออะไรมาก่อนหน้านี้เหมือนกันสินะ...
"เอาน่า..." ถือวิสาสะตบบ่าอีกฝ่ายปุปุ
"อย่างน้อยก็มีเพื่อน จะได้ไม่กลัวอย่างโดดเดี่ยวไง"
"ก็แปลว่าเพิ่งกลัวมาสินะ?"
เรนไม่ได้สะบัดมือของอีกฝ่ายที่ตบมายังบ่าของตน แต่ว่ามองกลับไปยังอีกฝ่ายที่เป็นคนพูดมาว่าไม่โดนคนเดียว
มันตีความหมายได้คร่าว ๆ ว่าอีกคนก็เพิ่งโดนมาสักทางเช่นกันในสายตาของเขา
“ อุย! นั่นใช่คนใช่ไหมคะ? “
” ฮ่า ๆ ล้อเล่นค่ะ ”
“ เรื่องกฎนั่นน่ะฮิโยริก็พอรู้อยู่นะคะ แต่เอาจริงจะอยู่รวมกันหรืออยู่คนเดียวฉันก็เจออยู่ดีค่ะ แหะ ๆ ”
เธอหรี่ตามองอีกคนพร้อมถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เพราะตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่เธอก็พบเจอสิ่งลี้ลับไม่เว้นวันเลย
“ พี่เป็นคน..ใช่ไหมคะ? ”
ทำไมถึงถามว่าเขาเป็นคนถึงสองครั้งล่ะเนี่ย??
"สิ่งลี้ลับพวกนั้น หน้าตาไม่ได้ครึ่งของฉันด้วยซ้ำ" ว่าพลางมือทาบอก ไม่ตอบคำถามอีกฝ่ายตรง ๆ (...)
เขาหลุบตามองพื้นอย่างระแวดระวัง เหมือนว่าก่อนหน้านี้ไปเจออะไรบางอย่างมา
"ครับ ผมจำได้.."
เด็กหนุ่มตัวลีบจนแทบจะสิงเข้าไปในตู้ล็อคเกอร์ เงยหน้ามองอีกคน
"คุณ.. ไม่ใช่ผีใช่ไหมครับ?"
คาคิหันไปมองด้านหลังเผื่อว่าคนตรงนี้จะหมายถึงอย่างอื่นที่ไม่ใช่เขา แต่ก็ไม่มี
"ฉัน?" นิ้วมือชี้เข้าหาตัวเอง "หล่อขนาดนี้ เป็นคนปกติครับ"
(😭)
เขาพยักหน้าน้อยๆ
"ง งั้น.. ขอรบกวนซักพักนะครับ"
"รุ่นพี่คงจะ.. ไม่ได้หนีอะไรมาใช่ไหม..?"
ดูเหมือนจะไม่ได้จำกฎอะไรใส่ไว้ในหัวเลย พอเป็นอะไรไรน่ากลัวก็เลือกที่จะไม่อ่านหรือฟังอัตโนมัติ
"รุ่นพี่ที่นี่ดูแลปี1ดีขนาดนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ?"
เดา ๆ ว่าคงเป็นรุ่นพี่
"งั้นชิออนต้องรบกวนเซมไปอยู่เป็นเพื่อนชิออนแล้วหล่ะค่ะ"
เธอหัวเราะ
"แล้วต้องอยู่ด้วยกันนานขนาดไหนเหรอคะ?"
เด็กสาวเอ่ยถาม
"แน่นอน ที่นี่เรารักรุ่นน้องกันมาก" เขายิ้ม
"ชิออนจังสินะ? เอาสิ รุ่นพี่คาคิคนนี้ยินดีจะอยู่เป็นเพื่อนเธออยู่แล้ว" ว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หวังว่าจะไม่เจออะไรผิดปกติอีก
"ก็คงสักพักนึงน่ะ เธอมีธุระอะไรต่อรึเปล่า?"
"คาคิเซมไปอย่างกับหนีอะไรมาแหนะ งั้น..ห้ามวิ่งหนีแล้วทิ้งชิออนไว้นะ!"
ไม่วายเอ่ยแซวกลับ
"ไม่มีค่ะ คงได้อยู่กับเซมไปสักพักนั่นแหละ" ♪(^∇^*)
"ชิออนไม่ค่อยชินเลยค่ะ ที่นี่ชวนให้เดินหลงแปลก ๆ"
เธอว่า
อา...กฎอย่าอยู่ตามลำพังนั่นเอง
"งั้นขอฝากตัวด้วยนะคะ"ยังไงก็ไม่มีอะไรเสียหาย
"เดี๋ยวจะไปที่ห้องเรียนใช่ไหมคะ?"ถามที่หมายต่อไปของอีกฝ่าย
เขายิ้มทักทาย พลางมองท่าทางของอีกฝ่าย
" กฎน่ะรู้อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมครับ "
" แต้ถ้าคาเงยามะซังอยากได้เพื่อนอยู่ด้วยผมก็ยินดี^^ "
"แต่...ไม่ใช่แบบนั้น ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนนายต่างหาก" เขาย้อนคำ
เขายิ้มให้ ก่อนจะปิดล็อคเกอร์ให้เรียบร้อย
" เอาล่ะ งั้นไปไหนกันต่อดี? "