( มายืนแอคกันเรว )

เพราะรอบข้างนั้นมีเสียงบทสนทนาจึงทรงเลือกที่จะไม่ฟังมันทั้งหมดเสียเลย และด้วยความกังวลที่กำลังหาพระคู่หมั้นของตัวเองอยู่จึงไม่ได้โฟกัสไปที่สิ่งใดนอกจากเป้าหมาย

กระทั่งมีบุคคลอยู่เบื้องหน้า พูดอะไรไม่รู้ไม่ทันฟังแล้วยื่นมือออกมา รามิริสงุนงันอยู่ชั่วขณะ ก่อนยื่นพระหัตถ์เรียวงามออกมาวางแปะบนมืออีกฝ่ายพร้อมทอดพระเนตรคนคุ้นหน้าคุ้นตาด้วยสีหน้าตั้งคำถาม ทั้งที่เป็นตนนั่นแหละที่เข้าใจผิดเอง

"???"

( รุ่นน้องเองก็สวยจนละสายตาไม่ได้เลยครับ😉 )

“ลูลู่?” ชายหนุ่มทวนซํ้าอีกครั้ง ก่อนกวาดตามองเร็ว ๆรอบโถงงานเลี้ยงครั้งหนึ่งแล้วส่ายหน้า

“เราก็กำลังหาคู่หมั้นของเราเช่นกัน”

“ขอบคุณ”

เขาคลี่ยิ้มและผงกศีรษะน้อย ๆให้เธอ ก่อนสาวท้าวเดินสวนไปอีกทาง

หลังกล่าวขอบคุณพร้อมผงกศีรษะให้ก็ขยับฝ่าเท้าเดินผ่านอีกฝ่ายไป ทว่าหลังจากนั้นกลับพบว่าคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อครู่กำลังเดินตามหลังอยู่ไม่ห่างเสียอย่างนั้น

เดเซคาลเหลือบมองไปข้างหลัง นิ่งเงียบเพียงไม่นานก่อนเปิดปากตอบ “เรากำลังไปหยิบเครื่องดื่ม”

“เจ้าละ”

เดเซคาลไม่ได้ตอบรับว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เขาทำเพียงส่งยิ้มให้และลดมือลง

“ขอบคุณ”

“ขอให้สนุกกับงาน”

( ได้เลยค้าบ )

( ทันค้าบบ )

ดวงตาสีเข้มหลุบลงเล็กน้อย สร้างความต่างชั้นระหว่างความสูงให้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม “แปลกตาดีว่าไหม”

“แต่เจ้าชอบแบบไหนมากกว่า”

( บังคับจับจ้า ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ☺️ )