"เอ๊~~~ อย่างงั้นเหรอเนี่ย เป็นร้านที่คุณแม่ชอบพามาตั้งแต่เด็กด้วยสินะ"
มองตามไปที่ผนังติดรูปถ่าย ส่วนใหญ่เธอก็ดูไม่ออกเท่าไหร่ว่าใครเป็นใคร แต่พอเห็นรูปนั้นก็เบิกตาขึ้นนิดนึง
เพ่งมองเผื่อมีลายเซ็น(...)
มองตามไปที่ผนังติดรูปถ่าย ส่วนใหญ่เธอก็ดูไม่ออกเท่าไหร่ว่าใครเป็นใคร แต่พอเห็นรูปนั้นก็เบิกตาขึ้นนิดนึง
เพ่งมองเผื่อมีลายเซ็น(...)
Comments
"...จะว่ายังไงดี เหมือนฉันกำลังตามรอยคุณแม่ในอดีตยังไงก็ไม่รู้เลยค่ะ" เอ่ยพลางตักซุปเข้าปาก
ที่รูปมีลายเซ็นอยู่ด้วย เขียนด้วยมาร์กเกอร์เป็นตัวคันจิ อ่านว่า 'โมริสึกิ ยูรินะ' มีดอกลิลลี่วาดข้างๆลายเซ็นต์ด้วย
มองรูปและลายเซ็นอย่างพิจารณา
"แล้วที่พูดแบบนั้นมันแปลว่าซุยจังชอบหรือไม่ชอบกันล่ะ
ที่ว่ากำลังตามรอยคุณแม่น่ะ?"
ได้ยินคำถามก็หยุดคิดไป แต่ก็เริ่มมุ่นคิ้วอยู่นิดนึง
"..ชอบหรือไม่ชอบ..."
..แปลกจัง
....น่าจะตอบได้นี่นา?
"..ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าทำไมถึงตอบไม่ได้ จริงๆควรจะตอบว่าชอบสินะคะ" เธอยกยิ้มแห้ง
"ฉันรู้สึกว่าต้องทำแบบนั้น เพราะว่าไม่อยากให้ร่องรอยของคุณแม่หายไป ไม่ว่ายังไงก็ตามน่ะค่ะ"
หืมยาว มองอีกฝ่ายไปด้วยหลังได้ยินคำตอบแบบไม่ชัดเจนนั่น
"ถ้าคำตอบคือ 'ไม่รู้' หรือยังลังเลอยู่ล่ะก็ มันแปลว่าจริงๆ ซุยจังก็ไม่ได้ชอบมันเท่าไหร่ใช่มั๊ยล่ะ"
"ฉันไม่ได้จะบอกให้เลิกทำหรอก เรื่องสำคัญของแต่ละคนไม่เหมือนกันนี่นา" ตักขนมกินอีกคำ ลูบแก้ม "แล้วเธอก็ยังมีเวลาให้คิดอยู่ด้วย"
"นอกจากคุณแม่ ฉันก็ไม่มีใครให้ยึดเหนี่ยวเอาไว้อีกแล้ว จะว่ายังไงดี ฉันตั้งเป้าหมายมากมายว่าอยากทำอะไรก็ได้ให้ท่านมีความสุข" เธอเอ่ยขณะที่มองรูปบนผนัง ก่อนจะหลุบตาลง
"...แต่ตอนนี้ ท่านไม่อยู่แล้วน่ะค่ะ"
"สิ่งที่ฉันทำได้คงมีแค่เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ว่าจะก้าวต่อไปยังไงดี"
กินขนมเสร็จ วางช้อนลง
"อีกหน่อย... ตอนที่ฉันตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันแล้วอาจจะมาถามอีกครั้งละกัน"