เราต่างก็สบตากันในจังหวะที่หนังสือน่าสนใจกว่าสายตาคนตรงข้าม

จากนั้นก็ผละออกไปเพราะรู้ว่าเส้นแบ่งบางอย่างกำลังจะขาด

ไม่มีใครอยากข้ามเขตแดนนั้นไป, ไม่ใครก็ใครอาจเสียกันไปในสักวัน

แล้วอย่างไร ทำไมถึงยังลอบมองกันเหมือนเดิมอยู่อีก

“เซเวียร์ มองอะไรน่ะ”

ทั้งที่รู้ว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน

“พักสายตาน่ะ”

— และไม่ควรจะมองกันด้วยความรักล้นอกแบบนั้นแท้ ๆ