#KMI_Undoukai
#KMI_Ao
เปิดโรล[เวิ่นสั้นๆได้ค่ะ]
หลังจากที่เข้าร่วมกิจกรรมหลายๆอย่างและเที่ยวเล่นกับคนอื่นๆมาอย่างยาวนาน ในที่สุดก็พอมีเวลาพักหายใจซักที
ถึงแม้อากาศจะไม่ได้ร้อนแต่ก็ต้านทานความเหนื่อยไม่ได้
เด็กสาวผมสีสว่างปี3ยืนพักหายใจพลางดึงขยับเสื้อพัดไปมาให้ร่างกายเย็นลง หากคุณผ่านมาแจะแวะเอาน้ำหรือเข้ามาทักทายซักหน่อยคงไม่เป็นไร
#KMI_Ao
เปิดโรล[เวิ่นสั้นๆได้ค่ะ]
หลังจากที่เข้าร่วมกิจกรรมหลายๆอย่างและเที่ยวเล่นกับคนอื่นๆมาอย่างยาวนาน ในที่สุดก็พอมีเวลาพักหายใจซักที
ถึงแม้อากาศจะไม่ได้ร้อนแต่ก็ต้านทานความเหนื่อยไม่ได้
เด็กสาวผมสีสว่างปี3ยืนพักหายใจพลางดึงขยับเสื้อพัดไปมาให้ร่างกายเย็นลง หากคุณผ่านมาแจะแวะเอาน้ำหรือเข้ามาทักทายซักหน่อยคงไม่เป็นไร
Comments
"เหนื่อยหน่อยนะค้า"
พอหันมาก็เจอเด็กหงอนยืนยิ้มแป้นพร้อมขวดน้ำในมือ
รับน้ำมาเอาขวดแตะแก้มตัวเอง
“งานเยอะมั้ยคะ”
อีกมือยกขึ้นมาลูบๆหัว(อีกแล้ว!?)
"เยอะค่ะ เยอะจนไม่มีเวลาไปลงเล่นกีฬาเลยค่ะ"
"แต่ก็สนุกดีได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ"
ยิ้มกว้างสดใส
"แต่ฉันยังไม่ลืมที่จะได้แข่งกับรุ่นพี่นะคะ ฮิฮิ"
“งั้นอยากแข่งอะไรกับฉันเป็นการส่วนตัวมั้ยล่ะคะ?”
“อย่างเช่น…”
จับมืออีกฝ่าย ยกขึ้นมาค่อยๆสานนิ้ว กำไว้
”ใครใจเต้นก่อนแพ้🖤“
มองดูมือรุ่นพี่ที่ประสานเข้ากับมือตัวเองอยู่พักนึง
ใจเต้นก่อนแพ้สินะ...
ว่าแล้วเธอก็ดึงมือที่จับอีกฝ่ายเข้าหาตัวอย่างเร็ว จนร่างรุ่นพี่เข้ามาแนบชิดร่างตน มืออีกข้างโอบกอดเอวบางไว้ ก่อนจะเริ่มพูดประโยคสั้นๆ พร้อมรอยยิ้ม
"แบบนี้พอจะได้ไหมคะ?"
!?
ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจกับการกระทำที่เหนือความคาดหมายของอีกฝ่าย
…
ฟุ-
ร่างนี้เข้าไปเบียดกอดแนบชิดตอบกลับรุ่นน้องตรงหน้า เป็นความรู้สึกตื่นเต้นที่ปรากฏขึ้นมาชั่วครู่
“ทำได้ดีนี่คะ” คิกๆ เธอหัวเราะเบาจนไหล่สั่น
“ครั้งนี้จะยอมแพ้ก่อนก็ได้”
“เก่งจังเลยนะ ตัวแค่นี้” เสียงหวานปนเอ็นดูกล่าวก่อนจะประทับจุมพิตลงไปบนแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
"คุณมิคาซึกิ? เป็นยังไงบ้างคะ ท่าทางน่าจะเหนื่อยเชียว"
เสียงเอ่ยถามอย่างห่วงใยแต่ด้วยรอยยิ้ม เซนเซย์ที่เดินผ่านมาพร้อมน้ำดื่มเย็นๆสี่ห้าขวด ผ้าเย็นอีกห้าผืน ดูยังไงคงใม่ใช่บังเอิญ เพราะเซนเซย์ตระเวนเดินหาเด็กๆที่พักผ่อนจากการฝึกซ้อมไปทั่วโรงเรียนนั่นเอง...
"นี่ค่ะ ดื่มน้ำเย็น ใช้ผ้าเย็นเช็ดพักผ่อนก่อนนะคะ"
เธอรับมาโดยไม่ลังเล อุหว๋า เย็นเจี๊ยบ...
"ก็... เหนื่อยใช้ได้เลยค่ะ แต่ก็...สนุกดีล่ะมั้ง?" ฟุฟุ
"ปีสุดท้ายแล้วนี่เนอะ เลยคิดว่าสนุกให้เต็มที่ดีกว่า ชีวิตวัยรุ่นนี่ดีจังเลยนะคะ อาระ...พูดเหมือนคนแก่เลย" /ลืมตัว/
"แล้วเซนเซย์เป็นไงบ้างวันนี้?"
"เซนเซย์ยังอิจฉาเด็กๆเลยค่ะ ชีวิตวัยรุ่นนี่ช่างดีจัง เห็นมั้ยคะ สาวๆอย่างเซนเซย์ยังพูด คุณมิคาซึกิไม่ได้พูดเหมือนคนแก่หรอกค่ะ"
เธอหัวเราะเบาๆติดตลก
"เซนเซย์ก็สนุกดีค่ะที่ได้เห็นเด็กๆครื้นเครงไปกับงานกีฬา ขอแค่ไม่ฝึกฝนหักโหมมากเกินไป คุณมิคาซึกิเองก็ขอให้ไม่หักโหมเช่นกันนะคะ!" /ยิ้ม
เธอทอดสายตามองออกไปข้างหน้า ไปยังหมู่นักเรียนที่ดูมีชีวิตชีว่าและเพลิดเพลินไปกับช่วงวัยของตัวเอง
“นี่ เซนเซย์คะ ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
“ทำไมเซนเซย์ถึงมาเป็นอาจารย์ที่นี่หรอคะ?
เธอรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เด็กน้อยตรงหน้าถามถึงเรื่องของเธอ แต่ว่าคงเพราะสังเกตได้ว่าเธอทอดสายตามองหมู่นักเรียนท่ามกลางสนามกีฬามีชีวิตชีวา คิดสักครู่จึงคิดว่าเล่าสักหน่อยคงไม่เป็นไร
บางที เด็กคนนี้อาจจะมีเรื่องครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่
+
"พูดไปก็น่าอาย แต่ว่าเซนเซย์ในช่วงเวลานั้น ไม่สนใจความสนุกสนานของช่วงกีฬาสีเลย...กีฬาเซนเซย์ทำเพียงแค่ทุ่มเทกับการซ้อม แล้วก็กลับบ้านแต่ละวันไปโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น"
"เซนเซย์แค่อยากย้อนมาสอนเด็กๆว่าอย่าพลาดอย่างเซนเซย์ และเซนเซย์ก็อยากจะเรียนรู้สิ่งที่เซนเซย์พลาดไป จากเด็กๆ แล้วก็คุณมิคาซึกิน่ะค่ะ"