#ESRA_Roleplay #โรลเปิด #แยกรูท
[3 FEB ll ก่อน 13:00 น.]
-ลานกว้างบริเวณหน้าสถาบัน-
[คุณ]กำลังเดินเล่นหลังจากย้ายเข้าหอพักแล้ว ระหว่างที่เดินอยู่นั้นดันเผลอชนเข้ากับนักเรียนคนหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาร้องเสียงหลงเบาๆ มือไม้รีบจับแว่นตาดำก่อนที่มันจะร่วงลงพื้น เขาค่อยๆเงยหน้ามอง[คุณ] สีหน้าของเขาดูประหม่าและตื่นตระหนก
"ข-ขอโทษครับ ไม่...เป็นไร...ใช่มั้ย?"
[3 FEB ll ก่อน 13:00 น.]
-ลานกว้างบริเวณหน้าสถาบัน-
[คุณ]กำลังเดินเล่นหลังจากย้ายเข้าหอพักแล้ว ระหว่างที่เดินอยู่นั้นดันเผลอชนเข้ากับนักเรียนคนหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาร้องเสียงหลงเบาๆ มือไม้รีบจับแว่นตาดำก่อนที่มันจะร่วงลงพื้น เขาค่อยๆเงยหน้ามอง[คุณ] สีหน้าของเขาดูประหม่าและตื่นตระหนก
"ข-ขอโทษครับ ไม่...เป็นไร...ใช่มั้ย?"
Comments
“อ่า…..”
ชายหนุ่มเรือนผมสีดำแดงที่กำลังถือสำรับไพ่ที่ยังไม่ทันจะได้เก็บเข้ากระเป๋ากางเกงของตนเอง ก็ดันถูกชนจากเด็กนักเรียนคนหนึ่ง และทำให้สำรับไพ่นั้นตกพื้นเสียแล้ว
“ไม่ ๆ ผมไม่เป็นไรหรอก แล้วเธอล่ะ ไม่ได้เจ็บหรือเป็นอะไรใช่มั้ย?”
เซฟิรอสซักถามเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เพราะกำลังกดความโกรธเรื่องไพ่ตกอยู่ เลยยังไม่ออกลายอะไรมากนัก
กำลังจะตอบอีกฝ่าย แต่เสียงไพ่ที่ตกกระจายบนพื้นทำเอาเขาหน้าซีด ทั้งชนเขาและทำของของเขาตกอีก ซวยแล้วไง!
"ห-ให้ผม...ช่วยนะ!"
"ข-ขอโทษ...ค-ครับ!"
เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงลนลาน รีบก้มไปเก็บไพ่ของอีกคนจ้าละหวั่น
"เฮ้อ..แย่จัง ไพ่พวกนั้นมันของมีค่าซะด้วย ไพ่ผสมกับเงินแท้ ๆ แถมมีแค่ 2 สำรับในประเทศผมด้วย ฮึก"
เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าปานจะร้องไห้ และก้มมองเจ้าไพ่ที่อีกฝ่ายกำลังเก็บให้อย่างลนลาน
"ข-ขอโทษ...ครับ ม-ไม่ได้...ตั้งใจ"
"ผม...ไม่มีเงิน...ขนาดนั้น...ถ้ามี...อะไร...ที่ผม...ทำให้คุณได้...บอกผม...ได้ครับ"
"ทำอะไรงั้นเหรอ....."
เขาถือวิสาสะไปกอดคออีกฝ่ายพลางหยิบไพ่ขึ้นมา 1 ใบ
"ต้องมาเล่นพนันกับผมสัก 1 เกม แล้วผมจะให้อภัยเลยนะ สนใจมั้ย"
ชายหนุ่มเจ้าวางแผนยังไม่คิดจะเลิกแกล้งอีกฝ่าย และยื่นข้อเสนอที่แสนโปรดปรานของเขาให้หนุ่มน้อยที่ถูกเขากอดคอตกลงเล่น
"มันผิด...กฎหมาย...ไม่ใช่หรอ?"
เขาสะดุ้งเมื่อถูกร่างโตประชิดตัว รู้สึกตัวเองช่างกระจ้อยร่อยนัก ยิ่งฐานะที่ไม่อาจทัดเทียบกับชนชั้นสูงแล้ว จะเอาความกล้าที่ไหนไปต้านอีกฝ่ายเล่า!!😭💦
"ล-แล้ว...ผมต้อง...ทำยังไง...ครับ?" ได้แต่ยอมตามน้ำอีกฝ่ายไป กลัวว่าถ้าขัดใจคงไม่ดีกับตัวเองแน่ๆ
ใบหน้าหวานก้มรับคำขอโทษก่อนจะส่งยิ้มให้กับใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยภายใต้แว่นสีดำ ช่างสะดุดตาเสียจริง และความประหม่านั่นก็ทำให้เขาสนใจอีกฝ่ายขึ้นมา
"คุณพึ่งมาใหม่หรอ ยินดีต้อนรับนะ"
"อ-โอนิกซ์ มอนตี้...อยู่ปี...หนึ่งครับ ยินดี...ที่ได้พบ..."
เขาพูดด้วยเสียงเบาและถ้อยคำที่ช้ากว่าปกติ รีบก้มหัวให้น้อยๆเพราะกลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ
"ยินดีที่ได้พบเช่นกัน เราชื่อบรีแอล โลฟฟา มาเทอุส อยู่ปี 3"
เขาหันมองซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังหาใครอยู่ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีก็เปิดกล่องที่ถือมาด้วยแล้วยื่นให้อีกฝ่ายพร้อมพูดด้วยเสียงกระซิบ
"อย่าบอกใครว่าเราเป็นคนให้นะ"
ไม่รู้ว่าบุคลิกของอีกฝ่ายเป็นแบบนี้อยู่แล้วหรือกังวลอะไรอยู่หรือเปล่า แต่ถ้าขนมนี่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้คงจะดีไม่น้อยเลย
เบิกตามองขนมสลับกับเจ้าของอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ข-ขอบคุณ…ครับ…คุณบรีแอล”
โค้งหัวน้อยๆก่อนหยิบขนมออกมาจากกล่อง รูปทรงคล้ายปลาดูแปลกตาสำหรับเขา แถมยังหอมกลิ่นแป้งและเนยอีกด้วย
“มันคือ…ขนม…อะไร…หรือครับ“
เงยถามคนตรงหน้าอย่างซื่อๆ
ว่าแล้วก็หยิบมากินชิ้นนึง
"อื้ม อร่อย! เป็นขนมหวานรูปร่างเหมือนปลา แต่ไม่มีรสชาติของปลาเลย คุณโอนิกซ์ทานดูสิ"
ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น เพราะแอบคาดหวังว่าจะมีรสปลาด้วยหรือเปล่านะ--
เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน พอเห็นอีกคนทานขนมแล้วจึงลองกัดขนมในมือบ้าง
”…หืม?“
พอเคี้ยวซักพักเด็กหนุ่มก็เบิกตาหน่อยๆ รู้สึกประหลาดใจกับรสชาติที่หวานอร่อยกำลังดีของขนม
”อ-อร่อย…จัง“
"ไม่เป็นไรแล้วเธอล่ะ ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะ"
เด็กซ์พอหันมามองจำได้ว่าเด็กตรงหน้าเป็นหนึ่งในรูมเมทของเขาในปีนี้ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกไวขนาดนี้
เขาสังเกตถึงแว่นกันแดดก็หรี่ตาลง...แล้วถามขึ้นมา
"ไม่ถูกกับแสงเหรอ?"
"ม-ไม่ครับ คุณ...ยูเด็กซ์ทัส"
"แค่...ตกใจ...นิดหน่อย"
เขาประหม่าเล็กน้อย เมื่อพบว่าเป็นรุ่นพี่พ่วงรูมเมทของตน
"ก-เก็บของ...เสร็จแล้ว...หรือครับ"
เขาเอ่ยก่อนจะพยักหน้าให้เพราะในเป็นปีที่สี่แล้วเขาจึงทำได้เร็ว
" เรียบร้อยแล้วล่ะ หวังแต่ว่าเด็กๆอีกสองคนจะไม่ทำโต๊ะชงเครื่องดื่มของข้าเละตอนข้ากลับไปล่ะนะ"
เขามีโต๊ะชงเครื่องดื่มที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับทำเครื่องดื่มหลากชนิดที่เขาพกมาโรงเรียนด้วย
แต่ก็นะเขาได้แต่ภาวนาว่าจะไม่มีเด็กซนไปวุ่นวายกับมันนะ...
"โต๊ะชง...เครื่องดื่ม...หรือครับ?"
เอียงหัวเล็กน้อยด้วยความสงสัย ตัวเขาพอเก็บของเสร็จก็ออกมาก่อนจึงไม่ได้สังเกตว่ารูมเมทแต่ละคนมีของอะไรมาบ้าง
เพราะที่อาณาจักรของเขาการหาของพวกนี้นั้นยากแถมไม่ค่อยสดใหม่ด้วย
"...ถ้าเจ้าสนใจข้าจะทำให้ดื่มนะ...มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษรึเปล่าล่ะ?"
เขาถามอีกเหตุผลนึงที่เขามักจะชงเครื่องดื่มตลิดเพื่อไม่ให้ลืมฐานะของคาอิน ลูกชายเจ้าขอลโรงเตี้ยมที่กำลังจะได้สืบทอดกิจการแล้วนั่นเอง
"อ-เอ๋? จะดี...หรือครับ?"
พอถูกชวนแบบนั้นก็ประหม่าขึ้นมาทันที แต่ครั้นจะปฏิเสธก็ดูเสียมารยาท เจ้าตัวลังเลอยู่พักนึงก่อนจะเอ่ยปาก
"นม...อะไรก็ได้...ที่ใส่นม...ผม...ชอบหมดครับ"
หลังจากที่จัดของในห้องพักเสร็จ ราเชลก็ออกมาเดินสำรวจบริเวณโดยรอบแล้วก็ถูกชนเข้า เธอเซไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก
"ไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก เดี๋ยวเก็บแว่นให้นะคะ"
เธอก้มลงหยิบแว่นตาดำขึ้นมาละพลิกแว่นเพื่อสำรวจดูว่ามีรอยเปื้อนหรือรอยแตกตรงไหนบ้างก่อนที่จะมองคนตรงหน้า อ๊ะ เขาเป็นรูมเมทของเรนดี้(แฝดชาย)นี่นา
"อ๊ะ นิกซ์นี่เอง แล้วนายเป็นอะไรมากมั้ย?"
”ไม่เจ็บ…ตรงไหนใช่มั้ย“
หันมองรอบๆเล็กน้อย ดูเหมือนเธอไม่ได้มากับใครเช่นเดียวกับเขา
”…เก็บของ…เรียบร้อยแล้ว…หรือครับ?“
หลังจากที่คืนแว่นดำก็ส่ายหน้าไปมาแล้วยิ้มบางให้ เธอดูไม่ได้ถือสาอะไรนัก
"ช่ายย ไม่ได้ขนของมาเยอะน่ะ เรนดี้ก็ด้วย แต่การที่นายออกมาคนเดียวแบบนี้แสดงว่าเขาคงขี้หนาวน่าดู"
ราเชลหัวเราะคิกคักเบา ๆ พลางนึกถึงแฝดชายตัวเองที่กำลังขดในผ้าห่มอยู่
"แล้ว...แว่นดำนั่น นายต้องใส่ตอนออกมาข้างนอกเลยรึเปล่าน่ะ?"
เขาเอียงหัวเล็กน้อยขณะพูด เพราะเขาเป็นคนท้องถิ่นจึงชินกับอากาศที่นี่เป็นทุนเดิม
”เอ่อ เรื่องนั้น…“
”…ผมทน…แสงแดดมาก…ไม่ได้…ก็เลย…ใส่มัน…ตอนออกข้างนอก…ครับ“
ว่าแล้วก็รับแว่นมาใส่ตามเดิม
"ก็อบอุ่น...อบอุ่นจนร้อนเลยแหละ แต่ก็ไม่ร้อนเท่าโซนตะวันออกเพราะมีลมทะเลอยู่น่ะ"
ระหว่างที่ตอบก็นึกถึงอากาศที่อาณาจักรไปด้วย หลังจากที่ฟังคำตอบเธอก็ทำหน้าตกใจ
"แสดงว่าเป็นของสำคัญเลยน่ะสิ!? แล้วแว่นเป็นอะไรมากมั้ย ต้องเช็ดก่อนรึเปล่า?"
รัวคำถามด้วยความร้อนรนพร้อมกับหาผ้าเช็ดหน้าไปด้วยแล้วรีบยื่นให้นิกซ์
ร่างที่ชายหนุ่มชนโดยไม่ได้ตั้งใจ คือสาวผิวสีน้ำผึ้ง ผมบรอนประดับดอกกุหลาบมาร์ช ดวงตาสีทับทิมประกายลวดลายพิศวง มองคนที่ชนตนด้วยความงุนงง ผสมกับความสับสนที่ถูกชนโดยไม่ได้ตั้งใจ
".. ม ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ" แม้จะเจ็บนิดหน่อยเพราะร่างกายที่บอบบางของเธอ
"... แล้วคุณล่ะ? เป็นอะไรไหมคะ?"
"ผม...ไม่ระวัง...เอง...ขอโทษ...ครับ"
เขามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้ากังวล ยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะร้องไห้จริงๆ อีกฝ่ายเป็นถึงทายาทชนชั้นสูง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเขาคงจะถึงคราวซวยจริงๆ...
"อื้มๆ ไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะ"
"ไม่มีแผลใช่ไหมคะ?" จังหวะนั้นเองเธอสบตามองคู่สนทนา พินิจอยู่ครู่หนึ่งก่อนหยิบกระดาษทิชชู่ที่พกมา หยิบประมาณ 2-3 แผ่นส่งแก่มือคนตรงหน้า
"กำลัง ร้องไห้หรอคะ?"
"ไม่เป็นไรนะคะ เรื่องแค่นี้เอง" เหมือนเธอจะเข้าใจผิด... หรือเปล่านะ?
เขามองไปยังทิชชู่ที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างงุนงงก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย
”เอ่อ…ป-เปล่าครับ“
ว่าพลางยกมือมาปาดๆบนใบหน้า จึงได้เห็นว่ารอยน้ำตานั้นแท้จริงแล้วเป็นผิวของเขาเอง
"แว่นนั้นไม่แตกใช่ไหม?"
ก่อนจะมองไปที่แว่นสลับกับคนตรงหน้าที่ดูประหม่าสุดๆ
ท่าทางลุกลี้ลุกลนเมื่ออีกฝ่ายมีปฏิกิริยาเฉยชา กำลังโกรธอยู่หรือเปล่านะ💦
"ม-ไม่แตกครับ"
พูดเสียงสั่นพลางชูแว่นให้ดู นอกจากรอยนิ้วมือบนเลนส์แล้วก็ไม่มีจุดไหนที่เสียหาย
"อย่างนั้นก็ดีแล้ว ต้องขออภัยฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเป็นกังวล"
สายตาของเธอเหลือบไปเห็นเข็มกลัดที่ติดอยู่บนเสื้อของเขา ซึ่งบ่งบอกถึงสถานะของอีกฝ่าย
"แล้ว... ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้?"
"ผม...เก็บของ...เข้าหอเสร็จ...ก็เลย...ออกมาเดินดูรอบๆ...แล้วก็...มาชนกับคุณ..."
เด็กสาวคงสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนที่พูดช้าและเสียงเบา ดูจะตอบรับช้าในบางทีด้วย
"คุณเอง...ก็เป็น...นักเรียนปี 1 ...หรือครับ"
โอนิกซ์สังเกตเห็นเข็มกลัดผีเสื้อสีเดียวกันกับตัวเองที่ติดอยู่บนเสื้อของเธอ
“ใช่,” เธอตอบกลับเสียงเรียบ “โมริน บาพอลเทียร์, เจ้าหญิงลำดับที่ 2 แห่งบาพอลเทียร์ ยินดีที่ได้พบ.”
เธอแนะนำตัวด้วยท่าทีที่สง่างาม