เปลือกไม้คู่ฟ้าจางจับจ้องไม่วางห่างไปไหนไกล ตรึงชายตรงหน้าไว้ราวกับเส้นลวดที่มองไม่เห็น
"นั่นทำให้ผมคิดถึงข้อสันนิษฐานต่อมาได้ว่าคนคนนั้นอาจคล่ำหวอดอยู่ในวงการงานฝีมือ—"
"ไม่ก็—ในวงการแพทย์..."
"นั่นทำให้ผมคิดถึงข้อสันนิษฐานต่อมาได้ว่าคนคนนั้นอาจคล่ำหวอดอยู่ในวงการงานฝีมือ—"
"ไม่ก็—ในวงการแพทย์..."
Comments
“นักล่ารู้ดีอยู่แกใจว่าตนเองมีทุกอย่างเหนือกว่าเหยื่อและความพยาบาทดูจะไม่ใช่สิ่งจำเป็น เหมือนเสือที่ไม่ได้ล่ากวางเพราะความพยาบาทนั่นแหละ อาจเป็นมุมมองแบบนี้ก็ได้?”
+
—แน่นอน เพราะเขาไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่ได้เห็นสภาพนอกเหนือไปจากข้อมูลที่อีกฝ่ายบอกเล่าผ่านคำพูด ความมั่นใจคงเป็นสิ่งที่อยู่ผิดที่ผิดทางในสถานการณ์นี้หากเขาเผลอทำมันหกร่วงลงไปในข้อสันนิษฐานที่เรียงร้อยจากริมฝีปาก
+
เขารู้สึกถึงสายตาที่มองมาที่ตนแม้ดวงตาของตัวเองจะทอดมองไปทางอื่น ไปยังแสงอาทิตย์ที่เริ่มคล้อยต่ำลงเมื่อราตรีเริ่มคืบคลานเข้าใกล้+
“วงการแพทย์? นั่นก็พอเข้าเค้า หรือไม่ก็นักถักโครเชต์ล่ะเป็นไง” เสียงของโนกามิแสดงความขบขันเล็ก ๆ
“บทสนทนาเรื่องคดีความของเราเรื่อยเปื่อยมาสักพักแล้ว สรุปแล้วสิ่งที่อยากได้จากฉันจนต้องมายืนรอจนเลิกงานคืออะไรเหรอ นักสืบอะโอชิ?”
หลักฐานในที่เกิดเหตุไม่ว่าจากตำรวจหรือแม้แต่ตัวเขาที่ไปตามเก็บมาเอง น้อยเสียจนบางครั้งก็เผลอคิดว่าเป็นฝีมือของสิ่งลี้ลับเพื่อเติมเต็มช่องวางความสงสัยของตนเองตลอดหลายวันที่ผ่านมา
+
เขาทิ้งไหล่ลงพรูลมหายใจแผ่วเบา มือดึงออกจากกระเป๋าโค้ทก่อนสอดผ่านใต้ช่องอกแล้วหยิบบางอย่างออกมา
"ผมมีอยู่แค่นี้ แต่คงง่ายกว่าปล่อยให้คุณยืนจินตนาการเอาเอง.."
+