เธอดูลังเล แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าตอบ
"หลังจากนี้อยากจะทานอะไรหน่อยจัง..."
ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นกระตือรือร้นนิดหน่อยแล้วรีบล้างหน้าตรงซิงค์ที่อยู่ด้านหน้าห้องน้ำไปด้วย
ที่เรียกเพราะอยากมั่นใจว่าระหว่างที่เธอรู้สึกอะไร เพื่อนของเธอยังอยู่ตรงนี้ด้วย...
"หลังจากนี้อยากจะทานอะไรหน่อยจัง..."
ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นกระตือรือร้นนิดหน่อยแล้วรีบล้างหน้าตรงซิงค์ที่อยู่ด้านหน้าห้องน้ำไปด้วย
ที่เรียกเพราะอยากมั่นใจว่าระหว่างที่เธอรู้สึกอะไร เพื่อนของเธอยังอยู่ตรงนี้ด้วย...
Comments
แค่ยืนฟังเสียงน้ำไหลจากก๊อกห้องน้ำที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ
และเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายที่สะท้อนกลับมาในห้องที่ไม่ใหญ่ไปกว่านี้
“อยากทานอะไรเหรอ—ไปด้วยกันดีไหม” ถามน้อย ๆ ตามน้ำไป
เธอช่างสังเกตนะ
การพูดถึงสิ่งที่อยากทานฟังดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่น้ำเสียงที่แฝงความกระตือรือร้นนั้น บ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้แค่พูดเพียงเพื่อเติมบทสนทนาแน่ ๆ
เธอเงยหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำขึ้นมาก่อนจะกลอกตาครุ่นคิดนิดหน่อย
"ร้านที่เราแวะไปด้วยกันบ่อยๆ"
"มีไทยากิกับไดฟุกุขายด้วย"
การตอบกลับของอีกฝ่ายทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะเลย หลังจากที่ใช้ผ้าเช็ดหน้าโดยใช้ฝั่งที่ไม่ตกพื้นซับๆน้ำออกก็กลับมาเป็นฮิสึรุที่เอี่ยมอ่องเหมือนตอนก่อนไปซ้อมแล้ว
"จะรีบเปลี่ยนชุดแล้วรีบกลับมานะ"
ขณะมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้ดูสะอาดเอี่ยมเหมือนเดิม ท่าทางกระตือรือร้นกลับมาแล้ว ทำให้เธอรู้สึกเบาใจขึ้นอย่างประหลาด
จนกระทั่งอีกฝ่ายเตรียมจะหมุนตัวกลับเข้าไปเปลี่ยนชุด เสียงของเธอก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ถ้าให้เลือกระหว่างไทยากิกับไดฟุกุ…”
เธอเว้นช่วงไว้เล็กน้อย ยกปลายนิ้วแตะคาง ราวกับกำลังคิดจริงจัง
“ไดฟุกุของร้านนั้น ไส้ถั่วแดงเค็มหวานพอดีเลยนะ”
+
หรืออาจแค่ยืนยันว่า ‘ทุกอย่างยังเหมือนเดิม’
เธอเลื่อนสายตากลับมาคุณ ลมเย็นบางเบาจากช่องระบายอากาศวันนี้ดูพัดลงมาใกล้เกินกว่าที่ควรเป็น
เธอไม่ได้พูดอะไร แค่ขยับถอยเล็กน้อย มาพิงผนังด้านข้างของซิงก์แทน
“งั้น—ฉันรอแถวนี้นะ”
เธอยิ้ม พร้อมโบกมือน้อยๆก่อนจะทำท่าบอกว่าจะรีบกลับมา และเธอก็วิ่งเหยาะไปที่ห้องชมรมพร้อมกับเปลี่ยนชุดและกลับมาพร้อมกับกระเป๋า ในเวลาไม่ถึง10นาที แต่ชุดที่สวมเป็นชุดพละแทนเพราะเหงื่อออกจนไม่สามารถสวมชุดนร.ดีๆกลับหอได้
"...รอนานหรือเปล่า?"
เมื่อมาถึงก็ถามเพื่อนที่รออยู่ตามมารยาท
“ไปกันเถอะ” แล้วก็เดินเคียงข้างกันเหมือนเดิม
ไม่มีใครพูดถึงเงาในห้องน้ำ
หรือเสียงฝีเท้าที่ไม่ควรจะมี
พอแสงแดดยามเย็นกระทบข้างแก้ม ชิรุฮะก็หลุบตามองพื้นเบา ๆ
อุ่นดี…
เธอคิดแบบนั้น
ก่อนจะเหลือบมองเพื่อนข้างตัวอีกครั้ง
บางที แค่มีคนที่เดินไปด้วยกันได้แบบนี้…
ก็อาจไม่ต้องกลัวอะไรนักหรอก