“ครับ” ยื่นแขนให้รุ่นพี่แปะพลาสเตอร์อย่างว่าง่าย
“ขอบคุณนะครับ รุ่นพี่เองก็กลัวมากแท้ๆยังเป็นห่วงผมอยู่”
“ขอบคุณนะครับ รุ่นพี่เองก็กลัวมากแท้ๆยังเป็นห่วงผมอยู่”
Comments
เอมิกะตอบแล้วค่อย ๆ แปะปลาสเตอร์ลายแมวสีชมพูน่ารักให้กับอีกคนอย่างเบามือ
"น่ารักดีนะครับ"
"ถ้าเป็นศาลเจ้าที่ใกล้ๆแถวนี้มีที่นึงครับ เราเดินไปไม่นานน่าจะถึง" ว่าแล้วออกเดินนำไป ก่อนจะเอ่ยปากถาม
"ทำไมรุ่นพี่ถึงคิดว่ามันตามรุ่นพี่มาเหรอครับ?" แน่นอนว่าเขาหมายถึงสิ่งลี้ลับที่ทำกระจกแตกเป็นแถว
เอมิกะลุกขึ้นยืนบ้าง เธอเจ็บแผลนิดหน่อยแต่ก็ยังไหว จังหวะหนึ่งเธอหลบสายตาของสึบาสะจนผมหน้าม้ายาวปรกบังนัยน์ตาสีชมพูหวานแล้วพึมพำเบา ๆ
”…เรื่องไม่ดีก็ต้องเกิดกับตัวอัปมงคลอยู่แล้ว“
“ตัวอัปมงคลอะไรกันครับ สิ่งลี้ลับพวกนั้นก็แค่ขี้แกล้งเท่านั้นแหละครับ”
“รุ่นพี่ไม่ต้องเก็บไปคิดหรอกครับ เดี๋ยวเราไปปัดเป่าที่ศาลเจ้าพวกมันก็ไม่มายุ่งแล้ว” เขาปลอบอีกฝ่ายแล้วพาเดินต่อ
“ขอบใจนะ”
เธอกล่าวกับเขาที่ช่วยพยุงตนเองขึ้นมา
“พวกเรารีบไปศาลเจ้ากันเถอะ เนอะ?”
“รุ่นพี่นั่งพักตรงนี้ก่อนนะครับ” พอล้างแผลเสร็จเขาก็พารุ่นพี่มาพักตรงม้านั่งในศาลเจ้า
“เดี๋ยวผมไปถามคนในศาลเจ้าให้ว่าพอจะช่วยทำพิธีปัดเป่าให้ได้รึเปล่า” ถึงเขาจะไม่ได้กลัวพวกสิ่งลี้ลับแต่ทำอะไรสักหน่อยให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้นน่าจะดีกว่าปล่อยไว้แบบนี้