#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
[3 FEB ll โรลเปิด-แยกรูท]
ณ มุมหนึ่งของงานที่ไม่มีคนพลุกพล่าน มีเด็กหนุ่มในชุดขาวคนหนึ่งกำลังยืนจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง
...งานเลี้ยงไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเท่าไหร่นัก...
การอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ๆทำให้เขาใช้พลังงานกับมันไปไม่น้อย มันคงจะดีถ้าได้หลบมาพักหายใจเสียบ้าง...
(มาสายไปหน่อย แวะมาโรลสั้นๆได้น้า)
Artwork by Bloodink
[3 FEB ll โรลเปิด-แยกรูท]
ณ มุมหนึ่งของงานที่ไม่มีคนพลุกพล่าน มีเด็กหนุ่มในชุดขาวคนหนึ่งกำลังยืนจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเอง
...งานเลี้ยงไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเท่าไหร่นัก...
การอยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ๆทำให้เขาใช้พลังงานกับมันไปไม่น้อย มันคงจะดีถ้าได้หลบมาพักหายใจเสียบ้าง...
(มาสายไปหน่อย แวะมาโรลสั้นๆได้น้า)
Artwork by Bloodink
Comments
เสียงทักมาจากคนเป็นรูมเมทที่อยู่ชุดสีชาดขลิบทองสง่างามสมฐานะบุตรแห่งดยุกจูดิคาเรียส
"เหลือแค่บุคลิกแล้วล่ะที่ต้องพยายามน่ะ"
เมื่อเห็นรุ่นพี่รูมเมทเข้ามาทักจึงโค้งหัวให้อย่างสุภาพ
“…เรื่องนั้น…ผม…ไม่มั่นใจ…เลยครับ”
จะขัดเกลาลูกเป็ดตัวนี้ให้สง่างามดั่งหงส์ คงจะเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลาน่าดู
เขาตบบ่ารุ่นน้องอย่างเบามือเขาเชื่อในศักยภาพการพัฒนาตัวเองของมนุษย์หากมีปัจจัยแล้วกันช่วยเหลือที่ดีพอ
ได้ยินคำพูดในกำลังใจ ก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย อย่างว่าเด็กหนุ่มเพิ่งเข้าเรียนวันแรกๆ ยังมีเวลาอีก 4 ปีให้ขัดเกลาตัวเองน่ะนะ
“คุณยูเด็กซ์ทัส…ไม่ไป…หาเพื่อนๆ…หรอครับ?”
ว่าแล้วก็นึกสงสัย รุ่นพี่ไม่อยู่สังสรรค์กับเพื่อนๆหรอ…?
เด็กซ์ตอบก่อนจะยิ้มจางๆให้รุ่นน้องของตนเอง
"ไปหาเพื่อนข้าไปหาวันอื่นได้...แต่งานต้อนรับของปีหนี่งปีนี้มีแค่ครั้งเดียวนี่ใช่มั้ยล่ะ"
"ก็...จริงครับ"
"คุณยูเด็กซ์ทัส...มาพักเหนื่อย...หรือครับ"
จุดที่เขาอยู่ไม่ใช่พื้นที่คนพลุกพล่านเหมือนห้องโถงของงาน จึงเห็นนักเรียนบางคนหลบมาอยู่ตรงนี้เพื่อหนีความวุ่นวายชั่วคราว
โดยเนื้อแท้แล้วเธอไม่ใช่สาวสังคม อิโซลเดอจึงคว้าแก้วเครื่องดื่มแล้วตรงดิ่งไปที่เก้าอี้บุนวมในมุมไม่อุดมผู้คนเพื่อพักหายใจ
จังหวะที่เธอนั่งไขว่ห้าง หางตาก็ปะทะเข้ากับคนที่กำลังยืนยุกยิกจัดเสื้อผ้าหน้าผม พูดตามตรงก็ค่อนข้างขัดใจเธอ
เอาเถอะ
“นักเรียนล็อตเตอรี—ใช่ไหม?”
เธอโพล่งถามออกไป ไม่ทันนึกว่ามันอาจทำให้เด็กใหม่ตกใจได้
เสียงของเด็กสาวทำให้เขาที่กำลังใจจดใจจ่อกับการจัดเสื้อสะดุ้งจนตัวโยน เด็กหนุ่มหน้าตาตื่นหันซ้ายหันขวาก่อนจะพบกับเจ้าของเสียงตรงเก้าอี้รับรอง
"อ-อา...ครับ"
เด็กหนุ่มยกมือลูบท้ายทอยของตน ท่าทางดูประหม่าไม่คุ้นชินกับคนแปลกหน้าอย่างเห็นได้ชัด
หากเธอแนะนำตัว ยื่นมือออกไปก่อน อาจลดบรรยากาศที่ทำให้อีกฝ่ายตึงเครียดลงได้
“ฉัน อิโซลเดอ อิลลิอานา อาฟ บียอร์นสเจอร์นา ราชกุมารีแห่งเซเวเดนค่ะ”
“แล้วคุณ?”
ขณะเดียวกัน เธอคิดว่ามันน่าจับตามองว่าหากถูกขัดเกลา เด็กตรงหน้าจะเปลี่ยนไปมากเพียงไหน
"ยินดี...ที่ได้...พบกันครับ...คุณ...เอ่อ...อิโซล...เดอ"
เด็กหนุ่มกล่าวแนะนำตัวเสียงเบาพลางยื่นมือสั่นๆของตนไปจับเพื่อทักทาย อดไม่ได้ที่จะคิดว่าอีกฝ่ายช่างเหมือนกับตัวละครในนิทานเด็กซักเรื่อง...
หลังจับมือทักทายพอเป็นพิธี อิโซลเดอก็เท้าคางกับที่วางแขน ดวงตาเสมองทางอื่นเพื่อไม่ให้เหมือนการตำหนิมากนัก เธอไม่ถนัดรับมือกับคนแบบนี้จริง ๆ
“และคุณดูดีแล้วค่ะ หยุดจัดเสื้อผ้าหน้าผมได้แล้ว”
นี่ก็เหมือนกัน อิโซลเดอขมวดคิ้วพลางถอนใจ จะฟังเหมือนคำตำหนิมากไปไหม
“ไม่ออกไปเต้นรำล่ะคะ? คืนนี้เป็นคืนของเด็กปีหนึ่งอย่างคุณนะ”
พอถูกทักเรื่องจัดเสื้อผ้าหน้าผมก็ยืนหลังตรง มือแนบลำตัวทันทีเพราะกลัวโดนอีกคนตำหนิ
"อา...เรื่องนั้น"
"ผมได้...เต้นรำ..กับเพื่อนๆ...แล้วเกิดเหนื่อย...ขึ้นมา...ก็เลยมา..พักตรงนี้...ครับ"