“กินแค่นั้นหรอครับ? จะเลือกอันที่อยากกินผมก็ไม่ว่าหรอกนะ”
เขามองเหล่าเมนูขนมมากมายตรงหน้าเลื่อนไปยังสิ่งที่คนรุ่นน้องเลือก ถูกสุดเลยแหะ… กินแค่นี้จะพอรึเปล่านะ เขากังวลนิดหน่อย
เขามองเหล่าเมนูขนมมากมายตรงหน้าเลื่อนไปยังสิ่งที่คนรุ่นน้องเลือก ถูกสุดเลยแหะ… กินแค่นี้จะพอรึเปล่านะ เขากังวลนิดหน่อย
Comments
”แล้วถ้า เอ่อ อันนี้ล่ะคะ“
เป็นเซ็ตแพนเค้กอันเล็กๆราดน้ำผึ้งที่ราคาถูกรองลงมา แล้วไรระก็หดนิ้วกลับไปอีกรอบอย่างไม่แน่ใจ
”คือ ที่จริงฉันไม่รู้ว่าต้องกินอะไรดีน่ะค่ะ นอกจากแซนด์วิชกับ…มัฟฟิน? แล้ว ฉันก็ไม่เคยกินของอย่างอื่นเลยค่ะ…“ ทำหน้าหมอง
“แต่จะกินเซ็ตแพนเค้กที่เลือกก็ได้ครับ”
พอเห็นอีกคนลังเลก็เสนอเมนูให้เป็นโทสต์ที่ราดด้วยน้ำผึ้งตกแต่งด้วยผลไม้หลากสีสวยงามโปะด้วยไอศกรีมวานิลลาด้านบนน่ากิน ถ้าสั่งไปก็ยังพออยู่ในงบที่จ่ายได้เลยไม่ได้ว่าอะไรมากกับราคา
“เอาอันที่รุ่นพี่เลือกดีกว่าค่ะ” เธอดูสบายใจมากกว่าที่คนออกเงินเป็นคนเลือก ประสานมือวางบนตัก “คือ เอ่อ ฉันกินได้ทุกอย่างอยู่แล้วน่ะค่ะ”
“รุ่นพี่ชอบของหวานเหรอคะ?”
“ก็...นิดนึงมั้งครับ ถ้าหวานมากไปผมก็กินไม่ค่อยได้หรอก”
เขาว่าขึ้นแอบน่าอายนิดหน่อยไม่รู้ว่าบ้านอื่นเป็นไหมแต่คงจะดูแปลกสินะที่ผู้ชายเข้าคาเฟ่กินของหวาน
ไรระโพล่งขึ้นมา เธออธิบายต่ออย่างกระตือรือร้นหลังขอสั่งนมร้อนราคาถูกไปอีกแก้วด้วย
“ฉันชอบตอนวาดของหวานค่ะ สำหรับฉันแล้วหน้าตามันดูเหมือนฝันดี” ไม่ได้หมายถึงชอบกิน
“ถ้าคราวหลังฉันได้วาดรุ่นพี่ตอนกินขนมบ้างก็น่าจะดีนะคะ”
“.. คะ- ครับ? ไม่ดีหรอกครับ คือมันน่าอายน่ะผมรู้สึกไม่ชินเท่าไหร่ถ้ามีคนมอง แหะๆ ”
ใบหน้าอมชมพูแดงฝาดส่ายไปมาเบาๆ เอาซะพูดสะดุดอึกอัก เพราะเป็นคนไม่ถนัดถูกมองเสียเท่าไหร่ ก็มัน น่าอายนี่...