#ESRA_CelestialPetals #ESRA_Roleplay
[14 FEB ll โรลเปิด-แยกรูท]
"จ-จับ...ได้แล้ว!"
โอนิกซ์หอบหายใจ มองเกสรดอกไม้ที่บัดนี้กลายเป็นลูกแก้วอยู่ในมือของเขาอย่างดีใจ แต่ทว่า...
"...ว่าแต่...ที่นี่...ที่ไหนน่ะ?"
เพราะเอาแต่วิ่งไล่จับอยู่ตั้งนาน รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่ไหนซักแห่งของสวนซะแล้ว ทำยังไงดีล่ะ!?
(มา+ช่วยน้องได้ค่าาา😂)
Artwork by Bloodink
[14 FEB ll โรลเปิด-แยกรูท]
"จ-จับ...ได้แล้ว!"
โอนิกซ์หอบหายใจ มองเกสรดอกไม้ที่บัดนี้กลายเป็นลูกแก้วอยู่ในมือของเขาอย่างดีใจ แต่ทว่า...
"...ว่าแต่...ที่นี่...ที่ไหนน่ะ?"
เพราะเอาแต่วิ่งไล่จับอยู่ตั้งนาน รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่ไหนซักแห่งของสวนซะแล้ว ทำยังไงดีล่ะ!?
(มา+ช่วยน้องได้ค่าาา😂)
Artwork by Bloodink
Comments
นี่คือผลลัพธ์ของความพยายาม!
ลีโอนอราชูเกสรจันทราที่จับได้ขึ้นมาต้องแสงจันทร์
“ฮิฮิ เห็นกี่ทีก็แฮปป—ฮัดเจ้ย!”
ดันจาม แล้วผลลัพธ์ของความพยายามที่ว่าก็กลิ้งหลุนหลุดจากมือ คนมุมานะเบิกตากว้าง รีบวิ่งตามลูกแก้วทรงกลมไปทันใด
“อ๋า กลับมาน้า~!”
ไล่กวดอยู่ตั้งนาน โชคดีที่มันดันหยุดอยู่ ณ ปลายเท้าของใครสักคนพอดี ลีโอนอราโก่งตัวหอบ
“ก เกสรจันทราของโนรา...”
"...?"
นึกสงสัยได้ไม่นานก็พบว่ามีเด็กสาวกำลังยืนหอบอยู่ไม่ไกล สมองประมวลเหตุการณ์ตรงหน้าไปครู่หนึ่งก่อนจะถึงบางอ้อ รีบก้มหยิบลูกแก้วของเธอแล้วเดินไปหา
"เอ่อ...ของคุณ...ใช่มั้ยครับ?" เอ่ยถามด้วยเสียงเบาหวิวราวกับสายลมอ่อน
พูดว่าอะไรนะ ลีโอนอราไม่ได้ยิน เธอเอียงคองุนงง ก่อนจะอ้าปากร้องอ๋อเมื่อลองคาดเดาดู
“ใช่แล้วค่า~ ของโนราเอง”
เด็กสาวเหลือบตามองคนที่เธอจำได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นปี ก่อนเลื่อนสายตามองเกสรจันทราอีกลูกหนึ่งซึ่งอยู่ในมือเขา
“ว้าว เธอเองก็จับได้แล้วเหมือนกันเหรอคะ”
เอ๊ะ ถ้าอย่างนั้นลูกแก้วในมือซ้ายหรือลูกแก้วในมือขวากันเล่าที่เธอเป็นเจ้าของ หน้าตามันเหมือนกันเปี๊ยบเลย!
"ของ...คุณโนรา...อันนี้...ครับ"
"คุณ...พอรู้ทาง...กลับมั้ยครับ...ผมว่า...ผมกำลัง...หลงทาง..."
ซาร์นายกำลังเดินตามพัฟบอลของเขา เพลินเสียจนลืมดูสถานที่ เขาเดินไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับใครสักคน เพ่งมองแล้วก็ไม่คุ้นหน้าสักเท่าไหร่
“หวัดดี“
”มาซะไกลเชียว ทำสำเร็จแล้วหรือ?” เดินเข้ามาหา พร้อมเอ่ยทักทาย
คนถูกทักสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพบว่ามีคนอื่นอยู่ที่นี่ด้วย เขากะพริบตา2-3ทีเพื่อประมวลคำถามของอีกคนครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่ช้าและเบา
"อ่า...คงงั้น...ครับ" ว่าพลางชูลูกแก้วในมือให้อีกคนดู
"ผม...มัวแต่...วิ่งจับเกสร...ก็เลย...ไม่ทันมอง...ว่ากำลัง...อยู่ที่ไหน...ครับ"
"ทำได้ไม่เลวเลยนี่ เก่งจริงๆ"
"เสียใจด้วยนะที่ต้องบอกความจริง แต่ตอนนี้ท่านหลงเข้ามาในป่าลึกแล้วล่ะ"
"เดินไปอีกนิดก็จะออกนอกอาณาจักรเสียแล้วนะ"
"แล้ว...ผมต้อง....กลับทาง...ไหน...หรือครับ"
เด็กหนุ่มไม่นึกว่าตนจะเดินมาไกลขนาดนี้ แถมดันพลัดหลงกับเจ้าพัฟบอลด้วย คงต้องหวังพึ่งคนตรงหน้าเสียแล้ว
"อยากให้เราชี้ทางกลับบ้านงั้นหรือ? หึหึ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย"
"ท่านผู้สูงศักดิ์ หากอยากได้คำตอบ จงตอบคำถามนี้ให้ได้เสียก่อน"
"อะไรเอ่ย ไหลไปเอื่อยเอื่อย ไม่เคยกลับหลัง เกิดสูงบนฝั่ง สุดท้ายสู่ทะเล"
โมรินที่มัวแต่ตามจับเกสร เผลอเดินลึกเข้ามากกว่าที่คิด
ขณะกำลังแหวกพุ่มไม้เพื่อหาทางออก เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเจอกับใบหน้าที่คุ้นตาเข้า
"อ้อ… นายเอง" เธอเอ่ยขึ้น ละสายตามองไปยังมือของเขา ก่อนจะเลิกคิ้วนิด ๆ
"หืม? จับได้แล้วเหรอ น่าประทับใจนี่ โอนิกซ์"
คนถูกทักสะดุ้งเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นเป็นคนคุ้นเคยจึงโล่งใจขึ้นมา
"คุณโมริน..."
"เอ่อ ขอบคุณ...ครับ...แต่ดูเหมือน...จะวิ่งมา...ไกลกว่า...ที่คิด...เลยครับ"
นอกจากจะมาโผล่ที่ไหนซักแห่งแล้ว ยังหลงกับพัฟบอลอีกด้วย...
"ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ" เธอพยักหน้าเล็กน้อย "พักหายใจก่อนเถอะ แล้วค่อยหาทางออก"
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ปล่อยให้อีกฝ่ายตั้งตัว ก่อนถามต่อเสียงเรียบ
"แล้ว...พัฟบอลของนายล่ะ?"
"เอ่อ...อาร์ชี่..."
เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อของพัฟบอลแล้วกวาดสายตามองรอบๆ หวังจะเห็นน้องหมาครึ่งแมงกะพรุนของตนแต่กลับไม่พบอะไร
"น่าจะ...พลัดหลงกัน..."
ไม่มั่นใจนักว่าตนวิ่งเร็วจนพัฟบอลตามไม่ทัน หรือเจ้าตัวกำลังเพลิดเพลินกับทุ่งดอกไม้จนลืมหน้าที่ไปเสียสนิท...
"งั้นฉันช่วยกันหาเอง"
เธอไม่ได้พูดเพียงให้รู้สึกดี แต่ตั้งใจจะช่วยจริง ๆ ดวงตาหันกลับไปมองเขา ก่อนเอ่ยต่อ
"นายรู้จักเจ้าตัวเล็กดีที่สุด ลองเดินไปตามทางที่นายมาก่อนแล้วกัน"
ก่อนจะขยับตัว เตรียมพร้อมเดินหาไปด้วยกัน
"ถ้างั้น...ทางนั้น...น่าจะ...ใช่นะครับ"
เขาชี้ไปทางที่ตนคิดว่าน่าจะเป็นทางที่เขาเดินมา ก่อนจะเดินนำอีกคนเล็กน้อย
"คุณโมริน...ชินกับ...อากาศ...ที่นี่..แล้ว...หรือครับ"
เอ่ยถามพลางหันไปถามเด็กสาว เพราะตอนนี้ยังเป็นปลายฤดูหนาว อากาศในยามค่ำคืนยังคงมีความเย็นอยู่ไม่น้อย