"เหมาะสมจริงๆ ใช่ไหมล่ะขอรับ!!!" ใบหน้าน้ำเสียงดูออกจะอวดโอ้ตัวเองเสียไม่หน่อย
"กระผมได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีจากท่านพ่อ และพ่อบ้านแม่บ้านชั้นเลิศทุกคนในคฤหาสน์ซาโอโตเมะ ตั้งแต่เรื่องงานบริการจนถึงการพัฒนาบุคลิค..สงสัยมันจะออกมาดีจนกระผมสามารถแผ่ออร่าให้คุซาคาวะซังรู้สึกได้-! ดีใจเหลือเกินขอรับ"
+
"กระผมได้รับการฝึกฝนเป็นอย่างดีจากท่านพ่อ และพ่อบ้านแม่บ้านชั้นเลิศทุกคนในคฤหาสน์ซาโอโตเมะ ตั้งแต่เรื่องงานบริการจนถึงการพัฒนาบุคลิค..สงสัยมันจะออกมาดีจนกระผมสามารถแผ่ออร่าให้คุซาคาวะซังรู้สึกได้-! ดีใจเหลือเกินขอรับ"
+
Comments
ทั้งสองพากันวิ่งไปจนถึงทางที่เลียบไปตามริมแม่น้ำ แสงแรกของวันที่ค่อยๆ โผล่ขึ้นจากฟ้าเริ่มปรากฏเป็นเงาในน้ำ ลมเย็นพัดจนริบบิ้นสีเหลืองพริ้วไหว ตาของทานากะคุงจึงเริ่มเบี่ยงเบนความสนใจจากเงาในน้ำ มามองการบิน(?)ของริบบิ้นบนผมของมิคาซึกิแทน
ระหว่างที่วิ่งเธอก็รับฟังสิ่งที่คนข้างๆ เล่าไปด้วย ใบหน้าของหญิงสาวที่ได้ฟังนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมและสนอกสนใจถึงสิ่งที่คุณเล่าเอามากๆ
เพราะมันเหมือนกับตัวละครในมังงะเอามากๆ เลยยังไงล่ะ!
มิคาซึกิน่ะชอบเวลาที่ได้ฟังใครสักคนเล่าสิ่งดีๆ แบบนี้มากเลย!
....
"ทานากะซัง? มีอะไรรึเปล่าคะ?" หมายถึงทำไมถึงมองมาทางเธอ หรือจะมีอะไรติดผม
คิดได้ดังนั้นเธอก็ขยับมือไปจับๆ ผมตัวเองเล็กน้อย
ก็ไม่มีอะไรติดนะ?