เคนทาโร่ไม่รังเกียจเลยสักนิดเมื่อถูกอีกฝ่ายลูบหัว และยังสั่งน้ำมูกใส่ผ้าเช็ดหน้าไปพร้อมกัน
พรืดดด
“ หือ ? ทำไมต้องเลือกด้วย เราทำทั้งสองอย่างไปพร้อมกันไม่ได้เหรอ ”
“ บางทีอาจเจอร่องรอยอะไรตามทางก็ได้นะ อย่างในการ์ตูนสืบสวนไงฮะ ! ”
เขาว่าด้วยตาแวววับเป็นประกาย ดูท่าเจ้าเด็กคนนี้จะยังไม่เข็ดแถมยังโลภมากกว่าที่ทั้งสองคิดอีกนะ—
+
พรืดดด
“ หือ ? ทำไมต้องเลือกด้วย เราทำทั้งสองอย่างไปพร้อมกันไม่ได้เหรอ ”
“ บางทีอาจเจอร่องรอยอะไรตามทางก็ได้นะ อย่างในการ์ตูนสืบสวนไงฮะ ! ”
เขาว่าด้วยตาแวววับเป็นประกาย ดูท่าเจ้าเด็กคนนี้จะยังไม่เข็ดแถมยังโลภมากกว่าที่ทั้งสองคิดอีกนะ—
+
Comments
เจ้าเด็กพูดออกมาด้วยหน้าตาเฉย และเหมือนพึ่งนึกได้ คงเพราะก่อนหน้านี้เอาแต่ร้องไห้จึงไม่ได้ถามชื่ออีกฝ่ายกลับไป
"...." ไปถึงขั้นนั้นได้ยังไงล่ะเนี่ย
"..ไม่ได้เป็นแฟนกัน... ส่วนเรื่องแมวถ้าแค่มองหาระหว่างทางมันก็ได้อยู่" ยังไงขอแค่เรนทาโร่ไม่วิ่งออกไปหาคนเดียวให้หลงทางอีกก็เป็นอันใช้ได้
"แล้วก็มิจัง... นี่น่ะ เอาแค่น้องก่อนดีกว่านะ" ปิดหูเคนทาโร่แล้วกระซิบบอกกับอีกฝ่าย วัยพวกเขาเรื่องนี้มันยังเร็วไป เอาแค่น้องชายน้องสาวก่อนดีกว่า
ใจนึงก็อยากแกล้ง ทว่ายูกิกลับเป็นฝ่ายพูดปฏิเสธออกมาเสียก่อน
" ก็แหงสิ แฟนยังไม่มี คนที่ชอบก็ยังไม่เจอ ถึงอยากมีเบบี๋ไปก็ทำไม่ได้หรอก "
กระซิบกระซาบกลับ ราวกัยว่าเรื่องนี้รู้ๆ กันแค่สองคน
" งั้นพวกเรามองหาน้องแมวเหมียวระหว่างเดินกลับบ้านดีกว่าเน๊อะ เคนทาโร่คุง "
" ส่วนพี่สาวชื่อคุรุมินะ "
เคนทาโร่พยายามจะคลายมือที่ปิดหูพร้อมดิ้นแด่ว ๆ ไปมาขณะอยู่ในอ้อมแขนคนพี่ ทว่าก็ไม่สำเร็จจนต้องล้มเลิกไปเอง …
“ อื้อ พี่คุรุมิจัง ขอฝากตัวด้วยนะฮะ ”
เจ้าเด็กยิ้มร่าก่อนผายมือเพื่อขอทำความรู้จักกับอีกฝ่ายดี ๆ อีกครั้ง
“ เอาล่ะ ทีนี้ก็ได้เวลาตามหาน้องแมว ~! ”
พูดจบชี้นิ้วไปยังทางข้างหน้า เพื่อขับเคลื่อนราชรถและพลทหารจำเป็น
ถึงในหัวจะคิดแบบนั้นแต่สองขาก็ยังก้าวไปตามทางที่เคนทาโร่ชี้ไปอย่างเงียบๆ
" เคนทาโร่คุงจ๊ะ หนูเรียนประถมหรืออนุบาลเอ่ย ? "
คุรุมิถามเสียงหวาน เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบจนเกินไป
" แล้วเคนทาโร่คุงรู้จักกับพี่ยูกิได้ยังไงหรอจ๊ะ? "