”เวลาผ่านไปไวจังเนอะ“
”เผลอแปปเดียวอากิระคุงก็จะกลายเป็นรุ่นพี่เต็มตัวแล้ว“ เธอยิ้มอย่างภูมิใจให้รุ่นน้องตรงหน้า
ปีสองที่กลายมาเป็นปีสาม…
.
“ไม่มีหรอก”
หล่อนส่ายหัวเบา
“รูปน่ะ ถ้าหากว่ามีคนสำคัญอยู่ในรูป ไม่ว่าจะที่ไหนก็ถ่ายได้หมดค่ะ”
”เผลอแปปเดียวอากิระคุงก็จะกลายเป็นรุ่นพี่เต็มตัวแล้ว“ เธอยิ้มอย่างภูมิใจให้รุ่นน้องตรงหน้า
ปีสองที่กลายมาเป็นปีสาม…
.
“ไม่มีหรอก”
หล่อนส่ายหัวเบา
“รูปน่ะ ถ้าหากว่ามีคนสำคัญอยู่ในรูป ไม่ว่าจะที่ไหนก็ถ่ายได้หมดค่ะ”
Comments
ตัวเขาเองก้ต้องเป็นรุ่นพี่เต็มตัวต่อ อย่างที่หญิงสาวตรงหน้ากล่าวบอก รอยยิ้มที่ถูกมอบให้ถูกส่งตอบกลับไปเป็นรอยยิ้มที่แสนเริงร่า
ในวันพิเศษก็ควรจะมีความสุขจริงไหม? แม้นจะเป็นวันพิเศษที่น่าเศร้าก็ตาม
" เข้าใจแล้วครับ..ถ้างั้นเรามาถ่ายรูปด้วยกันไหมครับ? พี่เก็บไว้ซักรูป และผมก็เก็บไว้ซักรูป พวกเราต่างจะได้มีความทรงจำร่วมกันยังไงล่ะครับ"
”ถ่ายติดวิญญาณคงตื่นเต้นน่าดู“ คิก-
”ล้อเล่นค่ะล้อเล่น~“
ว่าแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ๆเขา เตรียมจัดท่าจัดทางให้เรียบร้อย
“อยากได้ฟีลประมานไหนล่ะ เดี๋ยวจัดให้เลย”
อากิระกล่าวอย่างขบขันกลับไป ไม่ถือสาสิ่งที่อีกฝ่ายหยอกเย้า ทั้งยังเสริมไปด้วย
แล้วก็ขยับเตรียมท่าเช่นกัน แล้วกล่าวบอกไปพร้อมรอยยิ้ม
" ผมขอให้รุ่นพี่เป็นตัวของตัวเองให้มากที่สุด ทำในสิ่งที่อยากทำมากที่สุด เพื่อจารึกความเป็นธรรมชาติของพวกเราเอาไว้ครับ"
การถ่ายรูปของเขาไม่ใช่เพื่อความสวยงาม แต่เพื่อ 'ความทรงจำ' ต่างหากละ
รอยยิ้มไร้เลศนัย รอยยิ้มไร้ความหนาวเหน็บ รอยยิ้มที่จริงใจที่สุดเมื่อเทียบกับที่ผ่านมา ถูกกักเก็บไว้ในรูปภาพนี้เป็นที่เรียบร้อย
“ขอบคุณนะ…“
”สำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา“
”อากิระคุงเองก็ หากฉันไม่อยู่แล้ว ดูแลตัวเองและรุ่นน้องรุ่นต่อๆไปดีๆด้วยนะคะ“
เธอยื่นมือไปแปะบนอกซ้ายของเขา
ภาพถูกถ่ายออกมา ทั้งหมด2ภาพด้วยกัน ก่อนที่อากิระจะค่อยๆยื่นฝ่ามือไปรับภาพออกมา
ต้องใช้เวลาซักพักในการทำให้ภาพปรากฏ
ใบหน้าหันมองหญิงสาวที่กล่าวบอก แล้วหลับตาลงก่อนจะยกยิ้มแฉ่งให้อีกฝ่าย
"ผมเองด้วย ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะครับ แม้นเราจะไม่ได้ลงลึกก็ตาม แต่การที่ผมได้เห็นรุ่นพี่ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้ก็ทำให้ผมมีความสุขเช่นกัน
+
นัยน์ตาสีม่วงมองตามฝ่ามือที่ยกเข้ามาจับ ก็ยกยิ้มตาปิดให้
แม้นในใจเขาจะรู้สึกแปลกๆบางอย่างแต่อากิระก็ตัดสินใจที่จะกล่าวบอกไปเช่นนั้น
ฝ่ามือของอากิระยังคงถือที่คั่นหนังสือเอาไว้พร้อมรูปภาพในมืออีกข้าง
ภาพค่อยๆปรากฏอย่างเอื่อยช้า แต่มั่นคง