“?” สึบาสะพอจะได้ยินอยู่บ้างก่อนจะช่วยประคองรุ่นพี่
“ตัวอัปมงคลอะไรกันครับ สิ่งลี้ลับพวกนั้นก็แค่ขี้แกล้งเท่านั้นแหละครับ”
“รุ่นพี่ไม่ต้องเก็บไปคิดหรอกครับ เดี๋ยวเราไปปัดเป่าที่ศาลเจ้าพวกมันก็ไม่มายุ่งแล้ว” เขาปลอบอีกฝ่ายแล้วพาเดินต่อ
“ตัวอัปมงคลอะไรกันครับ สิ่งลี้ลับพวกนั้นก็แค่ขี้แกล้งเท่านั้นแหละครับ”
“รุ่นพี่ไม่ต้องเก็บไปคิดหรอกครับ เดี๋ยวเราไปปัดเป่าที่ศาลเจ้าพวกมันก็ไม่มายุ่งแล้ว” เขาปลอบอีกฝ่ายแล้วพาเดินต่อ
Comments
“ขอบใจนะ”
เธอกล่าวกับเขาที่ช่วยพยุงตนเองขึ้นมา
“พวกเรารีบไปศาลเจ้ากันเถอะ เนอะ?”
“รุ่นพี่นั่งพักตรงนี้ก่อนนะครับ” พอล้างแผลเสร็จเขาก็พารุ่นพี่มาพักตรงม้านั่งในศาลเจ้า
“เดี๋ยวผมไปถามคนในศาลเจ้าให้ว่าพอจะช่วยทำพิธีปัดเป่าให้ได้รึเปล่า” ถึงเขาจะไม่ได้กลัวพวกสิ่งลี้ลับแต่ทำอะไรสักหน่อยให้อีกฝ่ายสบายใจขึ้นน่าจะดีกว่าปล่อยไว้แบบนี้