#THK_EVENT03
#THK_ทานาบาตะ
#THK_โรลเปิด
(แยกรูท , ช่วงเย็น ตั้งแต่ 18.00)
กลิ่นหอมหวานแตะจมูก บรรยากาศที่ไม่ค่อยสอดคล้องและฝีเท้าที่แสนเบาหวิว ดวงตาสีดำไร้แววจับจ้องมองคุณ
ขยับยิ้มวาดประดับหน้า
ยามสบตาถึงได้รู้ว่าแมงมุมผู้นั้นประทินโฉมเป็นพิเศษในคืนนี้ จะเสื้อผ้าหน้าผม — สวย แบบแปลกๆ คงนิยามชิโรคุโมะได้ดี
เขาคงแค่มาดูแลความเรียบร้อยตามหน้าที่
#THK_ทานาบาตะ
#THK_โรลเปิด
(แยกรูท , ช่วงเย็น ตั้งแต่ 18.00)
กลิ่นหอมหวานแตะจมูก บรรยากาศที่ไม่ค่อยสอดคล้องและฝีเท้าที่แสนเบาหวิว ดวงตาสีดำไร้แววจับจ้องมองคุณ
ขยับยิ้มวาดประดับหน้า
ยามสบตาถึงได้รู้ว่าแมงมุมผู้นั้นประทินโฉมเป็นพิเศษในคืนนี้ จะเสื้อผ้าหน้าผม — สวย แบบแปลกๆ คงนิยามชิโรคุโมะได้ดี
เขาคงแค่มาดูแลความเรียบร้อยตามหน้าที่
Comments
(แวะมาหย่อนรูทไว้เผื่อใครอยากโรลด้วย พาไปทำอะไรก็ได้ จะพาไปแทงค์สิ่งลี้ลับก็ยินดี5555 ตอบช้าหน่อยเพราะติดธุระถึง30นี้ครับ)
(ปล. ชิโรคุโมะไม่ได้ขออะไรครับ ชวนไปเขียนคำขอจะแขวนกระดาษเปล่าให้ดู)
“ชิโระซัง…?”
“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ”
เอ่ยถามด้วยความกังวลแต่ก็ยังคงประดับไว้ซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าเชกเช่นทุกครั้ง เขาลอบมองอีกฝ่ายที่วันนี้ดูแปลกตาไปจากทุกวันก่อนจะขยับหันไปมองตรง ๆ
(มาแน้ววค่ะ!)
“ผมก็มองไปเรื่อย จนมาเจอมิยาบิซังเข้านี่ล่ะครับ วันนี้คนเยอะดีนะครับ ว่างั้นไหม?” เขาเอ่ยชวนคุย
ขยับเท้าเข้าใกล้เพื่อให้คุยถนัดมากยิ่งขึ้น ก่อนจะลอบมองเล็กน้อยว่าวันนี่คุณแต่งตัวมายังไงกันนะ
จะงดงามเช่นผีเสื้อยามไหวปีกอย่างเคย หรือแต่งหล่อกันหนอ (?)
“ครับ~ แถมทุกคนยังดูจัดเต็มกันสุด ๆ คงจะเตรียมพร้อมกับงานนี้มาไม่น้อยเลย”
“ชิโระซังก็ด้วยนะครับ ดูดีมากเลยล่ะ”
เขาระบายยิ้มยามที่ภาพของอีกฝ่ายสะท้อนสู่สายตาทั้งสองสี
น่าจับตามองราวกับถูกดึงดูดด้วยบางอย่าง จะทั้งนัยน์ตาคู่นั้น หรือเรือนผมที่ถูกจัดทรงมาอย่างดี..หรือจะเป็นลวดลายบนผืนผ้าไหม
+
ช่างต่างจากตัวเขาที่ไร้สีสันและลวดลายที่สวยงามมาประดับ
เห็นทีสิ่งที่แปลกไปก็คงเป็นเพียงผมเปียที่ได้รับการถักมาอย่างดีจากใครคนนึง
..และยิ่งชวนให้นึกสงสัยในเรื่องเพศกำเนิดมากขึ้นจนนึกเหนื่อยใจ
(เพื่อให้เห็นภาพ! ขอเบิกรูปจากชินดันเพราะแรงหมด-)
มาซาโตะเขาเองก็มีโอกาสได้แวะเวียนผ่านมาแถว ๆ นี้ จึงหยุดเพื่อมองดูรูปลักษณ์นั้นที่คุ้นเคย.. อาจารย์ที่ปรึกษานี่เอง ?
" สวัสดีนะครับ อาจารย์ชิโระ.. เป็นช่วงเทศกาลทั้งที.. อาจารย์ดูดีมากจริง ๆ ครับ "
เขาโค้งตัวลงระหว่างกล่าวทักทายพร้อมกับวางตัวสงบเสงี่ยมตามนิสัยเคยชิน..
โดยรวมก็เหมือนเดิม มีแค่เพียงบางส่วนที่แตกต่างไป ยังไม่ทันได้พูดอะไรโดนรัวคำชมใส่แบบนั้น เขาเลยหัวเราะเบาๆ
"เจอกันก็บ่อย คุณนี่มักมีคำชมให้ผมอยู่เรื่อยซะจริงครับ" เขาขยับเข้าไปใกล้พอให้เสียงที่พูดดังพอได้ยินเพียงสอง
"แต่ดีใจที่มีคนสังเกตเห็นความตั้งใจแต่งตัวของผมน่ะนะ" ก่อนจะผละออกแล้วยิ้มกว้าง
"มาคนเดียวเหรอครับ?"
เขาชะงักไปชั่วขณะเมื่อได้ฟังประโยคกล่าวตอบที่ใกล้ชิดถึงการสังเกตเครื่องแต่งกายของอาจารย์ที่ปรึกษา ก่อนจะตามท้ายด้วยประโยคกล่าวถาม...
มาซาโตะก็พยักหน้าตอบรับ ´ˎ˗
" ใช่ครับ , มาคนเดียว แล้ว..อาจารย์ ? "
"ไม่ได้นัดใครไว้"
มองไปก็ไม่เห็นใครจริงๆ ดูเหมือนชิโรคุโมะมักจะไปไหนมาไหนคนเดียวตลอด แม้แต่ในวันที่คึกคักแบบนี้ก็ตามที
แต่ในเมื่อต่างคนต่างมาคนเดียวแบบนี้ เขาก็คล้ายนึกบางอย่างขึ้นในหัวได้ ถึงได้ปริปากออกไป
"ไปเดินเล่นรอบๆด้วยกันไหมครับ?"
มาซาโตะพยักหน้า
พร้อมกับโค้งตัวลงตามท้าย´ˎ˗
" ไปครับ , รบกวนด้วยนะครับ "
แม้จะเอ่ยตอบโทนเสียงเรียบดั่งที่เคยเป็น , แต่ก็แทรกด้วยความดีใจอยู่ลึก ๆ ล่ะนะ ..
"กับผมไม่ต้องขนาดนั้น ใช่จะเป็นคนน่าเคารพขนาดนั้นซะที่ไหนครับ" แต่เห็นว่ายอมไปด้วยเขาก็เดินนำไปช้าๆ ไม่ได้ห่างไป แต่ก็ไม่ได้ใกล้ไป
"งั้นแวะไปแถวต้นไม้ใหญ่กันก่อนดีกว่าครับ ไปดูบูธของนักเรียนกัน"
"หรืออยากไปเขียนขอพรก่อนดีครับ"
เขาเว้นช่วงไปใหญ่
" ผมไม่บอกพรผมหรอกครับ "
เขาในเชิ้ตขาวเนกไทหลุดลุ่ยพลางแบมือว่าไม่มีอะไรในมือให้อ่านหรอกน้า
"ดีแล้วที่ไม่บอก"
"เพราะถ้าบอก พรของคุณอาจจะไม่เป็นจริงก็ได้ครับ"
"แล้วก็นักเรียน—" เขาเอื้อมมือไปหา นิ้วเกี่ยวเนคไทเบาๆก่อนอีกมือจะรูดปมขึ้นพร้อมจัดทรงให้เรียบร้อย
"แต่งตัวดีๆครับ"
ยอมโดนดุแต่โดยดี
" มาคนเดียวหรอครับ "
"ครับ มาคนเดียว ผมก็อยู่คนเดียวเสมอแหละครับ" ก่อนจะหลุบตามองอีกคน "คุณล่ะ? มาคนเดียวเหมือนกันเหรอ"
" บางทีก็อยากอยู่เหมือนกันนะครับ คนเดียวน่ะ "
ก่อนจะกลับมามีสติเหมือนเดิม
" อยู่คนเดียวแล้วมันก็เห็นอะไรดีๆเยอะเลยสินะครับ "
" เซนเซเจอสิ่งที่น่าสนใจหรือยังครับ "
“ด้วยวัยของคุณอยู่กับเพื่อนฝูงคงจะดีกว่า การไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตรายนะครับ” ก่อนจะไหวไหล่ ราวกับไม่ได้สนนักหรอกว่าหลังจากยี้คุณจะทำยังไงต่อ
“ถึงจะเห็นด้วยเรื่องที่ ‘การอยู่คนเดียว‘ มักเห็นอะไรดีๆมากกว่าเสมอ”
“ยังเลย”
”หรือถ้าเธอนิยามว่าสิ่งที่น่าสนใจนั่นคืออะไร ผมอาจจะมีคำตอบให้ก็ได้“ พูดจบดวงตาไร้แววนั่นก็จ้องคืน