#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
โรลเปิด/แยกรูท |ใต้ต้นไม้บริเวณหน้าหอพักชายหญิง | 13:00
มีเด็กสาวที่กำลังนอนกางแขนกางขาบนพื้นหญ้าด้วยสภาพที่มอมแมมเธอหัวยุ่งไปหมดราวกับว่าผ่านมรสุมอะไรมายังไงอย่างงั้น
“ แ*งเว้ย ”
และใช่…ตอนนี้เธอกำลังสบถด่าออกมา แม้จะไม่ได้เสียงดังอะไร แต่น้ำเสียงให้ความรู้สึกว่าเธอหงุดหงิดสุดๆ
“ เห้อ ”
( เข้ามาจอยได้ค่ะะะ🥺✨💕 )
โรลเปิด/แยกรูท |ใต้ต้นไม้บริเวณหน้าหอพักชายหญิง | 13:00
มีเด็กสาวที่กำลังนอนกางแขนกางขาบนพื้นหญ้าด้วยสภาพที่มอมแมมเธอหัวยุ่งไปหมดราวกับว่าผ่านมรสุมอะไรมายังไงอย่างงั้น
“ แ*งเว้ย ”
และใช่…ตอนนี้เธอกำลังสบถด่าออกมา แม้จะไม่ได้เสียงดังอะไร แต่น้ำเสียงให้ความรู้สึกว่าเธอหงุดหงิดสุดๆ
“ เห้อ ”
( เข้ามาจอยได้ค่ะะะ🥺✨💕 )
Comments
“เบียนนักรัตร เฮ้บ!”
“ขอมอบเพลงนี้ให้แกเลยเจ้าบัตรคายาโกะ!”
เด็กสาวผมประกายสีทองกับในมือของเธอที่มีบัตรนับ10อัน
เหมือนเธอร้องเพลงเสียงดังผ่านทางมา ไม่ทันไรก็เผลอเตะขาอีกฝ่าย
“อ้ะ-....คนนี่หว่า“เสียงของเธอเหมือนจะเปลี่ยนพลันที่พบอีกคนที่กำลังนอน
’นึกว่า กองใบไม้’ เมื่อคิดแบบนั้นจึงทำท่าจะรีบเดือนออก💧
เพราะถูกเตะที่ขาทำให้รีบลุกขึ้นมาเพื่อมองว่าเกิดอะไรขึ้นกับขา ก่อนที่จะไปเห็นอีกคนที่คาดว่าเป็นคนทำ
และก่อนที่จะเห็นอีกทำท่าเหมือนจะเดินหนีไปนั้น
” ฮาตาโนะซัง… “ หมับ-
ริซานะเดินไปจับบ่าอีกคนด้วยสีหน้าที่ดูหงุดหงิดนิดๆ
” เมื่อกี้บอกว่า… [ คนนี่หว่า ] มันหมายความว่ายังไงเหรอคะ? “
เพราะคิดว่าอีกคนจงใจแกล้งเลยถามแบบนั้นไป—
“เอ้ะ-!”
เธอค่อยๆหันไปมองอีกฝ่าย ท่าทีเหงือไหลพราก
“เอ่อๆ--เอ่อๆ”💧💦
“จริงๆแล้วพูดว่าคนสวยค่ะ!!-” เสียงแหลมขึ้นจากอะไรสักอย่าง เหงือยังคงตก💧
เธอทำหน้าบึ้งตึงมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อใจ ก่อนที่สายตาจะไปสังเกตุมองของในมืออีกคน
” นี่…ฮาตาโนะซัง “
“ นั่นมันอะไรน่ะ? ทำไมมีบัตรเต็มมือเธอเลยล่ะ? ”
เธอเดินไปหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วมองกองบัตรนักเรียนจำนวนมากในมืออีกคนอย่างสงสัย
หวังว่าบัตรหนึ่งในนั้นคงไม่มีบัตรของริซานะ ใช่ไหมนะ??
“ หาบัตรไม่เจอเหรอ? ”
ดูท่าเพื่อนข้างโต๊ะจะทุ่มเทกับการหาบัตรจนหัวเสียน่าดู
“ หาที่ไหนไปบ้างแล้วล่ะ ”
หย่อนตัวนั่งข้างๆบนพื้นหญ้า ไม่ได้ติดใจกับสภาพของอีกฝ่ายเท่าไหร่เพราะยามปกติเขาเองก็ไม่ต่าง
แรกที่เห็นเพื่อนร่วมโต๊ะใจจริงก็อยากจะรีบลุกขึ้นไม่ให้เสียภาพลักษณ์ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ นอนไปเลยแล้วกัน…
“ ก็… ”
นึกคิด
“ ตึกหลัก ตึกเก่า สนามกีฬา ห้องสมุด โรงยิม1 โรงยิม2 “
“ เห้อ… ”
“ ตามนั้น… ”
พูดแล้วก็เริ่มเอนหลังนอนบ้าง เมื่อยเหมือนกัน ขอแค่นอนได้ก็นอน
“ ครั้งหน้าลองป้ายสัญลักษณ์ที่เธอตามหาได้ดูสิ ”
ว่าแล้วก็หยิบบัตรของตัวเองออกมา มันมีกลิ่นถั่วแดงผสมมัทฉะอยู่ ถ้าจมูกดีน่ะนะ
“ ลองหาบนหลังคากับขุดดินดูหรือยัง(?) ”
เธอหันไปมองพร้อมแสดงสีหน้าที่ไม่ค่อยเข้าใจ ถึงป้ายไปก็ใช้ว่าจะเห็นจากที่ใกล้ๆได้นี่....
สักพักก่อนที่จะเห็นว่าเขาหยิบบัตรออกมาด้วย เลยยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ←จมูกไม่ดีน่ะ....
" หลังคา... "
ใต้ดินไม่น่า....แต่หลังคาเป็นไปได้?
" ยัง...แล้วต้องขึ้นไปยังไง? "
เอ่ยถามแล้วลุกขึ้นนั่ง ท่าทีเหมือนจะไปปีนหลังคาจริง(?????)
ก็ไม่อยากขัดศรัทธาหรอกแต่มันเหมือนปีนต้นไม้ซะที่ไหนกัน <-- เป็นคนเสนอเองแท้ๆ
“ ก็คงต้องไปหาบันไดมาล่ะมั้ง ”
“ หาที่อื่นก็ไม่แย่นะ บางทีถ้าตัวการเห็นใจบัตรอาจโผล่มาง่ายกว่าที่คิดก็ได้ ”
“ ..เอายังไงล่ะ? ”
เขากระเถิบลุกขึ้นนั่ง ท่าทีเหมือนกับว่าแล้วแต่เธอเลย ขอแค่ไม่มีใครเจ็บตัวก็พอ
ดูท่าเธอน่าจะเอาจริงนะ—- แต่โชคดีที่อีกฝ่ายลองเสนออย่างอื่นมาขัดก่อน
“ … ”
ทำให้เธอนั่งคิดไปพักนึงก่อนจะมองรอบๆไปมาพลางกับเงยหน้ามองต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังเธอ
“ งั้น…ลองหาบนต้นไม้ต้นนี้ก่อนดีไหม? ”
เธอถามความคิดเห็นจากเขาพลางชี้ไปที่ต้นไม้ที่อยู่ข้างหลังทั้งคู่
คิวกะที่เห็นคนตรงหน้านอนราบอยู่กับผืนหญ้านั้นอย่างสบายตัว เจ้าตัวที่เห็นเช่นนั้นก็อดที่จะไม่ทักทายไม่ได้
“เอ . . . นอนแบบนั้นสบายรึเปล่าคะ ?”
ถ้ากล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า
“ อะ-．．． ”
เธอตกใจเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายปรากฏตัว ทำให้เธอนิ่งเงียบไปสักพักเพราะกำลังประมวลผล
“ อือ..ก็สบาย ”
“ แต่แข็ง… ”
เธอเอ่ยตอบพร้อมเบือนใบหน้าหนีเล็กน้อย
คิวกะเอ่ยก่อนจะล้มตัวนอนราบบนผืนหญ้าอีกคน
“ฮืม หนาวจังเลยค่ะ”
เธอกล่าวเมื่อครั้นลมได้พัดผ่านเธอทั้งคู่ไป
”แต่กลิ่นดอกไม้หอมจังเลยนะคะ“
“ …. ”
เธอทำได้แค่ตอบสั้นๆ ก่อนที่จะเกิดการเดธแอร์ไปครู่นึงเพราะไปต่อไม่เป็น
แต่สุดท้ายก็..
“ รวมๆก็รู้สึกดี… ”
“ ได้กลิ่นดินและกลิ่นหญ้าอ่อนๆ มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ”
“จะว่าไปคุณได้ทำบัตรนักเรียนหายไหมคะ ?”
คิวกะเอ่ยถามเพราะด้วยเหตุการณ์ประหลาดที่เหล่านักเรียนเกือบทุกคนในโรงเรียนต่างทำบัตรนักเรียนสูญหายกัน
" อือ...หาย "
เมื่อได้ยินคำนั้นก็รู้สึกหดหู่จนเว้นช่วงตอบแล้วเหม่อมองท้องฟ้าไปครู่นึง
" ของเธอ...ก็หายด้วยไหม? "
เธอเอ่ยถามแล้วหันไปมองคู่บทสนทนา
" โมชิโมช~ เป็นอะไรเหรอ~? "
" มีเรื่องให้ยูชิโนะช่วยม้าย~ "
จู่ๆก็ค่อยๆห้อยหัวลงมาจากต้นไม้และมองอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร โดยที่บนหัวมีใบไม้ติดอยู่เต็มไปหมดจากการไปคลุกคลีหาบัตรอยู่บนต้นไม้
“ !!!!??? ”
เพราะนอนเหม่ออยู่จู่ๆก็มีใครไม่รู้ห้อยหัวลงมาแบบนั้นไม่ให้เวลาทันตั้งตัว
ทำให้เธอตกใจจนตัวแทบเด้ง—
“ ตะ- … ”
เพราะตกใจเกือบจะตะโกนออกมาแต่ยังดีที่คุมฟอร์มไว้ได้เลยทำทรงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น—
“ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร… ”
+
“ แต่คำถามแบบนั้น ฉันควรถามเธอไม่ใช่เหรอ? ”
จริงๆสภาพทั้งคู่คงไม่ต่างแหละ—-
มีอายิ้มแป้นก่อนจะค่อยๆไต่ๆเลื้อย(?)ลงมาจากต้นไม้และมายืนตรงหน้าอีกฝ่ายในสภาพที่มอมแมมและผมยุ่งไม่ต่างกัน
" ฮะๆ ยูชิโนะไม่เป็นอะไรหรอกน่าาา แค่ขึ้นไปหาบัตรน่เ "
" บัตรของยูชิโนะชอบไปอยู่บนต้นไม้ตลอดเลยล่ะ! "
oO( นี่สีหน้าฉันดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ... )
เธอเบือนหน้าหนีพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
" งั้นก็โชคดีที่ไม่เป็นอะไร... "
" แล้ว...หาบัตรเจอรึยัง? "
เวลาบ่ายเป็นเวลาพักผ่อนแต่เขาเลือกที่จะเดินไปทั่วจนมาหยุดอยู่ข้างหอพักชายหญิง
เหมือนได้ยินเสียงใครแถวนี้หรือเปล่านะ?
พอหันตามเสียงก็เหมือนมีคนนอนอยู่เลยเดินไปชะโงกหน้าดูอาการคนคนนี้ถ้าจำไม่ผิดชื่อโอโต-อืม…โอโตคาวะหรือเปล่านะ
เป็นลมแดดหรือเปล่า?อาการดูไม่ดีเลย
ถ่อยคำเป็นห่วงมากมายมีอยู่ในใจแต่ตัวเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปแค่นั่งลงข้างๆแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้ามากางพัดให้
กำลังนอนเหม่อลอยมองใบไม้กับกิ่งไม้ที่กำลังสั่นไหวตามสายลม
ไม่นานอยู่ดีๆก็มีสายลมอ่อนๆที่มาในทิศทางที่แปลกร่วมกับเสียงเหมือนกับผ้าที่ถูกพัดไปมาอย่างรุนแรง
“ ….? ”
เธอหันไปมองครู่นึงราวกับใช้ความคิดก่อนที่จะทำสีหน้าสงสัย
“ ทำอะไรของนาย? ”
เธอหันไปถามในสภาพที่นอนกับพื้นแบบนั้นแหละ…
เขาถามไปด้วยน้ำเสียงอ่อนแกมเป็นห่วงทั้งยังคงสะบัดพัดผ้าให้ต่อไป
ต้นไม้มีร่มก็จริงแต่อากาศยามบ่ายก็ใช่ว่าจะช่วยกันแดดได้ขนาดนั้น และถึงลมจากการพัดจะไม่มากแต่นี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำให้มันมีสายลมเอื่อยๆได้แล้ว
เธอนิ่งเงียบไม่ตอบกลับครู่นึง เพราะกำลังลังเลอยู่ว่าควรตอบอย่างไร
” ฉันกำลังตามหาบัตรนักเรียน… ”
“ แต่หาทุกที่แล้วไม่เจอ…ตอนนี้เลย…ตามที่เห็น ”
ตอบเสร็จเธอจึงรีบเบือนหน้าหนีราวกับว่าอับอายที่ยังหาบัตรนักเรียนไม่เจอสักทีทั้งที่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วหลังจากเกิดเหตุการนั้น
เสียงใบไม้ขยับสั่นไหวด้านบนก่อนอยู่ๆก็มีวัตถุสีดำตกลงมานอนข้างๆเธอ
" อั่ก—! " ดูเหมือนว่าจะเป็นคน
เขาตกลงมานอนแน่นิ่งก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว
" ธ เธอเป็นอะไรไหม? "
" ... "
เธอนอนตัวสะดุ้งไปนิดนิ่งเมื่ออีกฝ่ายตกลงมาเพราะตกใจ แต่ก็พยายามคุมฟอร์มของตัวเองไว้
ทำทรงเหมือนไม่ตกใจ
" ป่าว ไม่ได้เป็น "
เธอค่อยๆหันหน้ามามองอีกฝ่ายก่อนที่จะหรี่ตามอง
" แต่คำถามแบบนั้น ฉันควรถามนายมากกว่าไม่ใช่ไง - - ? "
พูดหน้าตาเฉยอย่างกับว่าไม่เจ็บทั้งที่ตกลงมาเต็มแรง แต่จังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นนั่งนั่นเอง
" อ๊ะ " —ฟุ่บ
โลกหมุน ยูเอะล้มลงไปนอนราบกับพื้นเหมือนเดิม
" ... " หันหน้าหนี
“ แล้วไม่เจ็บเห—? ”
ยังถามไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงร้องของอีกฝ่ายและได้ล้มนอนลงไปกับพื้นอีกครั้งต่อหน้าต่อตาเธอ…
“ นี่…นายบาดเจ็บเหรอ? ”
เธอลุกขึ้นมาพร้อมก้มมองสำรวจร่างกายอีกฝ่ายเพื่อเช็คบาดแผล
อย่างน้อยก็ดีที่เมื่อกี้เอาหลังลงแทนที่จะเป็นหัว
" อย่างน้อยก็หาบัตรเจอ—โอ๊ะ "
ชูบัตรนักเรียนที่กำไว้ก่อนจะพบว่ามันคือบัตรของนักเรียนหญิงผมสั้นสีดำแทนที่จะเป็นของเขา
" ช่างเถอะ "
" ถ้าเธอใจดีช่วยพาไปห้องพยาบาลหน่อยได้ไหม? "
( สามารถเลือกได้ว่าบัตรนร.ที่เจอเป็นของทางนั้นหรือนักเรียนคนอื่นก็ได้ค่ะ! )
" เดี๋ยว!....ฉันพานายไปห้องพยาบาลได้ "
" แต่ก่อนอื่น...ฉันขอดูบัตรในมือนายชัดๆก่อนได้ไหม? "
" ถึงจะเห็นแค่แปปเดียวแต่มันเหมือนฉันน่ะ... "
( รับทราบค่ะ!!✨ )
เสียงหัวเราะดังขึ้นมา กลิ่นธูปลอยมาจางๆ พอให้รู้ตัวตนได้ว่าใครนั้นมา
บัตรนักเรียนจำนวนนึงถูกควงสลับไปมาในมือ เจ้าตัวมายืนมองอีกฝ่าย
“ อะไร หมดสภาพแล้วหรอ ”
แล้วดูเหมือน1ในบัตรนั้น.. จะเป็นของคุณ
“ หึ เปล่า…แค่นอนเฉยๆไม่ได้หมดสภาพ ”
เมื่อได้กลิ่นธูปบางๆลอยมาแตะที่จมูกควบคู่กับเสียงที่คุ้นเคย ทำให้รับรู้ดีว่าเป็นใคร
พอนอนมองที่มืออีกฝ่ายตาเธอก็ดันไปเห็น แม้จะแค่แว่บเดียว แต่ก็รู้ว่านั่นคือบัตรของเธอ
” นี่! นั่นมันบัตรฉันนี่! “
เธอลุกขึ้นพรวดแล้วเดินไปหาเขา ด้วยท่าทีเหมือนหาเรื่อง(?)
ฮิโรชิกำลังเดินๆอยู่และเห็นว่าอีกฝ่ายกำลัง ตนเองตกใจก่อนตะมอง
"คุณครับ! มานอนอะไรตรงนี้??:
"ไม่สบาย? เป็นลม? มีไข้?? เจ็บขา?? เวียนหัว?? จะอ้วก?? มีแผลตรงไหนครับ?? ใจเย็นๆนะครับ!!!"
เธอเว้นช่วงว่างเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะตอบคำถามแรกแต่ไม่ทันพูดจบอีกฝ่ายก็ยัดถามจนแทบตอบไม่ทัน
“ นายนี่แหละที่ควรใจเย็นๆ!! ฉันไม่ได้เป็นไร! ”
เธอลุกขึ้นมาก่อนที่จะบอกห้ามอีกฝ่ายให้เลิกถาม แต่ดูเหมือนเธอเผลอพูดเสียงดังเหมือนกับตะคอกก็เลย
“ ฉัน…แค่นอนพักเฉยๆ… “
“ ไม่ได้ป่วย… ”
รู้สึกผิดจนพูดเสียงเบาและหลบสายตาอีกฝ่าย
ฮิโรชิสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายตะคอกและหยุดทันที ก่อนจะฟังอีกฝ่าย แค่มานอนเฉยๆซินะ
ฮิโรชิมองด้วยสายตาที่รู้สึกผิดเช่นกันที่ไม่ใจเย็นๆ
"โอ้ว..แบบนี้นี่เอง...ขอโทษครับ ผมแค่...ไม่นึกว่าคุณจะมานอนบนพื้นแบบนี้..."
ฮิโรชิพูดเบาๆก่อนจะพูดต่อ
" แล้วมำไมไม่น้อนบนเตียงหรือที่ๆดีกว่านี้ละครับ?"
"ตรงนี้มันสกปรกนะครับ..."
” … “
เธอเงียบไปครู่นึงพร้อมกับมีท่าทีที่ลังเลราวกับว่าควรบอกดีไหม
” ฉันหาบัตรนักเรียนไม่เจอ “
” หาทุกที่แล้วแต่ไม่เจอสักที…. “
” เลยมานอนพักก่อน…แล้วค่อยไปหาต่อ… “
( ¬ ¬ )
เธอตอบพลางหลบสายตามองไปทางอื่น
" แบบนี้นี่เอง ผมพอจะเข้าใจหล่ะครับ"
"ไม่แปลกที่จะเหนื่อยกับการหา แทบจะอลเวงเลยทีเดียว"
ฮิโรชิพูดก่อนจะยิ้มให้เบาๆ
"ให้ผมช่วยหามั้ยครับ?"
" ฉันหาเองได้! เดี๋ยวก็เจอเองแหละ... "
เธอพูดปฏิเสธไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นราวกับว่าไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้ามายุ่งปัญหานี้
แต่แท้จริงแล้วเธอก็แค่เกรงใจอีกฝ่ายไม่อยากให้อีกฝ่ายผลอยลำบากไปด้วยก็แค่นั้น..
" ฉันจะไปหาต่อละ... "
เธอพูดพลางหันหลังให้ทำท่าทีจะเดินหาบัตรนักเรียนต่อ
( จุดๆนี้สามารถดึงดันจะช่วยน้องหรือว่าจะปล่อยน้องก็ได้นะคะ!!✨ )