ก็แกไงริน แล้วแกจะมาโวยวายใส่ฉันทำเพื่อ!"
"ไม่ได้ แกจะต้องจริงจังให้มากกว่านี้ไอ้กุหลาบเหี่ยว
ส่วนอิซางิ ไม่เป็นไรนะ ค่อย ๆ ฝึกไป ถึงอันดับนายจะตกลงไปอยู่ที่ 5 แต่เดี๋ยวฉันจะช่วยนายเองนะ"
พอหันมาพูดกับอิซางิ น้ำเสียงของรินก็เปลี่ยนไปเป็นคนละโทนที่ใช้กับไกเซอร์เลย (211)
"ไม่ได้ แกจะต้องจริงจังให้มากกว่านี้ไอ้กุหลาบเหี่ยว
ส่วนอิซางิ ไม่เป็นไรนะ ค่อย ๆ ฝึกไป ถึงอันดับนายจะตกลงไปอยู่ที่ 5 แต่เดี๋ยวฉันจะช่วยนายเองนะ"
พอหันมาพูดกับอิซางิ น้ำเสียงของรินก็เปลี่ยนไปเป็นคนละโทนที่ใช้กับไกเซอร์เลย (211)
Comments
"ของมันแน่อยู่ล่ะ ไปซ้อมต่อได้แล้วไกเซอร์
ส่วนอิซางิมานี่มา เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง แกไม่ต้องคิดมากเรื่องอันดับนะ เพราะมันก็มีขึ้นมีลงเป็นปกติอยู่แล้ว" (212)
แต่หลังจากที่คิดขึ้นมาได้ว่า รินกับไกเซอร์ไม่เคยทำให้อิซางิจะต้องรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าเลยสักครั้ง
ความรู้สึกแย่ที่เกิดขึ้นมา มันก็ค่อย ๆ หายไป (213)
"เปล่า ไม่ได้---
"อย่ามาโกหกฉันนะ แววตาของแกมันฟ้อง" รินพูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่จะเดินเข้าไปกอดอิซางิจากทางด้านหลังเอาไว้แน่น
"ฉันเคยบอกแล้วไง ว่าแกที่เป็นแกแบบนี้ (214)
"ก็รู้ แต่มันก็อดที่จะคิดขึ้นมาไม่ได้น่ะ แต่แค่แว๊บเดียวจริง ๆ นะ" จากนั้นอิซางิก็เอนหัวลงไปซบอยู่ที่อกของริน
"โยอิจิเป็นอะไรริน?" ไกเซอร์ที่เพิ่งจะเดินเข้ามาถามออกไปอย่างเป็นห่วงเช่นกัน (215)
"นี่ขนาดฉันที่เป็นจักรพรรดิยังยอมนั่งคุกเข่าให้แกที่เป็นเพียงแค่สามัญชนเลยนะ"
บทละครอันแสนคุ้นเคยก็ได้เริ่มต้นขึ้นมาอีกครั้ง... (216)
"แล้วทำไมจักรพรรดิแบบแก ถึงจะต้องมานั่งคุกเข่าให้สามัญชนแบบฉันด้วยล่ะ"
"ก็เพราะรักไง" ว่าแล้วไกเซอร์ก็เอื้อมมือไปจับมือของอิซางิ ก่อนที่จะดึงเข้ามาจูบที่หลังมือเบา ๆ
"แต่เดี๋ยวคนรับใช้ของสามัญชนจะน้อยใจ" (217)