#ESRA_Starlit [ หอเต้นรำ | 17.00]
ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับการเต้นรำ พูดคุย หรือหาอะไรทานเล่น รวมถึงพัฟบอลประจำตัวของเขาทีลอยไปเอาเครื่องดื่มและของทานเล่นให้
ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวกับปัญหาเดิมๆที่แก้ไม่หายซักที......
"แว่นตาหายไปไหนกันนะ...."
(แหะๆ มา+ได้นะคะ ช่วยชี้ทางให้ลูกหมามันหน่อย😞เครดิตนักวาดคนสวย 🤲ทวิต&บลูสกาย:kissunerini)
ในขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับการเต้นรำ พูดคุย หรือหาอะไรทานเล่น รวมถึงพัฟบอลประจำตัวของเขาทีลอยไปเอาเครื่องดื่มและของทานเล่นให้
ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวกับปัญหาเดิมๆที่แก้ไม่หายซักที......
"แว่นตาหายไปไหนกันนะ...."
(แหะๆ มา+ได้นะคะ ช่วยชี้ทางให้ลูกหมามันหน่อย😞เครดิตนักวาดคนสวย 🤲ทวิต&บลูสกาย:kissunerini)
Comments
ขณะที่หญิงสาวเดินชมงานและสนทนากับผู้คนรอบข้างอย่างรื่นเริง ปลายหางตาของเธอสังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนเขาจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง… หรือไม่?
“สายยัณสวัสดิ์ค่ะ ท่านชาย…”
อาร์ธิเซียพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าใกล้เขา เธอสบตามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตั้งใจ
“ไม่ทราบว่าท่านกำลังมองหาสิ่งใดอยู่หรือไม่คะ? หากข้าพอช่วยท่านได้ ตัวข้ายินดีเสมอค่ะ”
"สายยัณสวัสดิ์เช่นกันครับ ท่านหญิง"
เขาเอ่ยก่อนจะนิ่งไปเล็กน้อยลังเลที่จะเอ่ยปัญหาส่วนตัวของตัวเองแต่เห็นสายตาตั้งใจของอีกฝ่ายจึงตัดสินใจบอกไปตามตรง
"ข้าหาแว่นตาอยู่ครับ มันหายไปตอนไหนข้าก็จำไม่ได้แล้ว"
"ก่อนอื่นเลย ข้าชื่ออาร์ธิเซีย เอเวอร์ดอร์น เรียกข้าว่าอาร์ธิเซียก็ได้ค่ะ"
เธอเอ่ยแนะนำตัว ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย ดวงตาทอประกายความเจ้าเล่ห์
"อันดับแรก ท่านลองคิดดูให้ดีสิ... สิ่งที่กำลังตามหา บางครั้งก็อยู่ใกล้กว่าที่คิดเสมอ ท่านว่าใช่หรือไม่?"
เธอทอดเสียงชวนให้ครุ่นคิด พลางสังเกตสีหน้าของอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน ราวกับกำลังเพลิดเพลินกับการบอกใบ้ทีละนิด
"ขออภัยที่แนะนำตัวช้า ข้าอาแจ็กส์ กูว์รี ครับเรียกอาแจ็กส์ได้ตามที่ท่านหญิงสะดวก"
เขาฟังคำของอีกฝ่ายและพยายามนึกตามคำที่อีกฝ่ายเอ่ย ฝ่ามือหนายกขึ้นกุมปลายคางอย่างใช้ความคิด
ที่โต๊ะข้างเตียง? แต่ตอนมาที่งานเขาก็ยังสวมอยู่นิ?
หรือทำตกไปที่ไหนระหว่างทาง?
เขาครุ่นคิดอย่างหนักแต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี
หญิงสาวกำลังเดินเข้าไปทักอีกฝ่ายแต่ยิ่งเข้าใกล้ก็เหมือนอีกฝ่ายกำลังตามหาอะไรบ้างอย่างอยู่
“สายันสวัสดิ์ค่ะ อาแจกส์”
“หาอะไรอยู่รึป่าวคะ?”
"สายันสวัสดิ์เช่นกันครับ เฮเลน"
"ผมหาแว่นตาอยู่ครับ" เขาเอ่ยถึงสิ่งที่หามานานตั้งแต่พัฟบอลของตนไปเอาของทานเล่นให้
"แต่วันนี้คุณงดงามมากเลยนะครับ ชุดเข้ากับคุณมากเลยเหมือนมันถูกสร้างมาเพื่อคุณโดยเฉพาะ" เขาเอ่ยตามประสาคนที่พอประเมินสินค้าได้ ชุดของเฮเลนงดงามเหมาะกับอีกฝ่ายมากจริงๆจนอดทักไม่ได้
“วันนี้คนอาแจ็กส์ก็ดูดีมากๆเลยค่ะ” ใบหน้ายิ้มหวานให้อีกฝ่ายเหมือนทุกๆครั้ง
“เอ๋~ แว่นหรอคะ?“ เธอมองไปรอบๆก่อนจะสะดุดกับสิ่งของที่อยู่บนศีรษะของอีกฝ่าย
”อันนี้รึป่าวคะ“ เธอทำท่าชี้ไปบนศีรษะของตนเอง
อีกฝ่ายชี้บนศีรษะของตัวเองที่ว่างเปล่า ด้วยความไม่เข้าใจสงสัยเขาจึงเลียนแบบทำท่าตามอีกฝ่าย
"อะ....." ปลายนิ้วชี้แตะที่กรอบแว่นที่หายไปพอดี ไม่สิมันอยู่บนศีรษะของเขามาตลอดมีแค่เขาที่ไม่รู้สึกหามันไม่เจอ
"แสดงด้านที่น่าอายให้เห็นซะแล้วสิครับ"
เขาเอ่ยพร้อมขยับสวมแว่นแก้เขินเบาๆ กระแอมไอซักนิด
"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ"
เธอกล้าพูดเต็มปากเลยล่ะว่าไม่ได้ตั้งใจ อิโซลเดอขมวดคิ้วยุ่งเมื่อปราดสายตามาเห็นชายคุ้นหน้าคุ้นตาที่เหมือนกำลังมีปัญหาบางอย่าง
นี่เธอแพ้อุบายไพ่ให้คนซื่อบื้อแบบนี้จริงเหรอ?
เสียงส้นสูงกระทบพื้นทำให้รู้ว่าอิโซลเดอกำลังเดินไปทางอาแจ็กส์ โดยไร้คำทักทายใด นิ้วเรียวเอื้อมขึ้นไปเกี่ยวแว่นตาให้ลงมาที่สันจมูกอีกฝ่ายอย่างที่ควรเป็น
“ทำอะไรของคุณ”
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ให้ตายสิ
มองอีกฝ่ายที่ดูจะไม่พอใจนิดๆ? หรือถ้าจะให้พูดคงหงุดหงิดบางอย่างมา?
"องค์หญิงอิโซลเดอ" เขาเรียกอีกฝ่ายและขยับทำความเคารพเบาๆพอเป็นพิธี
"ไม่คิดว่าท่านจะปรากฏตัวแล้วช่วยแก้ปัญหาให้กระผมได้ทันที วิเศษมากครับ" เขาเอ่ยกวนประสาทไปเบาๆอย่างคนขี้แกล้ง
“อย่างนั้นก็ดีใจไว้เถอะค่ะ”
“ถ้าจะขี้ลืมปานนั้นก็หาสายสร้อยมาคล้องแว่นตาสักหน่อยเถอะ”
อิโซลเดอกลอกตาเบื่อหน่าย มือยกขึ้นกอดอก
“ช่างเถอะ หมดธุระของฉันแล้ว ขอให้สนุกกับงานเลี้ยงแล้วกันนะคะ”
เด็กสาวหมุนตัวเตรียมเดินจากไป พัฟบอลตัวน้อยรีบผงกหัวงก ๆ แล้วบินตามหลังเธอ
เขาเอ่ยแก้ตัวไปแม้มันจะไม่ช่วยเท่าไร
"อย่าพึ่งไปสิครับองค์หญิงไหนๆก็ทักทายกันแล้วอยู่คุยกันก่อนสิ" เขาเอ่ยรั้งอีกฝ่ายไว้ก่อน
"หรือองค์หญิงคนงามอยากเต้นรำ ผมก็ยินดีนะครับ"
"อะ....หรือว่าองค์หญิงอิโซเดอจะไม่กล้าเต้นรำกับกระผมกันครับ?"เขาจงใจเอ่ยยั่วโมโหอีกฝ่ายนิดหน่อยเป็นการแกล้งเล็กๆ
ดูท่าว่าคนตรงหน้าจะรู้วิธียั่วยุความอดทนของเธอเป็นอย่างดี ไม่กล้า? คำนั้นไม่เคยอยู่ในพจนานุกรมของเจ้าหญิงอิโซลเดอแห่งเซเวเดน
“เหมือนคุณจะข้ามขั้นไปนะคะ ท่านชาย”
มือเรียวยื่นออกไปด้านหน้า คิ้วเลิกขึ้นสูงเชิงท้าทาย
เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายร้องขอ ไม่ใช่เธอ
"ขออภัยองค์หญิงด้วย ดูเหมือนผมจะตื่นเต้นไปหน่อย" เขาเอ่ยและเอามือไพล่หลังและขยับจับมือของอีกฝ่าย ค่อยๆโน้มตัวลงจุมพิตเบาๆและเงยหน้าขึ้นสบตา
"องค์หญิงโพธิ์แดงผู้งดงาม กระผมขอบังอาจขอท่านเต้นรำได้หรือไม่ครับ?"
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงให้อีกฝ่ายได้ตายจัง ไว้ค่อยไปแกล้งต่อในฟลอร์เต้นรำก็ยังไม่สาย....