[3 Feb.│หอเต้นรำ│17:00 น. ]
#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
สำหรับซิลเวสเทียร์ นี่เป็นการปฐมนิเทศปีที่สองของเธอแล้ว แต่ความรู้สึกเหมือนช่วงเวลานั้นเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่นานนี้เท่านั้นเอง วันเวลา 1 ปีช่างผ่านไปไวเสียจริง
“ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกท่านด้วยนะคะ”
”สายันต์สวัสดิ์ค่ะ ขอให้สนุกสนานกับงานเลี้ยงนะคะ“
(มาชวนคุยทักทาย ทำความรู้จัก หาขนมทาน หรือมาเต้นรำกันได้นะคะ)
#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
สำหรับซิลเวสเทียร์ นี่เป็นการปฐมนิเทศปีที่สองของเธอแล้ว แต่ความรู้สึกเหมือนช่วงเวลานั้นเพิ่งผ่านไปเมื่อไม่นานนี้เท่านั้นเอง วันเวลา 1 ปีช่างผ่านไปไวเสียจริง
“ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกท่านด้วยนะคะ”
”สายันต์สวัสดิ์ค่ะ ขอให้สนุกสนานกับงานเลี้ยงนะคะ“
(มาชวนคุยทักทาย ทำความรู้จัก หาขนมทาน หรือมาเต้นรำกันได้นะคะ)
Comments
เธอเริ่มหยิบขนมใส่จานทีละชิ้นสองชิ้น หากแต่ขณะที่ปรายตามองขนมนั้น กลับเห็นเพื่อนสนิทสาวที่เดินอยู่ในงานเช่นกัน
"ซิลเวสเทียร์! อ๊ะ" เจ้าหล่อนเรียกหาเสียงดังก่อนที่จะอุบปากตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากำลังอยู่ในงานเต้นรำ
หวังได้แค่ว่าสาวเจ้าของชื่อนั้นจะได้ยินแล้วหันมามอง
ซิลเวสเทียร์มีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะผงกหัวให้ผู้คนในบริเวณโดยรอบช้า ๆ เป็นการขอโทษแทนที่ส่งเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ รุ่นพี่ “ เธอเรียกขานคนตัวเล็กกว่า ” ต้องระมัดระวังมากกว่านี้นะคะ ”
อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ลืมที่จะคำนับให้อีกฝ่าย
“ สายันต์สวัสดิ์นะคะ ”
"สายันต์สวัสดิ์ค่ะซิลเวสเทียร์" ว่าแล้วเธอก็โค้งให้เช่นกัน ใบหน้าคลี่ยิ้มใสให้ พยายามทำตัวเรียบร้อยให้เหมือนคนตรงหน้า
แต่ท่าทางจะไม่ง่ายนัก....ให้ทำตัวนิ่งๆนั้นเป็นเรื่องยากเมื่อเธอกำลังดีใจมากๆ "ฮื้อ...จะระวังนะคะ" เอามือทั้งสองทาบหน้าตัวเองเรียกสติ
"ฉัน...ดีใจไปหน่อยค่ะ คิดถึงจังเลย✨"
“ จริง ๆ ฉันชอบที่รุ่นพี่เป็นคนร่าเริงเช่นนี้นะคะ “ เธอเสริมต่อเล็กน้อย ไม่อยากให้ดูเป็นการตักเตือนจนเกินไป ”แค่ต้องระมัดระวังในบางสถานที่ก็เท่านั้น ”
พอรู้สึกสงบขึ้นแล้วค่อยคลี่ยิ้มร่าเริงให้อีกฝ่าย แต่ก็ยังดีที่พยายามทำตัวสำรวมมากขึ้น
"มารยาทนี่...ยากจัง" ให้สำรวมตลอดเวลานี่...ยาขมสำหรับเธอชัดๆ
"ฉันเลยชื่นชมเทียร์อยู่เรื่อยๆเลยค่ะ ฮื้อ..."
"ว่าแต่...ได้ทานอะไรรึยังคะ เผื่อจะมานั่งกินขนมด้วยกันล่ะ ✨"
เมื่ออีกฝ่ายถามเธอก็มองไปรอบๆบริเวณโซนที่ตั้งของอาหารก่อนจะหันกลับมาหาอีกคน ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ
“ ฉันเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรมา งั้นเราไปหาอะไรมาทานด้วยกันก็ได้ค่ะ“
ท่ามกลางเสียงดังวุ่ยวายของงานเลี้ยง วิเดียกำลังหอบหนังสือหามุมสงบ แต่ดันสบตาเข้ากับใบหน้าที่คุ้นเคยเสียก่อน
“ดูร่าเริงจังเลยนะ“
วิเดียกล่าวเบาๆพร้อมโค้งหัวเป็นการทักทาย ปกติก็อยากจะรีบออกจากที่แบบนี้อยู่หรอก แต่ถ้าจะเดินหนีคนรู้จักไปเงียบๆคงเสียมารยาทแย่
“ ดูออกเลยหรอคะ ” เธอส่งยิ้มน้อย ๆ ให้อีกฝ่าย พลางมองไปรอบ ๆ งาน เห็นเด็กปีหนึ่งหลายคนดูตื่นเต้นและกำลังพูดคุยทำความรู้จักกับพัฟบอลของตัวเอง
“ มาคราวก่อนฉันยังเป็นนักเรียนใหม่อยู่เลย มาตอนนี้ก็ได้เป็นรุ่นพี่ซะแล้วล่ะค่ะ ”
วิเดียมองเด็กหญิงตัวเล็กๆตรงหน้าแล้วอดอุทานปนขำออกมาไม่ได้
“ฉันดีใจที่เธอรู้สึกถึงการเติบโตได้เร็วขนาดนี้นะ”
การเติบโตก็มาพร้อมกับทั้งภาระหน้าที่ และสถานะทางสังคม หญิงสาวมองไปรอบห้องแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ทุกคนรอบตัวในนี้ ไม่มีทางหนีสิ่งเหล่านี้พ้นเป็นแน่ รวมถึงเด็กหญิงตรงหน้าด้วย
“ตื่นเต้นไหม ที่จะต้องได้เป็นรุ่นพี่กับเขาบ้าง“
“ แล้วท่านพี่รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะคะ ปีนี้เองก็เป็นปีสุดท้ายแล้ว มีอะไรที่รู้สึกต่างออกไปจากเดิมบ้างไหม ”
จริงๆคำถามที่ออกมาจากสาวน้อย คงเป็นคำถามปกติของนักเรียนชั้นปี4ทั่วไป เพียงแต่คนที่โฟกัสแต่ชีวิตของคนอื่นอย่างเธอ ไม่ได้เตรียมคำตอบไว้ให้กับความรู้สึกของตัวเองซักเท่าไหร่
”…“
ไร้เสียงตอบกลับจากวิเดีย มีเพียงแต่ใบหน้ายู่ที่พยายามจะเค้นคำตอบออกมาจากหัวของเจ้าตัว
“...”
เมื่อสายตาพลันพบกับคนสนิทคุ้นเคย สองเท้าก็ก้าวเข้าไปหา
เราสบตากัน ก่อนที่เธอจะโบกมือเล็กน้อยแล้วเดินเข้ามาใกล้ จนระยะห่างเหลือเพียงแค่เอื้อม
"สายันต์สวัสดิ์ค่ะ"
"วันนี้ดูดีมากเลยค่ะ ซิลเวสเทียร์"
เธอส่งยิ้มหวานบาง
“ คุณเองก็เช่นกันนะคะ คุณริเซ่ “ เธอตอบรับอีกฝ่าย วันคนนี้คนตัวเล็กตรงหน้าก็ยังคงงดงามมากเช่นเคย
“ สายันต์สวัสดิ์ค่ะ ” เธอพยักหน้าให้อีกฝ่ายเล็กน้อย