จนมีอยู่วันนึง ยจจังเอาคัตเตอร์มากรีดแขนตัวเองใหญ่
แม่กับพ่อก็เลยรีบพาไปหาหมอ แล้วพอได้คุยกับจิตแพทย์ แม่ก็ได้รู้ว่า ยจจังเป็นซึมเศร้า
ตอนนี้เขาอยากจะทำอะไร แม่ก็ตามใจเขาไปก่อน"
สิ้นเสียงที่อิโยะได้พูดออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ เรโอะก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก (15)
แม่กับพ่อก็เลยรีบพาไปหาหมอ แล้วพอได้คุยกับจิตแพทย์ แม่ก็ได้รู้ว่า ยจจังเป็นซึมเศร้า
ตอนนี้เขาอยากจะทำอะไร แม่ก็ตามใจเขาไปก่อน"
สิ้นเสียงที่อิโยะได้พูดออกมาตั้งแต่ต้นจนจบ เรโอะก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก (15)
Comments
แล้วอิโยะก็เดินเอาผ้าขนหนูไปซับหน้าให้อิซางิ และในตอนนั้นเองที่เรโอะก็ได้ตัดสินใจแล้วว่า ตัวเองจะช่วยอยู่ดูแลอิซางิ (16)
หลังจากวันนั้นเรโอะก็มักจะหาอิซางิอยู่ทุกวัน พอมาถึงก็ไม่ได้พูดถามอะไรออกมา แต่เรโอะจะชวนอิซางิไปทำนู้นทำนี่แทน ซึ่งถ้าอันไหนที่อิซางิไม่อยากทำ (17)
"...นี่อิซางิ งั้นเราลองไปปั้นพวกเครื่องปั้นดินเผาดูไหม ฉันว่ามันดูน่าสนใจมากเลยนะ
หรือว่าจะลองไปจัดดอกไม้ดี---
"นายมาทำแบบนี้ทำไมเรโอะ วันแรกที่นายมาหาฉัน ฉันรู้ว่าแม่ก็คงจะเล่าให้นายฟังไปหมดแล้ว (18)
นายไม่ชอบฉันไม่ใช่เหรอเรโอะ นายไม่ต้องมาฝืนใจเพราะความสงสารหรอกนะ"
อิซางิพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสนิท ในตอนนั้นเรโอะชะงักไปเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้เลยแม้แต่นิดเดียว (19)
แต่ตอนนี้ฉันกับนางิก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ล่ะฉันจะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องไม่ชอบนายอีก
แล้วถึงแม้ว่าฉันจะรู้สาเหตุของนาย แต่ฉันก็ไม่ได้สงสารนายหรอกนะอิซางิ (20)
พอได้ยินในสิ่งที่เรโอะพูดออกมาจนจบแล้ว น้ำตาของอิซางิก็ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย เรโอะจึงเดินเข้าไปดึงตัวอิซางิเข้ามากอดปลอบอยู่สักพัก แล้วถึงได้ตัดสินใจพูดออกไปอีกครั้งว่า
"ถ้านายอยากเล่าให้ฉันฟังเมื่อไหร่ (21)