ความทรงจำที่ไร้เสียงของไกเซอร์ก็เริ่มชัดเจนขึ้นมาเรื่อย ๆ เพราะแม่ของเด็กคนนั้นกับเด็กคนนั้นก็มักจะหลุดพูดภาษาบ้านเกิดของตัวเองออกมาอยู่บ่อย ๆ
"ใช่โนอา ภาษานี้แหละที่ฉันได้ยินเด็กคนนั้นคุยกับแม่ ภาษานี้เลย"
แล้วเสียงเฮลั่นก็ดังขึ้นมาทันที เพราะแค่นี้มันก็สามารถช่วยให้การตามหาง่ายขึ้นแล้ว (99)
"ใช่โนอา ภาษานี้แหละที่ฉันได้ยินเด็กคนนั้นคุยกับแม่ ภาษานี้เลย"
แล้วเสียงเฮลั่นก็ดังขึ้นมาทันที เพราะแค่นี้มันก็สามารถช่วยให้การตามหาง่ายขึ้นแล้ว (99)
Comments
"ภาษาอะไรเหรอโนอา?"
"ภาษาญี่ปุ่นน่ะ" โนอาตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ซึ่งตัวไกเซอร์เองก็ยิ้มขึ้นมาอย่างดีใจเช่นกัน
"แบบนี้ก็น่าจะตามหาง่ายขึ้นแล้วนะ เพราะคนญี่ปุ่นที่ย้ายมาเป็นหัวหน้าสาขาอยู่ที่นี่ (100)
"ฉันพอมีคนรู้จักที่เป็นนักสืบอยู่ เดี๋ยวให้เขาช่วยลองตามหาให้นะไกเซอร์"
จากนั้นคนอื่น ๆ ก็พูดเสนอความคิดเห็นในการช่วยไกเซอร์ออกมาไม่หยุด
"ขอบคุณนะทุกคน!" ไกเซอร์พูดขึ้นมาในตอนท้ายที่เสียงของคนอื่น ๆ เริ่มเงียบลงไปแล้ว (101)
เพราะไกเซอร์ได้ไปเจอกับอิซางิในตอนเด็ก มันก็เลยทำให้เจ้าตัวสามารถตอบรับความหวังดี และมิตรภาพที่คนอื่น ๆ ยื่นมาให้ได้อย่างไม่ขัดเขินสักเท่าไหร่นัก
ในค่ำคืนนั้นไกเซอร์ก็นั่งวาดรูปของเด็กคนนั้นที่คลุมผ้าเช็ดตัวไปยันหัวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู (102)
ทั้งแววตาที่เปล่งประกายจนเสมือนกับว่ามีดวงดาวนับล้านส่องสว่างอยู่ในนั้น และรอยยิ้มที่พอใครได้เห็นแล้ว คนคนนั้นก็จะรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย (103)
ไกเซอร์พูดขึ้นมาในขณะที่กำลังใช้ดินสอเก็บรายละเอียดของรูปวาดเป็นขั้นตอนสุดท้าย
และหลังจากที่วาดเสร็จแล้ว ไกเซอร์จึงเดินเอาสมุดกับดินสอไปวางบนโต๊ะทำงาน ก่อนที่จะเดินไปกินยาก่อนนอน (104)
.
.
.
.
.
.
ในวัยเด็กของไกเซอร์นั้น เจ้าตัวไม่เคยได้ฉลองวันเกิดมาก่อนเลยสักครั้ง เค้กก็ไม่เคยกิน ของขวัญก็ไม่เคยได้ หรือแม้กระทั่งเพลงที่ใช้ร้องในวันเกิด
ไกเซอร์ก็ไม่เคยฟังมันในงานวันเกิดของตัวเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว (105)