"เขินเหรอ..?"
ได้ยินแบบนั้นก็เอียงคอมองด้วยใบหน้าซื่อๆ คล้ายจะไม่เข้าใจแต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ
พอเข้าใจขึ้นมานิดหน่อยเมื่อมองไปรอบๆ และนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
"อ๊ะ ไม่ขนาดนั้นหรอก"
หัวเราะแหะๆ พร้อมกับเขี่ยแก้มเล็กน้อย ก่อนยิ้มร่าขึ้นมาอย่างสดใส
(+)
ได้ยินแบบนั้นก็เอียงคอมองด้วยใบหน้าซื่อๆ คล้ายจะไม่เข้าใจแต่สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ
พอเข้าใจขึ้นมานิดหน่อยเมื่อมองไปรอบๆ และนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
"อ๊ะ ไม่ขนาดนั้นหรอก"
หัวเราะแหะๆ พร้อมกับเขี่ยแก้มเล็กน้อย ก่อนยิ้มร่าขึ้นมาอย่างสดใส
(+)
Comments
"ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก"
"อีกอย่างนะ.. เพราะเสียงไวโอลินของโทยะคุงต่างหากล่ะ"
เธอกล่าวชมคุณด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และจากใจจริง
"มันเพราะมากๆ จนโยโกะเผลอร้องเพลงออกมาเลย(*´ω`*)"
คนขี้เขินอะไรพูดจาน่าอายได้อย่างเต็มปากเต็มคำ เปรียบเสียงของอีกฝ่ายว่าเป็นเทนชิ (นางฟ้า) งั้นเหรอ อยากจะตบปากตัวเองเมื่อครู่ !
" ตัวผมยังไม่เอาไหนอยู่ ล แล้วก็ข ขอบคุณที่ชวนนะครับ "
เขาเงยหน้าขึ้นมองยิ้มจนตาปิด ถึงแม้จะรู้สึกไม่สบายใจเวลาต้องเล่นตอนหน้าผู้คน แต่ก็ได้มีคนรับฟังเสียงดนตรีของตัวเองมันก็ทำให้รู้สึกดีมากเหมือนกัน
"โทยะคุงน่ะจะต้องทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ ✨"
เมื่อเห็นอีกคนเอาเช่นนั้น โยโกะยิ้มแย้มอย่างสดใส พร้อมกับให้กำลังใจ
"เราเป็นเพื่อนกันนี่นา"
"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"
ฉีกยิ้มกว้าง
"อ๊ะ! จริงสิ"
"โยโกะเองก็สนใจเรื่องของไวโอลินล่ะ!" แววตาสนใจ
' เพื่อน ?'
เป็นเพื่อนกันกับตัวตนอย่างเขา
สึสึจิ โทยะ จะมีสิทธิแบบนั้นด้วยเหรอ...
" ค ครับ ? "
ก่อนที่จะจมลงสู่ห่วงความคิดของตนไปมากกว่านั้น โทยะก็หันเหความสนใจกับมาที่คำถามของเด็กสาวตรงหน้าก่อน
" อิจิฮาระซังอย่างจะเล่นไวโอลินเหรอครับ ? "
"อื้ม! โยโกะน่ะชอบพวกเครื่องดนตรีมากเลยล่ะ"
"แต่คนรู้จักส่วนมากไม่ค่อยมีใครมีความรู้เรื่องนี้เท่าไหร่"
ทำหงอยๆ ออกมาเล็กน้อย ท่าทางเหมือนลูกหมาที่กำลังถูกดุเลย
ก่อนที่จะฉีกยิ้มอีกครั้ง
"เพราะงั้นเลยอยากรบกวนโทยะคุงไงล่ะ!"
เอายังไงดีล่ะ (⇀‸↼‶)
โทยะไม่ค่อยถูกขอร้องให้ช่วยเรื่องดนตรีเลย จึงแอบรู้สึกหนักใจอยู่ภายใน แม้ภายนอกนั้นแสดงสีหน้าปิดตายิ้มค้างเอาไ้ว
ใจหนึ่งก็ไม่อยากยุ่งยากกับคนอื่นมาก แต่อีกใจก็อยากจะช่วยอีกฝ่าย
แถมลึก ๆ แล้วตัวโทยะคงอยากจะรู้สึกสนิทกับคนอื่น ๆ มากกว่านี้ด้วย...
เอ๊ะ-?
+