[ #โรลปิด | สำนักงานนักสืบเอกชน | วันทำงาน 18:00 ]
@nogami-kmi.bsky.social
สนธยาเยื้อย่างใกล้เข้ามาสัมผัสห้วงเวลา คาบเกี่ยวท้องฟ้าผันผวนเกือบเป็นราตรี
ดวงไฟถูกเปิดสว่างภายในตัวอาคารทรงตึกแถวสองชั้นสีขาว แสงส่องผ่านประตูเลื่อนคู่ด้านหน้าชั้นล่าง—ครึ่งบนคือกระจกฟิล์มฝ้าขุ่น ส่วนครึ่งล่างเป็นอะลูมิเนียมสีเข้ม
+
@nogami-kmi.bsky.social
สนธยาเยื้อย่างใกล้เข้ามาสัมผัสห้วงเวลา คาบเกี่ยวท้องฟ้าผันผวนเกือบเป็นราตรี
ดวงไฟถูกเปิดสว่างภายในตัวอาคารทรงตึกแถวสองชั้นสีขาว แสงส่องผ่านประตูเลื่อนคู่ด้านหน้าชั้นล่าง—ครึ่งบนคือกระจกฟิล์มฝ้าขุ่น ส่วนครึ่งล่างเป็นอะลูมิเนียมสีเข้ม
+
Comments
เป็นสัปดาห์ที่แสนทรมานสำหรับโซฮาระ—อาการปวดจากบาดแผลเก่าเกิดขึ้นเป็นระยะตลอดการทำงาน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังใช้ชีวิตเหมือนกับทุกวันเช่นเดิม
เหตุการณ์เฉียดตายคราวก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนักสืบ ถ้าเรื่องมันเกิดขึ้นกับเขาเพียงแค่คนเดียวยังพอรับมือได้
+
—เรื่องนี้ยังติดค้างอยู่ในความรู้สึกผิดผสมปนกับซาบซึ้งใจ ที่ถูกช่วยเหลือเอาไว้ด้วยการรักษาเช่นเดียวกัน วันนี้เขาจึงขอนัดอีกฝ่ายในช่วงเวลาหลังเลิกงาน เพื่อขอโทษและขอบคุณ
มีมื้อค่ำกับเครื่องดื่มดีๆซักแก้วคงดีเหมือนกัน แต่คงต้องถามอีกฝ่ายก่อน—โซฮาระคิด
อาจารย์ห้องศิลปะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมองเข็มที่ชี้เวลาล่วงมาถึงหกโมงกว่า ๆ ในตอนเย็น
วันนี้เขามีนัดต่อ
เป็นนัดหมายที่ไม่มีความจำเป็น ไม่ได้ส่งผลต่อความก้าวหน้าในชีวิต และไม่ได้ดูน่าสนุกสักเท่าไร แต่เขาก็ยอมตอบรับคำชวนของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ โซฮาระยืนยันหนักแน่นในคำชวนนี้
+
โนกามิกดออดเรียกเจ้าของสถานที่
”สวัสดียามเย็นคุณโนกามิ—เชิญด้านในครับ“
รั้วถูกเปิดออก เพื่อต้อนรับแขกในค่ำคืนนี้พร้อมกับเจ้าของสถานที่นำอีกฝ่ายเข้ามายังตัวอาคารโซนด้านหน้า
มีจุดเปลี่ยนรองเท้าสำหรับเดินในบ้าน โดยรอบสะอาดสะอ้าน ตรงหน้าเป็นผนังกั้นสีครีมทอดยาวไปทางขวามือ
+
บานประตูเปิดออกด้านในตกแต่งอย่างเรียบง่ายเช่นเดียวกับบ้านของคนที่มีฐานะปานกลาง ทุกโซนสามารถเดินไปมาได้สะดวก
โซฮาระผายมือไปยังโต๊ะทานอาหารอยู่ระหว่างโซนห้องครัวและห้องนั่งเล่น ใกล้โซฟากับทีวี
“เชิญนั่งตรงทางนั้นได้เลยนะครับ ผมไปเตรียมชาซั—โอ๊ะ“
+