#THK_โรลเปิด
#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ | แยกรูท
โยวอาเมะยิ้มแป้นลั้ลลา ออกจากห้องโฮมรูม เดินวนเวียนไปทั่วในสถานการณ์คนชุลมุนหาบัตรกัน
แบบนี้ก็ต้องเดินไปให้กำลังใจแต่ละคนสิคะ!
จิ้ม จิ้ม
โยวอาเมะจิ้มหลังของ [คุณ]
“มีของมาให้เจ้าค่ะ”
ขนาดเท่ากำมือ เพราะงั้นอย่าคาดหวังว่าจะเป็นบัตรนะ!
#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ | แยกรูท
โยวอาเมะยิ้มแป้นลั้ลลา ออกจากห้องโฮมรูม เดินวนเวียนไปทั่วในสถานการณ์คนชุลมุนหาบัตรกัน
แบบนี้ก็ต้องเดินไปให้กำลังใจแต่ละคนสิคะ!
จิ้ม จิ้ม
โยวอาเมะจิ้มหลังของ [คุณ]
“มีของมาให้เจ้าค่ะ”
ขนาดเท่ากำมือ เพราะงั้นอย่าคาดหวังว่าจะเป็นบัตรนะ!
Comments
“เท็นโจวซัง?”
ยูอะหันไปตามเสียงคุ้นเคย ก่อนพบกับรูมเมจที่เธอเจอกันทุกวัน
“มีอะไรหรอ?” ถามพลางนึกว่าตัวเองได้ทำอะไรตกรึเปล่า
”ฮิฮิ“
จะว่าทำตัวแปลกเหมือนเคยมั้ยนะ? แล้วแต่จะตีความ
เขย่ากำปั้นตัวเองประมาณว่าช่วยแบมือรับของได้ม้าย
อะไรหว่า??
คุณได้เป็น
[ กระดุมเรืองแสงในที่มืด ]
ถ้ากระดุมสีขาวอันไหนหลุดก็ลองเย็บไปแทนได้นะ!!
แบบนี้แปลว่าฉันชนะรึเปล่า?
...
“เอ๋……”
เธอยังยิ้มกว้างเช่นเดิม แต่ทวีคูณความสงสัยคูณสิบ
เปลื่ยนมือที่กำอยู่เป็นรูปกรรไกรแทน โดยที่พยายามให้ของไม่หล่นลงจากมือ
"เปลี่ยนทีหลังมันผิดกติกาไม่ใช่เหรอ? เธอแพ้แล้ว" เขาเอานิ้วตัวเองที่แบอยู่ไปจิ้มปลายนิ้วของอีกฝ่ายเข้าย้ำ
ว่าแต่ตอนแรกเธอพูดอะไรรึเปล่าหว่า....
ไม่ได้ฟัง
”โยวอาเมะจังเป็นฝ่ายแพ้อยู่แล้วค่ะ“
เธอหัวเราะออกมาก่อนจะกำมือที่มีของไว้เหมือนเดิม
”แต่มีของจะให้ล่ะค่ะ ถ้าไม่รังเกียจช่วยรับไว้ได้มั้ยคะ“
เขย่ากำปั้นตัวเองแล้วช้อนตามอง
ถึงไม่รู้จะเป็นอะไร หรือเป็นของแปลกๆ หรือไม่ก็ตาม
หันไปมองด้านหลังหน้านิ่ง
" อะไร "
พูดด้วยเสียงเรียบ
ในระหว่างที่กำลังจะเดินออกไปจากอาคารก็รับรู้ได้ถึงแรงสะกิดที่ด้านหลัง เมื่อหันไปจึงพบเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง
"โยจัง..? "
เจ้าตัวเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะแบมือออก ถึงแม้ไม่รู้ว่าของที่เธอพูดถึงจะเป็นอะไรก็ตาม
“ฮิฮิ”
เห็นอีกฝ่ายยื่นมืออย่างว่าง่ายก็หัวเราะเล็กๆอย่างอารมณ์ดี ยิ้มแป้นวางของบนมือโดยไม่พูดอะไร
คุณได้เป็น
[ ลูกอมรสปริศนา ที่เปลือกห่อลูกเป็นรูปปลา(ตุย) ]
คิดว่าเป็นรสอะไรกันนะ?
เห็นว่าอีกฝ่ายดูอารมณ์ดีก็ยิ้มออกมา ถึงไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังถืออะไรอยู่ก็เถอะ แต่ก็เป็นห่อปลาที่ดูน่ารัก (?) ดีนี่นา
"แกะได้หรือเปล่าครับ ? "
ที่หมายถึงถามว่ากินได้เลยไหมนั่นแหละนะ
“ฮึ้บ!”
ใช้สองมือกุมมืออีกคนที่ว่างอยู่ แล้วบีบส่งกำลังใจ
“แกะได้แน่นอนสิคะ”
จ้องอีกคนตาแป๋ว คาดหวังให้ทานอยู่นะ
ความจริงเป็นลูกอมรสแซลมอน(????)
"งั้นขออนุญาตนะครับ"
เขาแกะเปลือกลูกอมออกด้วยมือข้างเดียว เรียกได้ว่าความสามารถพิเศษสุด ๆ ก่อนจะเอาลูกอมเข้าปาก
รสแซลมอนจริงไหม (???)
สองมือไขว้หลัง เอียงคอรอดูท่าทางอีกคนว่าเป็นยังไงกับลูกอมรสปลาแซลม่อน(จริง)
ซึ่งเธอหามาจากไหนก็อีกเรื่องนึง
"นี่มันโยวอาาเม๊ะะะจางงงนี่นาาา~"
"มีของมาให้ฉันหรอคะ?"
เธอก้มลงมองมืออีกฝ่ายด้วยความรู้สึกตื่นเต้นพร้อมๆกับที่จ้องมองรุ่นน้องผู้น่ารักคนนี้ในเวลาเดียวกัน
พอโดนเข้ากอดก็ส่งเสียงขึ้นมาทันที ถึงอย่างนั้นก็ยังยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดี เสียดายยังคงกอดกลับไม่ได้เพราะมีของในมือ
“ฮิฮิ”
“ใช่แล้วค่า”
ส่งน้ำเสียงสดใสอย่างเคย
“รุ่นพี่ไออิแบมือให้โยวอาเมะจังหน่อยค่ะ!”
“น้าา น้าาาา เป็นของที่น่าจะช่วยได้ค่ะ!”
อมแก้มมองมืออีกคน แล้วชูกำปั้นที่มีของอยู่ เหมือนกะจะให้อีกคนแบให้ได้ ฮึ่ม..
"โยวอาเมะจังจะให้อะไรฉันกันนะคะ~"
เธอพูดจาทำทีอย่างว่าเล่น
วางแหมะลงบนมืออีกคน
คุณได้เป็น
[ กิ๊ปรูปเปลือกหอยที่มีรอยสีแดงอยู่ ]
แต่สีแดงนี่เป็นรอยอะไรกันนะ เหมือนจะลบไม่ออกด้วยล่ะ
ทั้งๆที่ควรจะทักถึงตัวของกิ๊ปในมือของอีกฝ่ายเสียก่อนแต่ไออิกลับเลือกที่จะเอ่ยถึงสีแดงสดที่เลอะติดที่กิ๊ปแทน
"โยวอาเมะจังน่ารักจังเลยค่ะ~" เธอยิ้มหวานตอบรับก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวของรุ่นน้องตรงหน้า
'กึก' เสียงติดกิ๊ปดังขึ้น
ไออิติดกิ๊ปในทันทีหลังจากที่ได้รับมันมาและเธอก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจให้กับโยวอาเมะ
"ขอบคุณนะคะโยวอาเมะจัง~" เสียงหวานเอื้อนเอ่ย
พยักหน้าหงึกๆ หลับตาพริ้มปล่อยให้อีกคนลูบหัวตัวเอง
“ยินดีค่า รุ่นพี่ไออิวันนี้ก็ยังงดงามเช่นเคยเลยนะคะ!”
“อ๊ะ แล้วก็ เป็นกำลังใจให้นะคะ สำหรับวันนี้!!”
อมแก้มยิ้มแล้วชูกำปั้นสองข้างสูงระดับใบหน้า แล้วขยับทีนึงเป็นสัญญาณว่า สู้สู้!
อย่างน้อยก็สำหรับการหาบัตร
มาโคโตะยืนเหม่ออยู่
จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาแตะที่หลัง เขาหันหลังไปไม่เจออะไร แต่มั่นใจว่าไม่ได้รู้สึกไปเอง จนอีกฝ่ายเอ่ยทักขึ้นมา จึงรู้ต้นตอของสัมผัสดังกล่าว
เขาก้มมอง มุมปากยกน้อยๆอย่างทุกที เอียงหัวเล็กน้อย สงสัยว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะมีอะไรให้
เลยยื่นมือไป
เห็นอีกคนยื่นมือมาก็ยิ้มแป้นจนตาปิด จับมือวาง
[ พวงกุญแจนกจิ๋วขนาด 4cm ]
บนมือของคุณโดยที่ไม่พูดอะไร
แต่หน้าตาดูคล้ายๆใครบางคนอยู่ล่ะมั้ง
“ ขอมือบ้างสิ ” เขาบอกกับคนตรงหน้า มือที่ว่างอยู่ก็ควานหาบางสิ่งในกระเป๋าเสื้อ เจอแล้วก็ยื่นให้อีกฝ่ายรับ
เธอแบมือสองข้างรอรับของ โดยไม่พูดอะไรแล้วรอลุ้นตรงหน้าเอง
คิวกะที่กำลังเดินเล่นรอบโรงเรียนอยูาอย่างนั้น จู่ๆรู้สึกเหมือนมีใครบางคนสะกิดจากด้านหลัง เจ้าตัวตกใจเล็กน้อยจึงหันไป
และพบว่าเป็นรุ่นน้องสาวที่จะมอบบางอย่างให้ แถมยังพูดจาน่าเอ็นดูใส่อีก !
“อ . . . เอ้ะ?! จะดีหรอคะ?”
เธอกล่าวก่อนจะกำมือขึ้นและชนมือกับอีกฝ่ายอย่างเบาๆ
พอเห็นอีกคนหันมาก็ส่งยิ้มตาปิดให้ทีนึงก่อนจะอยู่ยิ้มเงียบสักพัก รออีกคนทำอะไรสักอย่าง
กลายเป็นชนกำปั้นไปซะแล้ว
อื้ม!
โยวอาเมะจังเป็นฝ่ายแบมือแทน
สิ่งที่คุณเห็นเป็น
[ ริบบิ้นสีม่วงที่ผูกแล้ว ]
ถึงจะผูกบิดๆเบี้ยวๆแล้ว แต่ก็แก้ปมออกมาได้นะ!
คิวกะส่งยิ้มก่อนจะยื่นมือไปรับริ้บบิ้นสีม่วงน่ารักจากคนตรงหน้า
“ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^ ”
“ จะว่าไปแล้ว . . . ถ้าไม่รบกวนช่วยรับของขวัญเล็กน้อยจากเราไปหน่อยนะคะ ! ”
รุ่นพี่สาวในคาร์ดิแกนสีเหลืองอ่อนกล่าวก่อนจะยื่นถุงบรรจุคุกกี้หมากรุกที่ถูกมัดอย่างเรียบร้อยเอาไว้ให้กับคนตรงหน้า
มองสีหน้าที่สดใสนั่นอยู่ครู่นึงแต่สุดท้ายก็ยอมแบมือรอรับแต่โดยดี
แม้จะรู้ว่ามันอาจจะไม่ใช่บัตรนักเรียนที่ตามหาก็เถอะ…
โดนจิ้มหลังก็หันมาหาอีกฝ่าย พอเห็นว่าเป็นใครก็คลี่รอยยิ้มบางอัตโนมัติ
“ ถึงจะให้ของมาแต่ผมก็ไม่มีของให้กลับหรอกนะ ”
ทามากิโกหก จริงๆมีลูกอมอยู่ในกระเป๋าตั้งหลายเม็ดเลยแหน่ะ
แต่ไว้เดี๋ยวให้ตอนแกล้งเสร็จละกัน
มือหนาแบออกก่อนจะเอียงคอสงสัยว่าเป็นอะไร
“ฮุฮุ”
อีกคนพูดอย่างนั้นก็ไม่ได้รีแอคชั่นอะไร ได้แต่ยิ้มแป้นตาปิด วางของลงบนมือ
คุณได้เป็น
[ เข็มกลัดเด็กดี ]
เพราะทามากิเป็นเด็กดี! ใช่มั้ยล่ะ
“ เจ้านี่เหมาะกับเธอมากกว่าฉันอีก ”
เขาพูดจากใจจริง ถึงจะแอบแปลกใจแต่สุดท้ายก็เก็บลงเข้ากระเป๋าอยู่ดี
“ งั้นส่วนของเธอเป็นนี่ ”
วางลูกอมรสมะนาวบนมืออีกฝ่ายหลายเม็ด
“ ทานให้อร่อยล่ะ ”
มองเข้าไปในนัยย์ตาอีกคนก่อนจะมาโฟกัสของที่พึ่งได้รับ
“เอ๊ะ อ๋า?!?!!!”
“ทามากิคุงใจดีจังเลยค่ะ!”
ส่งเสียงแปลกใจพร้อมกับเอสหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาแวววาวสะท้อนภาพคนให้
“วันนี้ทามากิคุงวิเศษมาเลยนะคะ ต้อนรับการเปิดเรียนที่น่าจดจำมาเลยล่ะค่ะ!”
หัวเราะออกมาเล็กๆ
“ฮุฮุ รอเห็นวันอื่นเลยค่ะ”
ยิ้มตาหยี
“ แค่ให้ลูกอมเอง ”
เข็มกลัดของโยวอาเมะน่าจดจำกว่าเยอะเลยเถอะ
มือหนาวางแปะบนกลุ่มผมสีอ่อนก่อนจะลูบวนไปมาให้เส้นผมราบเรียบนั้นยุ่งฟู
“ เดี๋ยววันอื่นจะเอาอะไร ' ดีๆ ' กว่านี้มาให้นะ ตั้งตารอไว้ล่ะ ”
พออีกฝ่ายสภาพเหมือนหมาจิ๋วขนฟูก็ผละมือออกมาพร้อมหัวเราะยกยิ้ม
“ เธอเหมาะกับผมยุ่งๆจัง ”
ตอนที่หันไปพบเอเนอร์จี้ล้นออกมาแบบนั้นก็ทำให้เธอที่ตัวเล็กกว่าต้องตกอกตกใจหดคอหนีทันที
" อ-...? "
ตอบกลับแบบขาด ๆ จาง ๆ ดูจะกลัวไม่น้อย แต่พอเห็นใบหน้ายิ้มกว้างของอีกคนเลยชั่งใจยืนดูต่อ
ในขณะที่กำลังเดินไปตามหาบัตรของตนเอง ก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่จิ้มข้างหลังเลยหันไปมอง
"ให้..ผมหรอ?"
พอสบสายตาเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าทางตื่นเต้นอยากให้อะไรบางอย่างก็ยิ้มและยื่นมือออกไปแบมือรอรับด้วยความยินดี
"ขอบคุณนะครับ^^"
“อื้ม! อื้ม!”
โยวอาเมะพยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบโดยไม่พูดอะไร ได้แต่รอจังหวะที่อีกคนยื่นมือมาถึงจะทำอะไรสักอย่าง
เธอวางของลงบนมืออีกคน
คุณได้เป็น
[ กลีบดอกไม้ 3 ใบ ]
ถือว่ามีค่ามั้ยนะ ?
ถึงจะไม่รู้ว่าอะไรยังไงก็ตามแต่ในเมื่ออีกฝ่ายให้มาเขาก็ต้องรับเอาไว้
"ขอบคุณนะครับ"
เขาเอาใส่ถุงนำโชคตัวเองโดยใส่ถุงใสกันช้ำอีกรอบนึง
กลับไปเอาไปใส่เรซิ่นเอาไว้น่าจะดี
ชิซุกะ สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกจิ้มจากด้านหลัง หันกลับมาช้า ๆ พร้อมเลิกคิ้วอย่างระแวดระวัง
“?”
เธอก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือของโยวอาเมะ แล้วเงียบไปหนึ่งจังหวะ
“…ไม่ใช่บัตรสินะคะ”
เสียงเรียบนิ่งแต่ไม่ได้ติดจะหงุดหงิด มีแววขำจาง ๆ ในสายตาแทน
“งั้นก็…ขอบคุณสำหรับของขวัญค่ะ”
เธอรับไว้ด้วยมือข้างหนึ่งอย่างสุภาพ ก่อนจะถามต่อเรียบ ๆ
โมโมกะกำลังเดินสติหลุดอยู่ในโถงทางเดิน ดูเหมือนเธอจะไม่อยากให้ใครเห็นบัตรนักเรียนของตัวเองแบบสุดๆไปเลย
“อุหวาา~”
โดนสะกิดก็ตัวสะดุ้งโหยง โมโมกะดูงงกับชีวิตสุดๆ แต่ก็สีหน้าดีขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นว่ามีของจะให้ (ชอบของฟรี)
“ให้เค้าเหรอคะ!? 😳”
เธอคุ้นๆเหมือนว่าคนตรงนี้จะอยู่ห้องเดียวกัน แต่เธอจิตผูกติดกับบัตรมากเกินจนไม่สนใจอย่างอื่นไปแล้ว
เรียวสุเกะหันไปมองคนที่เดินเข้ามาจิ้มหลังของเขาพร้อมความรู้สึกงุนงงว่าอีกคนมีอะไรหรอป่าวที่เข้ามาสะกิดหลังของเขา
" ของอะไรงั้นหรอครับ?.. "
ชายหนุ่มถามอีกคนด้วยความสงสัยและอยากรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่นะ..จะโดนแกล้งหรอป่าวน่ะ- 💦
เห็นอีกคนไม่แบมือก็เงยหน้ามอง หางคิ้วตกตาแป๋วมอง เหมือนลูกหมาข้างทางน่าสงสาร
“อืม.. คือว่า..อยากให้ของขวัญเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ”
“ไม่ได้เหรอคะ..”
ช้อนตามองแล้วเขย่ากำปั้นที่มีของอยู่
“ ขออภัยที่เสียมารยาทครับ.. ”
( อยากรู้จังว่ามันคืออะไรกันนะ~.. )
ตอบกลับฉับพลันแต่ล้วนผ่านการไตร่ตรองมาดีแล้ว
"ฉันไม่รับ"
พูดเสียงแข็ง ไม่ตกใจการปรากฏตัวของคุณ ไม่หันกลับมาคุยดี ๆ เสียด้วยซ้ำ ทำเพียงชายตามองจากระยะห่างนั้น
ดูท่าทางวันนี้จะอารมณ์ไม่ดีแต่เช้า สาเหตุคงไม่ต้องหาที่ไหนไกล คงเป็นเรื่องเดียวกันกับที่ทุกคนประสบอยู่ในตอนนี้
ส่งเสียงตกใจขึ้นมาทันใดที่ได้ยินการตอบรับแบบนั้น
“เอ๊ะ ทำไมล่ะคะโซซัง?!”
“ไม่อยากรับของจากฉันหน่อยเลยเหรอคะ มาจากใจแท้ๆเลยนะคะ!”
ทำตัวแตกตื่นเหมือนโลกแตก
“ฉันน่ะอยากให้กำลังใจโซซังนะคะ!”
ตาแป๋ว สูดน้ำมูกฟืด
" แต่เราได้บัตรคืนแล้วนะคะ "
เธอว่าก่อนจะสังเกตเห็นว่าเป็นคนคุ้นหน้า แม้จะไม่ได้พบกันมาพักใหญ่ๆแต่สีผมสีตาสดใสแบบนี้ไม่มีทางที่เธแจะจำไม่ได้
"...มีอะไรจะให้เหรอ?"
ถามไปทั้งรอยยิ้ม
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายสะกิดเพราะจำได้หรือเพราะจำไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมเธอก็ทำทรงผมคนละทรงจากแต่ก่อน แต่ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน☆
อุ้งมือที่โดนยื่นมาให้ทำาให้เจ้าตัวสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มปรี่ออกมา
“ เอ้ — ? ของอะไรหรอคะ? ”
‘ ว่าแต่อีกคนหน้าคุ้นๆจัง.. เหมือนว่าจะรุ่นเดียวกันกับเรารึเปล่านะ? ‘
เธอคิดในใจพลางๆ
" จะดีหรอครับ "
แบบนี้ต้องชมมั้ยนะ
เลยแบมือไปไม่รู้จะได้อะไรมาแต่คงต้องให้อะไรกลับไปด้วยสินะ
ใช้โทนเสียงร่าเริงพร้อมกับวางของบนมือโดยไม่พูดอะไรเพิ่ม
คุณได้
[ พวงกุญแจ กระต่ายเงือกถือคฑา? ]
จะน่ารักมันก็น่ารักอยู่นะ
" ฮะฮ่ะ น่ารักจังเลยนะครับ "
" เก่งมากครับ แบบนี้อยากได้รางวัลเป็นอะไรครับ "
จับเก็บใส่กระเป๋า
เอียงคองงพร้อมกับทำตาปริบๆ สงสัยใหญ่จนออกหน้าเลย
“ขอเป็นบัตรของทางนั้นได้มั้ยคะ”
ดีดนิ้วเป๊าะแล้วชี้ไปทางอีกคนพร้อมส่งยิ้มตาหยีให้
ไม่มีแม้แต่ข้อกังขาหรือปฎิเสธใดๆส่งให้อย่างทันท่วงที
" ยินดีที่ได้แลกเปลี่ยนครับ "
ตาโต กระพริบตาปริบๆมองของที่พึ่งได้รับมา
“หวา?! หาไวจังเลยค่ะ!! สุดยอดไปเลย?!”
“เห็นว่าทั้งปี2 ปี3 ตามหาให้วุ่นเลยนี่คะ?! ทางนั้นเก่งจังเลยเจ้าค่ะ สุดยอดมากเลย”
“ตามหาจากไหนมาเหรอคะ บอกได้มั้ยคะ”
โยวอาเมะพูดไม่เว้นช่องให้แทรกพร้อมกับใช้มือสองจับบัตร และยื่นหน้าไปใกล้ช้อนตาแป๋วถาม
หันไปหาพร้อมกับเอียงคอสงสัย เป็นคนคุ้นเคยนี่เอง
“หืม..? โยวอาเมะจังมีอะไรหรอ?”
เห็นเธอกำมือยื่นมาเหมือนจะให้อะไรสักอย่างจึงแบมือรอรับ
คุณได้..
[ ใบไม้ปีศาจ ]
ใบไม้ที่มีรอยขีดข่วนเป็นรูปหน้ายิ้ม น่ากลัวมั้ย คงไม่ล่ะมั้ง
“ใบไม้..? โยวอาเมะจังทำให้มันเป็นรูปนี้เหรอ?“
เขาเลิกคิ้วน้อยๆ
โยวอาเมะกระพริบตาปริบๆ ใบหน้างุนงง
“ไม่ใช่ว่าใบไม้ต้องมีหน้าตาแบบนี้อยู่แล้วเหรอคะ..”
“อ๊— คือ จู่ๆมันร่วงลงมาตรงหน้าน่ะค่ะ“
หางคิ้วตก หน้าผวาเล็กน้อย
“คืออะไรหรอครับ?“
โยวอาเมะแหงนหน้ามองอีกคนแล้วมองเข้านัยย์ตา
เธอยิ้มเงียบอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจตอบ
“เซอไพรส์ล่ะค่ะ!”
ส่งยิ้มหวานกว้างจนตาหยี แสดงความขี้เล่น
เขย่ากำปั้นแล้วยื่นเข้าไปใกล้เพิ่มเชิงรอให้แบมือ
“ครับๆ..~”
ฮารุกิหยุดเดินทันทีที่สัมผัสจากนิ้วปลายหนึ่งแตะลงบนแผ่นหลัง
เหมือนกับทุกระบบในร่างกายหยุดทำงานชั่วขณะ
จากความสูงประมาณเท่านี้ จากแรงสัมผัส จากวิธีเดิน ก็น่าจะเป็น...
"...เท็นโจวซัง?"
เขาหันกลับมา พิจารณาไปที่กำมือของอีกฝ่าย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ…?”
โยวอาเมะคิดอะไรในใจเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มแป้นตาปิดเหมือนเคย พร้อมกับหัวเราะมาเล็กๆ
“ฮุฮุ”
มองไปตามทิศทางที่อีกคนกำลังมองอยู่
”ลองทายดูมั้ยคะ“
ถามอย่างอารมณ์ดี
น่าสนุกจัง
“ของขนาดพอดีกับฝ่ามือ คงไม่ใช่อะไรที่ใหญ่เท่าไหร่”
“คุณกำไว้ได้นิ่ง ๆ แบบนั้น ก็น่าจะไม่หนักมาก”
“ดูไม่มีท่าทางระวังเป็นพิเศษด้วย ...เลยคิดว่าไม่น่าจะเปราะ หรือมีคม”
“ผมยังไม่อยากด่วนสรุป เลยขอเดาไว้ประมาณนี้ครับ”
“...ที่เหลือคงต้องรอให้คุณเป็นคนเฉลยเองแล้วล่ะ เทนโจวซัง”
ผละตัวขึ้นมายืนระดับเดิม ยิ้มตอบอีกฝ่าย
ในขณะที่ฮิเมะกำลังเดินไปเรื่อย ไปเปื่อย ลอยตัว ท่ามกลางผู้คนมากมายที่ยังฝักใฝ่ตามหาบัตรกันอย่างไม่หยุดหย่อน
ก็รู้สึกได้ถึงแรงสะกิดจากด้านหลัง พอหันไปก็เห็นเด็กสีชมพูสดใสอันคุ้นเคย
" อ๊ะ- "
ตกใจเล็กหน่อยที่อีกฝ่ายอยู่ใกล้กว่าที่คิด ก่อนจะเผยยิ้มบางตอบกลับสาวน้อยน่ารัก
" โยจัง~ " ( ^∇^)ノ✿
”รุ่นพี่ฮิเมโกะคะ~“
”ฮุฮุ ยังคงงดงามเหมือนเคยเลยนะคะ“
เขยิบหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย
”ดวงตาของรุ่นพี่น่ามองเหมือนเคยเลยล่ะค่ะ!“
”เหมือนจะเหมาะกับของชิ้นนี้ด้วยนะคะ!“
ว่าแล้วก็ชูกำปั้น รอให้แบมืออยู่ล่ะ!
" คิก "
เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ เด็กน้อยคนนี้ปากหวานเสียยิ่งกว่าสารหวานชนิดใดบนโลกเลยล่ะมั้งเนี้ย
" ยังติดเรียกว่ารุ่นพี่อยู่อีกหรอคะ โยจัง "
จิ้มจมูกเบา ๆ ก่อนจะยิ้มบางตอบกลับ
" แต่ คาดหวังซะแล้วสิ "
" ในกำมือน่ารักอันนี้ จะมีออะไรซ่อนอยู่กันนะ~ "
ไม่ได้ตกใจกับระยะห่างที่ลดลงเท่าตอนแรกแล้ว พร้อมกับแบมือใต้กำปั้นน้อย
“ของ? ของอะไรน่ะ”
จิ้มๆ ไปที่กำมืออีกคนอย่างลุ้นในใจนิดๆ
รอจนกว่าอีกคนจะแบมือ
ยังคงเอียงหน้ามองอยู่งงๆ ตอนแรกไม่เข้าใจมากนัก สุดท้ายก็ลองแบมือออกไปรอรับ
"โยวอาเมะจังนี่เอง สวัสดีค่ะ"
"มีอะไรจะให้เหรอคะ^^"
เธอพูดพลางยื่นมือไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มบางๆเช่นเคย
เหมือนเธออยากจะให้โฟกัสของในมือเธอล่ะ
ยกกำปั้นขึ้นมาสูงขึ้นเล็กน้อย
แบมือหน่อยนะคะรุ่นพี่
"...?..."
มือที่กำลังลูบหัวอยู่ค่อยๆ เลื่อนลงมา แล้วแบออกอย่างว่าง่ายตามที่อีกฝ่ายต้องการ
คุณได้เป็น
[ จี้ห้อยคอรูปผีเสื้อ ]
ไม่มีสายห้อย แถมปีกผีเสื้อทำไมมันแหว่งกันนะ? ดีไซน์หรือว่าถูกหักออกไป ลองดูใกล้ๆสิ
น่ารักจัง อุตส่าห์เอามาให้กันด้วย
"น่ารักจัง..ขอบคุณนะคะ^^"
อาเคมิรับมาแล้วหยิบของในกระเป๋าให้อีกฝ่าย
เป็นคุกกี้หน้าตาแปลกๆสีดำ(ไหม้)
"ของตอบแทนค่ะ"
เด็กหนุ่มหันหน้ากลับมามองอีกฝ่ายแบบงงๆ
“เอ๋ ให้ผมหรอครับ??”
ยิ้มพร้อมกับแบมือรอรับของอย่างว่าง่าย
โยวอาเมะเลือกไม่ออกเสียงตอบอะไร แต่กลับส่งยิ้มแป้นจนตาปิดแล้วพยักหน้าให้ทีนึง
ตัวก็จิ๋ว ว่าง่ายจัง เหมือนสิ่งนี้เลย
วางของลงบนมืออีกคน
คุณได้เป็น
[ ดินสอจิ๋วสุดน่ารัก ]
อย่างน้อยมันก็ใช้งานได้จริงนะ
“โอ๊ะ-?”
พอมองใกล้ๆแล้วนี่มันดินสอจิ๋วนี่นา
ดูท่าทางคงผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน!!
“ดินสอนี่นา“
ถึงของจะดูแปลกแค่ไหนแต่สำหรับริคุโตะแล้วถ้ามีคนให้มาก็เก็บสะสมไว้หมดแหละน้า
“ว่าแต่— อันเล็กจังเลยนะฮะ“
คุณได้เป็น
[ เศษกระดาษปริศนาที่เขียนว่า ‘ใต้จานข้าว’ ]
ถึงอย่างนั้นโยวอาเมะก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ส่งยิ้มแป้นตาปิดให้ รออีกคนถาม
ตัวของเขสได้ถามด้วยความสงสัย
ยิ้มจนตาหยีแล้วส่งเสียงในลำคอ
“บัตร”
“อาจจะอยู่ใต้จานข้าวของใครสักคนก็ได้นะคะ?“
พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งกับสายตาที่จริงจังขัดกับรอยยิ้ม
”ฮิฮิ ก็กระดาษปริศนาอาจจะนำพาสิ่งที่เราต้องการหาอยู่นี่คะ?! ใช่มั้ยล่ะคะ แถมไปดูก็ไม่เสียหายด้วยล่ะค่ะ?!“
ใช้โทนเสียงร่าเริง
ตัวของเขาถึงจะไม่เชื่อแต่ก็ไล่เปิดใต้จานหลายคนๆในโรงอาหาร
"ก็ไม่มีนะ"
สัมผัสสะกิด จิ้ม จิ้ม อยู่ที่แผ่นหลัง เช่นนั้นเธอจึงหันไปหามัน
“โอ๊ะ”
“มีอะไรงั้นเหรอคะ โยจัง”
วาดรอยยิ้มงามให้เพื่อนคนนั้นที่เดินเข้ามาหาในระหว่างที่ตัวเรากำลังตามหาบัตรของตัวเอง
แม้ทั้งคู่จะมีส่วนสูงที่ต่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตร ทว่ากลับไม่ได้ทำให้ความน่าเอ็นดูของเด็กสาวตรงหน้าลดลงไปเลยแม้แต่น้อย
โยวอาเมะส่งรอยยิ้มหวานอย่างเคยให้เพื่อนที่นั่งข้างกัน
บังเอิญจังเลยนะ เจอกันอีกแล้ว
เอียงคอเล็กๆ ดวงตาสีชมพู ลวดลายข้าวหลามตัดซ้อนสีขาว มองเข้าไปนัยย์ตาอีกคน
งดงามจังน้า
มองเงียบๆ อยู่พักนึงก่อนจะเขย่ากำปั้นที่มีของด้านในอยู่
ประมาณว่าช่วยแบมือหน่อยสิ
"เอ๋ อะไรเหรอคะ?" มองมือที่กำนั่น
ของมันจะเป็นอะไรกันนะ.. หนอน ลูกอม ซากอะไรสักอย่าง ใบไม้ ขยะ..จินตนาการไม่ออกจริง ๆ
มองคนตรงหน้ายิ้มๆอยู่พักนึง แต่ดูท่าอีกคนคงยังไม่ยื่นมือสักทีเลยต้องตอบ
“ของขวัญที่คิดว่าจะสร้างกำลังใจให้คุณในวันนี้ได้ค่ะ!”
ยิ้มแป้น
สุดท้ายเธอจึงยอมแบมือเพื่อรอดูว่าของดังกล่าวจะเป็นอะไร