#THK_EVENT04 #THK_ดอกไม้ไฟ
#THK_โรลเปิด
[แยกรูท | บริเวณหอพัก | 20:00น. หลังจบงาน]
* วี้ดดดดดดด *
|
.
.
* ปุ้ง! *
หนึ่งชีวิตนั่งดูดอกไม้ไฟจากในป้อมยาม ห่างไกลจากแสงสีงานเทศกาลในโรงเรียน
เป็นจุดชมวิวพิเศษของผู้พากเพียรที่ยังคงปฏิบัติงาน ให้บริการความปลอดภัยดังเช่นทุกวัน
สตอรี่เสริม
< https://bit.ly/4iXOeSf >
(+)
#THK_โรลเปิด
[แยกรูท | บริเวณหอพัก | 20:00น. หลังจบงาน]
* วี้ดดดดดดด *
|
.
.
* ปุ้ง! *
หนึ่งชีวิตนั่งดูดอกไม้ไฟจากในป้อมยาม ห่างไกลจากแสงสีงานเทศกาลในโรงเรียน
เป็นจุดชมวิวพิเศษของผู้พากเพียรที่ยังคงปฏิบัติงาน ให้บริการความปลอดภัยดังเช่นทุกวัน
สตอรี่เสริม
< https://bit.ly/4iXOeSf >
(+)
Comments
.
.
…
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เมื่อแสงสีบนฟากฟ้าจางหาย สลายสู่หมอกควัน
เสียงฝีเท้าของเหล่านักเรียนที่กลับจากเทศกาลกึกก้องมาตามทางเดินพร้อมเสียงพูดคุย
"ยินดีต้อนรับกลับครับ"
เขากล่าวทักทายคุณที่เดินมา
ริมฝีปากเจือรอยยิ้มจางอย่างทุกที
จะหยุดคุยหรือเดินหนี ต่อยหน้าสักหนึ่งทีหรือทิ้งของฝากไว้
คุณยังมีโอกาสเลือกอยู่นะ
นักเรียนชายผู้มีเรือนผมสีเงินยาวถึงกลางหลัง ก้าวเดินในจังหวะที่เท่ากันพอดิบพอดี เสื้อผ้าเรียบร้อยดังเดิม ไม่มีคราบน้ำตาลไหม้หรือรอยจากเถ้าดอกไม้ไฟ
เหมือนว่าเขาเพียงเดินผ่านเทศกาลมา โดยไม่ถูกรบกวนแม้สักวินาที
ชายชราร่างเล็ก ผู้ถือกล่องไม้สีดำสนิทในสองมือ
ใบหน้าเหี่ยวย่นไม่มีแววเหนื่อยล้า ทั้งยังมีรอยยิ้มน้อย ๆ ประดับเสมอ
เมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าป้อมยาม
เด็กหนุ่มเพียงพยักหน้าน้อย ๆ รับคำทักทาย
“ขอบคุณครับ เนโกะยะชิกิซัง”
“ดูเหมือนคืนนี้จะผ่านไปด้วยดีสินะครับ”
สุรเสียงอันเป็นเอกลักษณ์
..เป็นน้ำเสียงที่ถึงจะฟังได้ยินก็เหมือนไม่ได้ยิน ทำนองการพูดที่กลมกลืนกับแวดล้อมอย่างลงตัว
ไม่ใช่เพราะความดังเบา แต่เพราะเสียงถูกคัดกรองดิบดีจนเขาไม่อาจรับรู้เจตนารมณ์ที่เร้นซ่อนอยู่เบื้องหลังวาจา
เขาหันไปสบตาคุณ ไม่ใช่เพราะสมองรับรู้ว่าตนคือ
'เนโกะยะชิกิ'
แต่เพื่อตรวจสอบการปรากฏอย่างกระทันหันของเสียงเงียบที่น่าจดจำ
+
"ไม่มีใครล่วงรู้อนาคตหรอกครับ"
รอยยิ้มเลือนลางถูกจับวางบนใบหน้า
'..ไม่อาจล่วงรู้ แต่สามารถคาดเดาได้'
เขาพูดไปเพียงส่วนหนึ่งที่คิด เพราะเชื่อว่าคนช่างสังเกตอย่างคุณคงเคยสัมผัสส่วนที่เหลือมาแล้ว
+
เขายังจำได้ ใบหน้าที่มีเงาของกิ่งไผ่พาดผ่าน กับแสงจากดวงดาราที่ตกสะท้อนบนนัยน์ตาไร้แวว
สีหน้าของคุณที่แหงนมองฟ้า กับริมฝีปากที่เอื้อนเอ่ยความปรารถนาเรียบง่ายนั้นออกมาต่อหน้าเขา
แม้จะผ่านมาสักพักแล้ว แต่น้ำหมึกบนหนึ่งหน้ากระดาษในบันทึกเล่มหนาไม่เคยเลือนหายตามกาลเวลาที่ยังคงเดินต่อ
+
คนคนนี้คือยามรปภ.หอพักชาย เด็กหนุ่มมายืนหยุดตรงหน้า
“ ดอกไม้ไฟสวยดีเนอะครับ ”
เขาเอ่ยทักทาย..คุณอาจจะคุ้นๆใบหน้าของเขา เรือนผมสีเทา มีเพียงปลายเทาที่ย้อม รอยยิ้มพิมพ์เดียวกันกับ
[อาจารย์ศิลปะคนนั้น]
“ เป็นไงบ้างครับคืนนี้ “
เขามาที่นี้..คงแค่ชั่วคราว
เพียงเสี้ยววินาทีหนึ่ง กลิ่นไม้หอมชวนรำลึกถึงผู้วายชนม์ลอยอวลมาสะกิดปลายจมูก
ตามด้วยเสียงทักทายลอยผ่านอากาศ
บางอย่างของเด็กหนุ่มร่างโปร่งตรงหน้าช่างดูคล้ายกับใครบางคนที่เขาเคยเห็น
แม้ความทรงจำเกี่ยวกับคุณจะเลือนลางจนเกือบจับต้องไม่ได้ เขายังตระหนักดีว่าเคยได้ยินเสียงนี้มานับครั้งไม่ถ้วนーตลอดระยะที่คุณใช้เวลาอยู่ในหอพัก
+
นัยน์ตาสีหญ้าอ่อนที่ไม่สะท้อนสิ่งใด เหลือบขึ้นมองม่านควันจาง ๆ บนผืนฟ้า
แบ่งบานและโรยลา
..ไม่เหลือร่องรอยของสิ่งใด และมันก็สวยงามในแบบที่ควรเป็น
เมื่อปล่อยเวลาไหลผ่านไปอย่างสงบนิ่ง เขาค่อย ๆ ลดระดับสายตาลงมาที่คุณก่อนกล่าวตอบคำถาม
"ถ้าบอกว่าราบรื่น มันจะเหมือนไปปลุกบางอย่างให้ตื่นน่ะสิครับ"
การลั่นวาจาว่างานไม่มี เป็นจุดเริ่มต้นของโอทีเสมอมา
+
เขาเอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ รอยยิ้มเลือนลางถูกจับวางไว้บนใบหน้า
หลังความรื่นเริงของเทศกาลที่เต็มไปด้วยแสงสีเสียงของดอกไม้ไฟ ที่เต็มไปด้วยความสุขและสนุกสนานก็ได้จบลงและซาลงสงบไป
ความเงียบเริ่มเคลื่อนเข้ามาแทนที่ลงเหลือไว้เพียงความมืดและเมฆควันจางๆ
ผู้คนมากมายต่างเริ่มทยอยพากันกลับไป แน่นอนเริ่มถึงตัวเขาที่กำลังเดินทางกลับไปยังหอพักของตนเอง
^^ ?
เสียงหนึ่งที่เอ่ยทักเขาขึ้นท่ามกลางหมู่นักเรียนที่กลับมาเหมือนกัน
+
“ ครับ.... วันนี้ก็เหนื่อยหน่อยนะครับ เนโกะซัง ”
เขาเอ่ยทักทายขึ้นมาตามมารยาทพร้อมเผยรอยยิ้มบางๆที่ดูเป็นมิตรดั่งเดิม บรรยากาศยังคงความสุภาพและเป็นกันเองอยู่เสมอ
ในระหว่างการพูดคุยปลายเท้าของเขาก็หยุดลงบริเวณเบื้องหน้าของอีกฝ่าย ไหนๆก็ทักทายแล้วก็อยากที่จะหยุดคุยสักเดียวก่อนจะกลับเข้านอน
"ซาวาดะซัง"
กล่าวชื่ออีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มประดับมุมปาก
นัยน์ตาสีหญ้าอ่อนเลื่อนไปมองผืนฟ้าที่กลับมามืดสนิทอย่างที่ควรเป็น ก่อนที่จะกลับมาสบตากับอีกฝ่าย
หนึ่งมือยกขึ้นเท้าคางด้วยท่าทางเบื่อหน่าย แต่ริมฝีปากไม่คลายยิ้ม
"คืนนี้วางแผนจะไปไหนหรือเปล่าครับ?"
"ข่าวเมื่อเดือนก่อน.. ก็ตรงกับวันเทศกาลเหมือนวันนี้"
คล้ายกล่าวเตือน
“ คืนนี้วางแผนอะไรงั้นหรอครับ ”
เขาสงสัยและคิดไตร่ตรองบางอย่างถึงคำถามที่อีกฝ่ายกล่าวถามออกมาด้วยปฏิกิริยาที่นึกแปลกใจอยู่หน่อยๆ
แต่ถ้าฟังและพิจารณาจากน้ำเสียงนั้นก็คงตอบได้ว่าอีกฝ่ายกำลังพยายามตักเตือนเขาอยู่จากเหตุการณ์สะเทือนขวัญเมื่อเดือนก่อน
“ แหม่.. แอบเป็นห่วงกันสินะครับแบบนี้ ”
+
“ วางใจเถอะนะครับ.. ”
“ ผมไม่ได้มีแพลนที่จะทำอะไรในคืนนี่หรอกครับ แค่'คืนนี้'น่ะ ^^ ”
กล่าวตอบกลับคำตอบที่ถูกถามมาด้วยปฏิกิริยาเดิมๆด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่คำพูดเหมือนกับแฝงไปด้วยนัยบางอย่างที่ฟังดูกำกวม ทั้งชวนให้สงสัยและไม่เข้าใจ
ก๊อกก๊อก
เสียงประตูบริเวณหอพักที่มีอาจารย์หนุ่มแว่นเคาะอนุญาติก่อนจะเปิกประตูเข้าไป
"ขอโทษนะครับ"
เพราะว่ามีข่าวลือตอนเขาเดินผ่านบูทธกิจกรรมต่างๆ
"พอดีผมเห็นนักเรียนบอกว่ามีคุณยายแปลกๆอยู่ตรงบริเวณในโรงเรียน..ช่วยลองตรวจสอบหน่อยได้ไหมครับ?"
หากมีนักเรียนหายไปคงไม่น่าจะดี
และก็ข่าวฆาตกรรมด้วย
รอบข้างมืดสนิท
ณ เวลานี้ยังไม่มีใครเดินผ่าน
"....?"
ทว่า กลับปรากฏเงาของบุรุษร่างสูงที่เหมือนจะเคยเห็นในโรงเรียน ..แต่ก็ไม่
พออีกฝ่ายเริ่มพูดธุระ น้ำเสียงหนึ่งในความทรงจำพลันปรากฏ
[การบ้านเมื่อไหร่จะส่งครับ ?]
นัยน์ตาสีหญ้าอ่อนเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างไม่ให้ผิดสังเกตเกินพอดี
+
และดูเหมือนเบื้องหน้าจะเป็นเจ้าของหมื่นวลีเคี่ยวกรำนักเรียน
หนึ่งชีวิตได้แต่หวังว่าชะตาของตัวเองจะไม่ไปจบลงที่คำว่า
[โหลยโท่ย]
เขาดึงสมาธิกลับมาอยู่ที่บทสนทนาของอีกฝ่าย ใช้เวลาพิจารณาถึงคำบอกเล่าโดยไม่ตอบกลับทันที
+
เขาไม่ได้สงสัยในคำพูดของคุณ เพราะครูที่ทุ่มเทกับการผลักดันนักเรียนมากกว่าใคร ๆ คงไม่กุเรื่องขึ้นมาเพียงเพราะนึกสนุก
แม้เจอหน้าครั้งแรก เขาก็พอรู้จักกับคุณผ่านน้ำเสียง ตลอดระยะเวลาที่เสียงนั้นกังวาลในห้องเรียนเล็ก ๆ ณ โรงเรียนแห่งนี้
+
"ความเป็นไปได้ที่จะเป็นชาวเมืองพลัดหลงกับครอบครัวล่ะครับ?"
น้ำเสียงและสีหน้าของเขาไม่แสดงความร้อนลน รอยยิ้มนิ่งสงบยังถูกรักษาไว้ แต่นั่นไม่ได้หมายถึงเขาเพิกเฉยต่อหน้าที่แต่อย่างใด
คาเซยาม่า เรียวยะหรี่ตามองผ่านใต้กรอบแว่นเล็กน้อย เหมือนจอมมารที่ลงมาจุติผ่านบ้านของผู้กล้าแมวจริงๆ แม้ว่าเขาจะแค่ผ่านทางมาแถวนี้ และมาเพื่อที่จะบอกเกี่ยวกับข่าวลือนั้น
หนุ่มแว่นขยับแว่นเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
-
น่าแปลกที่วันนี้เขาไม่ใส่เสื้อโค้ทสีน้ำตาล แต่อย่างน้อยก็ยังมีเสื้อสเวกเตอร์คอกลมสีเนื้อที่ปกปิดแขนขาของเขาเอาไว้เป็นอย่างดี
"คุณยามเนโกะ~~"
เขาทักทายอย่างอารมณ์ดีด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า กลับเข้าสู่ใบหน้าที่เป็นปกติพร้อมกับเดินโบกไม้โบกมือทักทาย
[คุณยามเนโกะ~~]
นัยน์ตาสีหญ้าอ่อนเลื่อนไปมองภาพของคุณเมื่อมีเสียงทักทายแสนคุ้นเคยดังจากที่ไกล ๆ
การแต่งกายของเจ้าของเรือนผมสีสว่างที่ไม่แปรผันตามฤดูกาล ถือเป็นเอกลักษณ์หนึ่งที่น่าจดจำ
แม้วันนี้อาภรณ์จะดูบางตาไปบ้างก็ไม่ถึงขั้นแปลกตาอะไร สำหรับคนไม่ช่างสังเกตอย่างเขา
"คุนะฮาชิซัง"
กล่าวทักด้วยน้ำเสียงบางเบา
"มีธุระกับเด็กหอหรอครับ?"
เขาส่ายหน้า ในขณะค่อยๆยกนิ้วมาชี้ที่ยามเนโกะ
"คุณนี่หล่ะ"
แววตาดูจริงจังพร้อมกับน้ำเสียงที่ดูขรึมขึ้นมาเลย....
พอเดินเข้ามาใกล้ๆก็จะได้เห็นว่าตัวเขาก็ดูปกติทุกอย่าง ไม่มีอะไรผิดสังเกต ยกเว้นมือที่ดูเหมือนจะแข็งแรงนั่น(?)
..ช่างเป็นอาจารย์ที่ยึดมั่นในวิชาชีพ น่าเลื่อมใสจริง ๆ
นัยน์ตาพลันเบิกโพลงขึ้นช้า ๆ หลังได้ยินคำตอบที่ไม่คาดคิด
ปลายผมสีงาช้างเฉียงปรกใบหน้า โดยมีตัวแปรต้นเป็นความไม่เข้าใจ และตัวแปรตามเป็นองศาการเอียงหัว
"..ผม?"
เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเองก่อนกระพริบตาสองสามที
พอเห็นหน้าบุคลากรก็ใจไม่ดีเท่าไหร่
ทั้งท่าทีและเสียงที่ดูขรึมอย่างแปลกประหลาด หลังจากที่คุนะฮาชิลดมือลงดวงตาสีชมพูเขาดูมีความลึกลับและจริงจังมากขึ้น(?)
"ผมมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยหน่ะ"
แน่นอนว่าที่เขายอมมาที่หอพัก ทั้งๆที่สามารถแวะไปที่อื่นได้ แปลว่าเขามีอะไรซักอย่าง และมันอาจจะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เขาจะทำก่อนที่จะไปจัดการธุระส่วนตัวต่อ
"ขอรบกวนคุณซักหน่อยได้มั้ยครับ~"
เขาตั้งใจจะตรงขึ้นห้องเหมือนทุกครั้ง แต่เมื่อได้ยินเสียงทักจากผู้ดูแลความปลอดภัยจึงหันไปยิ้มติบตามประสา
“โย่ เนโกะซัง อยู่ตรงนี้เบื่อป่าว?”
มือล้วงหยิบกระปุกพลาสติกวางไว้ให้
สายไหมธรรมดานั่นแหละ
“ของฝาก ^^ “
..คงไม่ใช่เพราะคุณไม่เคยเดินผ่านมา แต่เป็นเพราะมันเงียบเกินกว่าที่คนทั่วไปจะรับรู้
อาจเพราะเจ้าของเสียงนี้อยู่ในหอพักมายาวนาน ยามหอจึงไม่รู้สึกแปลกหน้ากับคุณเสียทีเดียว
+
"แล้วนี่.."
"ของฝากหรือของเหลือกันล่ะ?"
เสียงห่อขนมกระทบกันในถุงที่คุณถืออยู่ช่วยให้เขาสามารถประมาณปริมาณอาหารฉุกเฉินที่คุณมีได้คร่าว ๆ
เขาเท้าคางมองกระปุกสายไหมที่ได้จากคุณด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเป็นกันเอง
มือขวาที่ไม่ได้สวมถุงมือยกขึ้นแตะขอบฝา ก่อนหมุนมันช้า ๆ ราวกำลังชื่นชมบรรยากาศเทศกาลผ่านกลิ่นอายที่หลงเหลือบนของฝากชิ้นนี้