โล่งใจ‘ ชัดเจนบนนัยน์ตาของเขา อย่างน้อยเสียเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ทว่าเมื่อไล่มองใบหูยังแต่งแต้มด้วยสีสันจึงเริ่มรู้ว่าสาเหตุนั้นอาจมาจากสองมือที่ยังไม่ละจากกัน
ยามผละมือชักกลับ หันความสนใจไปยังบทสนทนาทำให้แคลเมียร์หัวเราะออกมาอย่างบางเบา, ใช่ แม้ส่วนหลังจะถูกอย่างที่เธอกล่าวจะจริงอยู่ส่วนแต่ก็เป็นส่วนในน้อยมากในความตั้งใจเขา
เขาแค่อยากพบเธอ
เช่นที่ผ่านมา
+
ยามผละมือชักกลับ หันความสนใจไปยังบทสนทนาทำให้แคลเมียร์หัวเราะออกมาอย่างบางเบา, ใช่ แม้ส่วนหลังจะถูกอย่างที่เธอกล่าวจะจริงอยู่ส่วนแต่ก็เป็นส่วนในน้อยมากในความตั้งใจเขา
เขาแค่อยากพบเธอ
เช่นที่ผ่านมา
+
Comments
อาจเพราะตื่นเต้นอยู่บ้างแม้จะเป็นชั้นปีสุดท้ายของตัวเขา
” แค่รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย ” เขายิ้ม, ยังคงเป็นดั่งเช่นเดิม จึงทำให้เขาสบายใจได้ขนาดนี้ “ ฟีเลียล่ะครับ? ”
"ปีสุดท้ายแล้วสินะคะ จะรับช่วงต่อกิจการที่บ้านหรือเปล่า" ฟาเลียพอจะรู้กิจการที่บ้านเขา
"เหมือนทุกปีค่ะ..ปักดอกไม้ดอกแรกไปฝากท่านแม่" หล่อนเปรยตามองกรอบสะดึงบนตักซึ่งกำลังเรียงร้อยเป็นดอกคามิเลีย
แววตาสวยหันเหไปยังกรอบสะดึงบนตักหล่อน‘ เกิดความนึกสงสัยบนดวงตาสองคู่นั้น
” คามิเลียหรอครับ? ” เสียงแผ่วเอ่ยกล่าวอ่อนโยน เคลื่อนดวงคู่งามหวังสบประสานคลายความสงสัย. นับเป็นปีที่สามสำหรับดอกคามิเลีย ประหลาดใจ สงสัยทุกทีคราวที่เห็น