เมื่ออีกฝ่ายต่อปากต่อคำกลับมา เหมือนเคย ไม่เคยเปลี่ยน วิลเฮลมิน่าขยับตัวหันประจันหน้ายัยนมชมพูรสสตอเบอรี่นี่ มือเท้าเอวบิดๆ เชิ่ดหน้าเชิ่ดใจ ยิ้มสู้
“เกรงว่าขาสั้นๆ คงจะข้ามไม่พ้นหรอกนะจ๊ะ เอลลี่” กัดฟันพูด ยิ้มสู้สุดใจ ไม่ยอมหรอกยะ
“เกรงว่าขาสั้นๆ คงจะข้ามไม่พ้นหรอกนะจ๊ะ เอลลี่” กัดฟันพูด ยิ้มสู้สุดใจ ไม่ยอมหรอกยะ
Comments
รอบนี้ไม่ใช่น้ำส้มแน่ย่ะ
“ ก็รู้ตัวดีนี่คะแหม่ ”
เล็บสีส้มที่มีลวดลายเริ่มหรูยิ้มป้องปาก
“ ไม่ได้หมายคงามว่าจะให้เธอข้ามซะหน่อย ”
จอภาพฉายหนังแพลนไปที่ขายาวของเอฟิเลียนว่าฉันสามารถเดินข้ามหัวหล่อนได้ณตอนนี้
“ตายจริง ขาเธอยาวกว่าจริงๆ ด้วย” ตีสีหน้าเซ่อไพ้ มือแตะปาก ตาหวานแบบสาวโชโจ
“เหมือนแมงมุมเลยจ๊ะ” ทำหน้าหงุงๆ ตาประกายกะพริบๆ
ชนะเรื่องความสูงไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรวะ ยัยนี่ วีวิลซีกู้ดทูเกเต้อแน่
เสียงเอฟเฟคเศษแก้วกระจายดังขึ้นที่หน้าของเอฟิเลียน ประดับด้วยรอยยิ้มของเขาที่ยังคงค้างมันไว้
“อื้มห์” ยิ้มสูดดดด หายใจ “ฮึ”
“ขอบใจจ๊ะ มิน่าล่ะถึงหาไม่เคยจะเห็น”
ก้มต่ำ
“เหมือนมดเลยเนอะ” ทำมือระริ้กๆ “น่ารักๆเข้ากับเธอดีจัง”
“ถ้างั้นล่ะก็ขอทาง” ก่อนจะเปลี่ยนน่ำเสียงอดต่ำแสดงถึงกิริยาบทที่ไม่ชอบโดยชัดเจน
ดวงตากลอกขึ้นขณะที่กำลังส่ายสะโพกเดินสวนทางกับคุณ
แต่เธอไม่ได้ตอบอะไรไป บางทีมันอาจจะจบที่การตบกันแทน
ไม่ได้ๆ
ตอนนี้เธอโตมาเป็นสาวสวย(กว่าเดิม)และมีมารยาทที่ดี ความเพอร์เฟคคือวิลเฮลมิน่า วิลเฮลมิน่าคือความเพอร์เฟค
ยุบหนอ พองหนอ
“เฮ้อ~” เธอถอนหายใจเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม เหลือบตามองยัยบานเย็นเดินบิดก้นสวนไป