'เดี๋ยวช่วยหานะ' 'อย่าแตกตื่นนะ' น่ะครับ กลับกันในสถานการณ์แบบนี้ผมชอบยืนรอนิ่งๆให้ใครสักคนวิ่งแจ้นมาขอความช่วยเหลือมากกว่า" เขามองไปข้างหน้าอีกหน อาจจะมีนักเรียนวิ่งมาถามบ้างว่าเห็นคนนี้ไหมเขาก็ทำทีมอง ชี้ไปมั่วๆ แล้วทิ้งยิ้มไว้
เขาเปิดสมุดรายชื่อ ลากนิ้วเอื่อยๆเหมือนหาใคร ก่อนมันจะถูกปิดลงอีกครั้ง
"ผมว่าจะเดินไปโรงอาหารพอดี ไปด้วยกันไหมครับ"
เขาเปิดสมุดรายชื่อ ลากนิ้วเอื่อยๆเหมือนหาใคร ก่อนมันจะถูกปิดลงอีกครั้ง
"ผมว่าจะเดินไปโรงอาหารพอดี ไปด้วยกันไหมครับ"
Comments
"แบบนี้ก็ดูเหมาะกับอาจารย์ดี" ไม่ใช่ทั้งคำชมและคำติ, แค่ความเห็นของเธอเท่านั้น
"โรงอาหาร?" เธอถามทวน "เวลานี้น่ะนะ?"
หันมามองหน้าอาจารย์ประจำชั้นแบบไม่เข้าใจเท่าไหร่ ถึงจะได้จากประกาศว่าวันนี้เลี้ยงอาหารฟรีก็เถอะ แต่โรงอาหารเวลานี้เหรอ?
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นครับ เพราะถ้าได้ยินคำอื่นผมคงขนลุกพิกล”
เขาหันมอง เห็นท่าทีสงสัย คิ้วสีเดียวกับผมเลยยกขึ้น
“ผมยังไม่ได้ทานข้าวมาน่ะ”
“และตอนนี้ก็ค่อนข้างหิวทีเดียว”
เขาหลุบตาลง
“กลัวจะเผลอไปจับเด็กแถวนี้กินเอาเพราะท้องว่าง” พูดจาติดตลกหน้าตายออกมา ชิโรคุโมะก็มักจะเป็นแบบนี้เสมอ ก่อนจะไหวไหล่เบาๆตอบ
“ก็เลยต้องไปโรงอาหารตอนนี้น่ะครับ“