เธอยิ้มหัวเราะเล็กน้อย นัยน์ตาสีม่วงอ่อนปรายมองภาพรอบกายทั้งสอง และเมื่อเห็นว่าเข้าใกล้เนินพอตัว
“เป็นการเสียสละตัวเองที่โง่สุดๆ เลยละค่ะ เจเรเมีย” เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืนบนเถาวัลย์ ใบหน้าสวยเงยมองจันทราส่องสว่าง ดวงตาหมายปองที่จะครอบครองแม้ผืนนภา แม้ตัวเธอจะเป็นเพียงมนุษย์เดินดิน อย่างไรแล้ว ความโลภและมักมากของเธอย่อมสูงกว่าสิ่งใด
เธอไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง +
“เป็นการเสียสละตัวเองที่โง่สุดๆ เลยละค่ะ เจเรเมีย” เธอค่อยๆ ลุกขึ้นยืนบนเถาวัลย์ ใบหน้าสวยเงยมองจันทราส่องสว่าง ดวงตาหมายปองที่จะครอบครองแม้ผืนนภา แม้ตัวเธอจะเป็นเพียงมนุษย์เดินดิน อย่างไรแล้ว ความโลภและมักมากของเธอย่อมสูงกว่าสิ่งใด
เธอไม่คิดถึงชีวิตของตัวเอง +
Comments
ตายแบบไร้ศักดิ์ศรี
ตายด้วยการหลอกตัวเองว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้อง หรือแม้ว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน
“คุณไม่สามารถทำให้ทุกคนมีความสุขได้หรอกค่ะ และคำว่าดีของคุณ บางทีมันก็ใช่ว่าดีสำหรับคนอื่น”
“เป็นคนที่เห็นแก่ตัวเหมือนกันนะคะเนี่ย” มุมปากกระตุกยกยิ้มยามที่เธอมองลงไปทางอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ น้ำเสียงหยอกเย้าแซวเขาเล่น +
เหมือนว่าเธอเตรียมตัวที่จะกระโดดลงไปอย่างไงอย่างงั้น
(ยาวเหลือเกิน..... /คลาน /สลาย)
หากไม่เสียสละตัวเองเพราะสิ่งที่เชื่อว่าถูกต้อง แล้วจะไปเรียกร้องให้ใครทำ?
แต่เพราะปลายนิ้วของเธอยังคงประทับอยู่ที่ริมฝีปากของเขา เจเรเมียจึงยังคงสงบนิ่ง มิอาจเปล่งคำใดออกไป
จนเมื่อสัมผัสนั้นถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คล้ายกับโซ่ตรวนเลื่อนมารัดไว้ที่ลำคอแทน รัดแน่นพอให้คำพูดถูกกลืนลงไปอย่างติดขัด
เจเรเมียจ้องมองเธออยู่เช่นนั้น
+
คาดหวังว่าคนกระทำจะคิดได้ และหยุดมือเสียเอง
หากแต่เมื่อถึงวินาทีสุดท้าย หากเธอไม่คิดจะหยุดมัน
เขาก็จะเป็นฝ่ายช่วงชิงชีวิตของคนที่ไม่สมควรอยู่ต่อไปแทน
—เจเรเมียเป็นคนเช่นนั้น
เสียงหัวเราะของเธอจึงเหมือนกำลังเหยียบย่ำอุดมการณ์ของเขาเอาไว้ใต้เท้าแทนเถาวัลย์ที่แกว่งไกว
+
“อาจจะเห็นแก่ตัวจริงๆ ก็ได้”
ถือดีว่าตัวเองจะสามารถเข้าใจและให้ความสุขแก่คนรอบกาย
ริมฝีปากแย้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนดวงตาจะทอประกายเงียบสงบ
”…แต่การพยายามทำสิ่งดีๆ ให้คนอื่น ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่โง่งมนักหรอก”
หากความสุขหนึ่งถูกส่งต่อไป คนผู้นั้นก็อาจกลายเป็นผู้ที่มอบสิ่งดีๆ ให้แก่ผู้อื่นต่อไปเฉกเช่นเดียวกัน
+
ก็คงจะไม่มีแม้แต่ต้นลำธารที่ใสสะอาดพอชำระล้างสารพิษที่ไหลเวียนอยู่ในธารนั้น
ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนบนเถาวัลย์ ให้สายตาของเธอและเขาอยู่ในระดับเดียวกัน
ริมฝีปากที่เธอเคยกดทับเมื่อครู่ยังคงยกยิ้ม แต่ดวงตากลับทอดมองลงไปยังเนินเบื้องล่าง
+