เธอจับมือเขาไว้หลวมๆ
“หน่า…ยังไงก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พูดอะไรแบบนี้อีกแล้ว”
…
“จากนี้ไป ในอนาคต ฉันคงไปที่แสนไกลมากๆ นายเองก็จะโตกลายเป็นพี่ปี3“
”เพราะงั้น ช่วยจดจำสัมผัสนี้เอาไว้… ดูแลตัวเองดีๆ และคอยดูแลน้องๆด้วยนะคะ“
”ช่วยจดจำฉันในตอนนี้ไว้ทีค่ะ“
“หน่า…ยังไงก็คิดว่าคงไม่มีโอกาสได้พูดอะไรแบบนี้อีกแล้ว”
…
“จากนี้ไป ในอนาคต ฉันคงไปที่แสนไกลมากๆ นายเองก็จะโตกลายเป็นพี่ปี3“
”เพราะงั้น ช่วยจดจำสัมผัสนี้เอาไว้… ดูแลตัวเองดีๆ และคอยดูแลน้องๆด้วยนะคะ“
”ช่วยจดจำฉันในตอนนี้ไว้ทีค่ะ“
Comments
รอยยิ้มยังคงประดับบนใบหน้า แต่อากิระกลับไปตอบอะไรเลย
นัยน์ตาสีม่วงหลุบลง มองฝ่ามือที่จับกุมไว้
ก่อนที่จะใช้ปากถอดถุงมืออีกข้างที่ไม่ได้ถูกจับออก ยัดใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเพียงยื่นมือไปแตะมืออีกฝ่ายเบาๆ
" จดจำไว้แล้วล่ะครับ~"
กล่าวจบยกยิ้มตาปิดให้
จดจำไว้เรียบร้อยตั้งแต่ที่คั้นหนังสือแล้วละ
กล่าวจบอากิระ
“ขอบคุณนะ”
จากนั้นจึงปล่อยมือที่จับเขาอยู่ ทิ้งไว้แค่เพียงความอบอุ่นสุดท้ายบนมือของเขาที่ค่อยๆจางหายไปตามกาลเวลา
.
”อากิระคุงคงต้องไปอำลารุ่นพี่คนอื่นอีก“
”เรามีเวลาไม่มากนัก“
”นายรีบไปเถอะค่ะ“