คงเป็นความรู้สึกโดดเดี่ยว
“น่าอิจฉาแทนนะคะ” วิลเฮลมิน่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะละสายตาไปมองพื้นเบื้องล่างที่ไม่ห่างไกล ขาหนึ่งข้างที่เหยียบอยู่บนพื้นอากาศ ไร้สิ่งใดที่รับน้ำหนักเธอไว้
เพราะเธอรักการท้าทายตัวเอง
เพราะเธอเป็นองค์หญิงที่มักทำอะไรเหนือความคาดหมายเสมอ
หนึ่งก้าวที่ห่างไกล ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอได้เดินนำเกมไปแล้วสิบก้าว
+
“น่าอิจฉาแทนนะคะ” วิลเฮลมิน่าเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะละสายตาไปมองพื้นเบื้องล่างที่ไม่ห่างไกล ขาหนึ่งข้างที่เหยียบอยู่บนพื้นอากาศ ไร้สิ่งใดที่รับน้ำหนักเธอไว้
เพราะเธอรักการท้าทายตัวเอง
เพราะเธอเป็นองค์หญิงที่มักทำอะไรเหนือความคาดหมายเสมอ
หนึ่งก้าวที่ห่างไกล ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอได้เดินนำเกมไปแล้วสิบก้าว
+
Comments
และเพราะแบบนั้น หญิงสาวจึงได้เลือกทิ้งตัวกระโดดลงไปก่อนที่จะได้ให้เถาวัลย์เคลื่อนตัวลงบนพื้นหญ้าดีๆ
ไม่มีสักคำที่พูดปดไปเพื่อเอาใจเธอ
ท้ายที่สุด เขาก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง มีความหวังดี ความคิดที่บริสุทธิ์ แต่ก็มีอุดมการณ์ที่ยากจะปล่อยวาง
สุดท้ายหลังจากมอบความสุขให้แก่ผู้คน เขาก็อาจกลายเป็นคนที่ปล่อยให้ชีวิตของคนเหล่านั้นดับไปเพราะการยึดติดของตัวเอง… ไม่มีใครรู้
+
ไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณ์ใดที่ทำให้เขาต้องบีบคั้นหัวใจถึงเพียงนั้น
พลางมองดวงตาของอีกคน ราวกับสัตว์ร้ายที่เขาต้องเข้าหาดีๆ ถึงจะรอดพ้น
นึกถึงคนในอาณัติ ประชาชน และเด็กในเมืองลับแลที่เคยยิ้มให้ตน
เขาว่า
“…ฉันอาจจะแค่กำลังต่อสู้เพื่อซินแคลร์”
ตระกูลที่เป็นดั่งสุนัขรับใช้ขององค์ราชินี
โดยเนื้อในนี้ กลับหวังสูงเกินกว่าที่ควรจะเป็น
+
เพราะงั้นตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจะยังคงมีปลายทางเป็นตระกูลซินแคลร์ต่อไป
จนกว่าจะถึงวันหนึ่งที่เขารู้และยอมรับได้
ว่าทั้งหมดทั้งมวล ก็แค่ต่อสู้เพื่อตัวเอง
+
“นี่เธอ—!“
ชายหนุ่มจึงรีบก้าวกระโดดลงตามไป
ในหัวไม่ได้นึกถึงเทพีอเดรสเทียหรืออะไร
มีแค่เพียงภาพของวิลเฮลมิน่าเท่านั้นเอง
ให้ตายสิ
ปลายเท้าสัมผัสพื้นหญ้าลำดับแรก หญิงสาวร่วงหล่นถึงพื้นด้วยทีท่าที่น่าประทับใจหากเทียบกับความสูง
เหมือนว่าเธอเคยทำมาบ่อยครั้ง
อย่างไรก็ตาม เธอเป็นห่วงลอร์ดซินแคลร์ผู้ดูบอบบางเสียมากกว่า เช่นนั้นจึงได้หันไปมองว่าเขาจะร่วงลงมาท่าไหนกัน
เป็นห่วง?
ช่างเถอะ
+