#KMI_Shigyoushiki
[มาเล่นไล่จับกันซักหน่อยมั้ย]
[ของรางวัลของผู้ที่ชนะเกม คือการได้เป็น'ผม'ตัวจริง]
ตัวผมอีกคน, เหมือนกันในทุกระเบียบนิ้ว.. กำลังพูดท้าทายอยู่
ตั้งใจจะผูกมิตรซักหน่อย แต่กลับหนีไปซะดื้อๆ
ผมไม่คิดตามหาเขา จนกระทั่งเสียงตามสายดังขึ้น
และผู้คนที่ถูกกลั่นแกล้งโดย'ผม'อีกคน ก็เริ่มเข้ามาบอกเล่าวีรกรรม
คงต้องไปตามจับซะแล้วสิ
[มีชินดันใต้โพสนี้]
[มาเล่นไล่จับกันซักหน่อยมั้ย]
[ของรางวัลของผู้ที่ชนะเกม คือการได้เป็น'ผม'ตัวจริง]
ตัวผมอีกคน, เหมือนกันในทุกระเบียบนิ้ว.. กำลังพูดท้าทายอยู่
ตั้งใจจะผูกมิตรซักหน่อย แต่กลับหนีไปซะดื้อๆ
ผมไม่คิดตามหาเขา จนกระทั่งเสียงตามสายดังขึ้น
และผู้คนที่ถูกกลั่นแกล้งโดย'ผม'อีกคน ก็เริ่มเข้ามาบอกเล่าวีรกรรม
คงต้องไปตามจับซะแล้วสิ
[มีชินดันใต้โพสนี้]
Comments
(ภาพประกอบอันแคนนี่หน่อยแต่ผลลัพธ์ด้านในไม่น่ากลัวมากค่ะะ เน้นเกรียนเบาๆแล้วจากไป (?) แต่ก็ยังมีTW/CWอยู่ สามารถเช็คในaltได้นะคะ)
/โน้ตเสริมว่าอาจจะหยิบผลลัพธ์ของบางคนไปวาดประกอบด้วยถ้ามีโอกาสค่ะ แต่จะติดต่อไปทางDMก่อนเสมอ🙇♀️
ครืน..!!
เสียงมวลน้ำสาดซัดลงมา
มันเฉียดศีรษะของเขาไปเพียงเล็กน้อย
กระนั้นแล้วลาดไหล่ที่ถูกปกปิดด้วยชุดนักเรียนกลับถูกสาดกระเซ็นบางส่วนจนเปียกชื้น
“หา..?” เขาชะงัก
อุทานพร้อมรอยยิ้ม
ทว่าคิ้วกระตุกด้วยอารมณ์ประหลาด
พลันเงยหน้าขึ้นไปสบตาอีกฝ่าย
เรายิ้มให้กัน รอยยิ้มประหลาด
“ตั้งใจเหรอครับ” เขาถาม คุกรุ่นในอก
ยังดีที่ถังในมือนั้นไม่ถูกโยนลงมาด้วย
เป็นโคโบะ ริวอิจิคุง เพื่อนร่วมห้องที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีนั่นเอง
"โอ๊ะ ไรเนี่ย พลาดเหรอ"
"ไม่สิ"
"ขอโทษด้วยนะอุนไคคุง ผมไม่ได้ตั้งใจน่ะ~"
จงใจพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติเพื่อให้คุณได้ยินครบถ้วนทุกประโยค
เงาเรือนร่างนั้น ช่างดูเลือนรางเหลือเกิน ทว่ากลับจำได้แม่นยำ
เขายิ้มอีกครั้ง ยิ้มจนตาปิด
“ไม่เป็นไรเลยครับ” เขากล่าว ได้ยินชัดเจนครบทุกประโยค เพราะงั้นจึงตอบกลับไปในทันที
“ฮะๆ แต่ผมดันเปียกแค่นิดหน่อยเอง” น้ำเสียงเสียดาย เหมือนจะตลก แต่ก็ดูไม่ตลก
“ถ้าจะสาด ก็สาดให้แม่นกว่านี้หน่อยสิครับ โคโบะคุง”
พูดจบเขาก็หัวเราะ เก็บถังกลับเข้าไป..-อ๊ะ เกือบหลุดมือร่วง
..ซะเมื่อไหร่ เกี่ยวหูหิ้วมันไว้พอดี ไม่ทำตกใส่หัวหรอก
"อีกเดี๋ยวออดจะดังแล้ว"
"รีบขึ้นห้องมาก่อนที่คลาสเรียนจะเริ่มก็แล้วกันล่ะ~"
( ◠‿◠ )
เงานั้นบอกคุณ โบกมือบ้ายบายแล้วก็ผลุ่บหายเข้าหน้าต่างอาคารเรียนไป
(ขอบคุณที่แวะมาให้แก้งมากเลยค่ะ! เกือบตัวเปียกเข้าคลาสแล้วนะพ่อหนุ่ม ฟืด)
'โดนแกล้งรับเปิดเทอมเลยสินะ'
🧍
ก่อนจะรู้ตัวว่าโดนทิ้ง คุณได้ยินเสียงหัวเราะ คิก คิก..อันเป็นเอกลักษณ์ของหมอนี่ทิ้งท้ายไว้ด้วย จ้าเนะ 👋
ได้ยินเสียงหัวเราะคิก คิก ก็รู้เลยว่าโดนแกล้งจริงๆ ยังไม่ได้คุยกันดีๆก็โดนซะแล้วเกาหัวตัวเองแกร่กๆ
'คงไม่ได้ลากมาเจอสิ่งลี้ลับหรอกมั้ง กลับห้องเรียนดีกว่า'
ยัง ยังไม่รู้ตัวอีกว่าริวอิจิที่เจอนั้นแหละสิ่งลี้ลับ...
ยืนค้างนิ่งหลังจากเกิดเหตุการณ์แปลกๆ หวิดตัวเปียก
คนนั้น ..รุ่นน้องรึเปล่านะ?
“นี่เรา โดนแกล้งงั้นหรอ??? ”
ปากบ่นพึมพำยืนน้อยใจนิ่งๆ นี่เรา…ไปทำอะไรให้ใครไม่ชอบรึเปล่านะ??? มีแต่ความสงสัย
คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นรุ่นน้องตามว่า ท่าทางไม่น่าจะมีเรื่องบาดหมางอะไรกับคุณได้ แต่ก็ยังเลือกที่จะสาดน้ำลงมาใส่หัวแบบนั้น
ตัวการเห็นว่าไม่ลงตรงเป้าหมายก็กลอกตานิด เก็บถังกลับเข้าไป ส่งยิ้มให้คุณหนึ่งทีด้วย
”ไม่เห็นเธอน่ะ โทษ-ที-น้า“ คิก
”ทีหลังก็เดินระวังๆหน่อยแล้วกัน“
บอกไว้แค่นั้นก่อนจะผลุบตัวหายเข้าอาคารไป
ไม่ทันไรเจ้าตัวต้นเหตุก็หนีหายไปแบบดื้อๆ ปล่อยให้เขายืนงงสงสัยไม่เลิกอยู่คนเดียว
มาอย่างกับพายุลม คราวหน้าเจอตัวคงต้องเลี่ยงสักหน่อยแล้วสิ เหมือน... ถูกเกลียดแบบงงๆ ยังไงก็ไม่รู้
(ริวอิจิคุงอย่ารังแกเราเลยเราไม่สู้คน(แกล้งเล้ย)😭)
/ขวางคุณไว้ ไม่ให้ไป จะเข้าคาบเรียนแล้วก็ไม่ให้ ☺️
ไม่รู้ทำไมแค่รู้สึกว่าต้องทำ--
เหมือนวางทาบลงบนผนังปูนที่สะสมความเย็นของอากาศตอนกลางคืนเอาไว้
“ทำอะไรน่ะจินคุง”
“ฉวยโอกาสเล่นหน้าผากผมเหรอ”
ว่าละแตะหน้าผากคุณคืน ไม่ได้หมั่นไส้แต่ทำไมวางมือแรงจัง—เสยผมขึ้นให้นิดๆด้วย ยีๆ ( ◠‿◠ )
เขาจ้องปริบๆ "วัดไข้น่ะ"
นี่ใช่ริวอิจิคุงไหมนะ แต่ก็ดูจะใช่แฮะ---
"แต่ไม่มีไข้นะ ตัวก็เย็น เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?"
“ ..? ”
เขาหันไปยิ้มให้ แม้จะมีสีหน้าเครื่องหมายคำถาม แม้อีกคนจะเดินหายไปลิบตา
นอกจากที่พวกเธอซนหนักจนงานเต็มมือ มีอะไรให้โชคร้ายอีกหรอ เด็กคูเมอิเนี่ยนะ
จะเชื่อไม่เชื่อ ก็แล้วแต่วิจารณญาณแล้วล่ะนะ..
(ใช่แล้วล่ะ คิก เดี๋ยวเซนเซย์ก็ได้เจอเคราะห์แน่นอน เช่นนักเรียนทะลักเต็มห้องพยาบาลเพราะวิางตามจับยักษ์กัน อะไรแบบนี้(?))
หลังจากเดินกลับมาก็ไม่พบตัวการที่ว่าแล้ว
"โดนแกล้งแล้วล่ะ"
ริวงะบ่นพึมพัมกับร่างออกเขาที่โผล่ออกมาหัวเราะ
"ไปหาคนอื่นกันเถอะเรา^^"
จ จ จะบ้ารึไงห๊าา! อยากตายรึไง!? /วิชวลบับเบิ้ลตะโกนบังหน้า หยุมผ้าคลุม ดึงไปทางห้องพยาบาลโว้ย
"โอ๊ย" แกล้งเจ็บแกล้งขำ wwww ทำเขาสะเทือนทีก็สำลักที ของเหลวสีแดงๆพรวดลงหัวเธอไปหนึ่งพรวด-
"--กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!"
ปล่อยมือจากผ้าคลุม จับเส้นผมสุดรักสุดหวงที่ตอนนี้โดนย้อมแดง
"ไอ้ปลาคาร์ฟ ฉันจะฆ่านายแน่!"
"อย่าทำดราม่าไปหน่อยเลยมุกิจัง ขยะแขยงนักก็ไปล้างออกซะสิ"
( ◠‿◠ )
"ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนล่ะ"
บีบจมูกเธอไปที วันนี้ถึงเนื้อถึงตัวกว่าปกติ มันน่าจะดูโรแมนซ์มากกว่านี้...ถ้าไม่ได้ใช้มือเดียวกับที่ป้ายเลือดออกมาจับหน้าเธอน่ะนะ
/ทิ้งรอยนิ้วมือเปื้อนเลือดไว้บนหน้าติดเซนเซอร์แล้วหนีหายไป
ตอนที่มือสัมผัสกับใบหน้าที่มองออกได้ยาก
คงรู้สึกได้ถึงความแปลกประหลาดบางอย่างที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้
พื้นผิวที่ชะโลมด้วยของเหลวสีแดงไหลผ่านบริเวณที่ควรจะมีดวงตา
ปรากฎให้เห็นสายตาที่กำลังจ้องอีกฝ่ายจนน่าขนลุก
และเมื่ออีกคนเดินหายออกไป ถึงยกหลังมือขึ้นมาเช็ดส่วนที่เพิ่งโดนจับไป
oO( ฝากไว้ก่อนเถอะ )
"มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ?"
เขายิ้มให้กับอีกฝ่ายที่มาขวางทางอย่างเป็นมิตร
แต่สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั้น... เขาอยากไปเข้าห้องน้ำสุดๆเลย!?
“มีสิ”
รอยยิ้มบนใบหน้ายกขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยเสียงเนิบๆไม่ช้าไม่เร็ว ฟังแล้วชวนให้รู้สึกขนลุก..แต่คุณอาจจะแยกไม่ออกก็ได้ว่ามันมาจากไหน เขาหรือตัวเอง()
”เธอ—“ ยกนิ้วชี้หน้า มารยงมารยาทอะไรไม่เคยมี
”ฮารุโตะคุงใช่มั้ย?“
" งั้นเธอคงเป็น ? "
เขาเก็บอาการได้อย่างแนบเนียนเหมือนปกติ จะให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้ว่าตนนั้นปวดแค่ไหน!!?
" ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยล่ะ? "
ไม่ได้รีบ
แต่
คุณยืนยันตัวมาแล้วเขาก็เก็บนิ้วลง แนะนำตัวตอบตามมารยาทด้วย
”วันนี้ทุกคนออกไปตามหาตัวปลอมกันหมด เลยไม่มีใครอยู่คุยเป็นเพื่อนผมเลยซักคนน่ะสิ“
”แล้วเธอก็เดินเข้ามาได้ตรงจังหวะพอดี“
”ดังนั้นแล้ว…—ช่วยอยู่เป็นเพื่อนผมอีกซักพักหน่อยได้รึเปล่า“
”นะ?“
😊
ซักพักแปลว่าอะไร แปลว่า
เขายิ้มให้
"โอ้แหม.. จะให้ปฏิเสธคำขอก็คงจะใจร้ายเกินไปหน่อย"
...สายตามองไปยังทางเดินข้างหน้า แล้วเลื่อนกลับมามองหน้าอีกฝ่าย
"ได้สิครับ"
"คุยไปเดินไปเป็นไงล่ะ? "
😊
🧍...
ยืนช็อคเพราะน้ำเฉียดไป ยังโดนกระเซ็นมาอยู่ดี
ถ้าเจอริวอิจิคุงอีก...... คงพยายามสาดน้ำคืน..(....)
ริวอิจิคุงแลบลิ้นแบร่ใส่ก่อนเก็บถังหนีจากคุณด้วย แม้จากห่างกันประมาณชั้นสองชั้น แต่คุณยังได้ยินเสียงหัวเราะคิกคิกแสนยียวนกวนประสาทของเขาลอยลงมาเข้ารูหูอยู่เลย..
เรนเดินไปกดขวดน้ำเปล่าจากตู้กดน้ำ เดินถือไปขึ้นตึก เดินหาริวอิจิคุงคนเมื่อกี้
🚶♂️🥤
หัวเราะขนาดนั้น ก็คงจะ เจ็บคอแน่เลย
เปล่านะ...
ไม่ได้แค้นเลยนะ..
ใครจะไปแค้นรุ่นน้องแสนน่ารักกัน... ^^
เดินไปเดินมา ชะตาทำท่าจะต้องกันโดยไม่รู้ตัว ริวอิจิคุงที่คุณตามหาอยู่โผล่หัวออกมาจากห้องเรียนของตัวเองพอดี เจอหน้าคุณแล้วเขาก็โคลงหัวทักทายด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย…ไร้ท่าทีสำนึก
( ◠‿◠ ) ( ◠‿◠ ) ( ◠‿◠ ) ( ◠‿◠ )
ว่าแต่เขาจะมาทำอะไรแล้วนะ... โรคขี้ลืมระยะสุดท้ายกำเริบพอดี เห็นคนยิ้มสบายๆก็ งง... จำได้แค่ว่ามีความแค้นอะไรสักอย่าง(...)
"เมื่อกี้เธอทำอะไรเหรอ?"
ถามล่อซื้อซะเลย()