#KMI_เปิดโรล
#KMI_Tamao_to_Musou
[ ??? | ไม่ระบุเวลา | แยกรูท ]
คุณจำได้เพียงว่าคุณหลับไป เมื่อตื่นขึ้นก็อยู่สถานที่แปลกตาซะแล้ว
ห้องนั่งเล่น ปลาทอง ทีวีตู้ปลา เหมือนย้อนยุคโชวะ
‘ ข่าวประเด็นร้อนวันนี้— ’
เพี๊ยะ! โครม!
’ —ไม่ต้องพูดจ้า! ’
รายการน่าขนลุกฉายต่อคุณ
—และแล้ว‘บางคน‘ทักทายคุณเข้า!
“ เน่~ บุกรุกบ้านคนอื่นแบบนี้ไม่ดีน้า~✿ “
( เครดิตใน ALT )
#KMI_Tamao_to_Musou
[ ??? | ไม่ระบุเวลา | แยกรูท ]
คุณจำได้เพียงว่าคุณหลับไป เมื่อตื่นขึ้นก็อยู่สถานที่แปลกตาซะแล้ว
ห้องนั่งเล่น ปลาทอง ทีวีตู้ปลา เหมือนย้อนยุคโชวะ
‘ ข่าวประเด็นร้อนวันนี้— ’
เพี๊ยะ! โครม!
’ —ไม่ต้องพูดจ้า! ’
รายการน่าขนลุกฉายต่อคุณ
—และแล้ว‘บางคน‘ทักทายคุณเข้า!
“ เน่~ บุกรุกบ้านคนอื่นแบบนี้ไม่ดีน้า~✿ “
( เครดิตใน ALT )
Comments
รีบหันมองซ้ายขวาในทันที
สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยทำให้ตัวเธอลนลานขึ้นมา ฝ่ามือจับช่วงลำคอของตัวเอง อย่างน้อยโชคเกอร์ก็ยังอยู่
คำถามเข้ามาเต็มไปหมด คงสงสัยล่ะมั้งว่าทำไมเพื่อนร่วมห้องถึงมาอยู่ตรงหน้าได้ แล้วคนบุกรุกหมายถึงเธอหรอ ?
「จู่ๆ โดนพาเข้ามาน่ะーผมไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุกนะ」
ก็ไม่รู้หรอกว่าคำแก้ตัวของเธอจะฟังขึ้นรึเปล่า
‘เจ้าบ้าน’กระพริบตาปริบๆให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ตาฝาด
“ ถ้าไม่ใช่ทสึกุมิซัง..ผมคงไม่เชื่อแน่ๆ ”
“ น่าแปลกจริงๆ..หรือว่า…? “
นัยน์ตาเขียวมะนาวเรืองแสงขึ้น แสงสีสาดส่องจับต้องรวมที่จุดเดียว
—ดาวเด่นใน’ห้อง’นี้น่าจะเป็นคุณนะ
ทสึกุมิ เคียวโกะซัง!
” ทสึกุมิซัง..ฝันแบบนี้กับเขาด้วยเหรอ? “
ฝัน ?
มองรอบกายอีกครั้งก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทันที ที่นี่ไม่ใช่ความจริงแต่เป็นความฝัน ถ้าแบบนั้นーมันจะเหมือนฝันเดิมๆ ที่เคยผ่านมารึเปล่านะ ?
แม้จะมีคำถามนับร้อยก็ตามแต่ก็จะสลัดมันทิ้งไปอยู่ดี เผยยิ้มจางๆ ให้กับเพื่อนร่วมชั้นตรงหน้า
「ก็คิดว่านะ ?」
ー「ถึงปกติผมฝันประหลาดกว่านี้ด้วยซ้ำ」ตอบคำถามอีกคนพลางเดินสำรวจไปรอบๆ ห้อง
ทามาโอะชวนเปิดหัวข้อชวนงุนงงตามประสาคนชอบพูดเรื่อยเปื่อย
ห้องที่อยู่ตอนนี้เหมือนห้องนั่งเล่นสมัยปู่ย่ายังวัยเยาว์ นอกเหนือจากปลาทองแหวกว่ายกลางอากาศ
ทว่าเฟอร์นิเจอร์เหล่านั้นเหมือนถูกจำลองขึ้นมาจากพลาสติก กระดาษ และเศษผ้า
—ใช่แล้ว..ที่นี่คือ‘บ้านตุ๊กตา‘!
สิ่งแรกที่ดึงความสนใจในตอนที่ลืมตาขึ้นมาคือเสียงแปลกๆจากทีวีทรงโบราณ
รายการเรียลลิตี้..?
.
นัยน์ตาสองสีเบนจากหน้าจอไปยังใบหน้าคุ้นเคย
“ทามาโอะ?“
เขาเข้ามาในบ้านของอีกฝ่ายตอนไหนกัน
“ มุ? รู้จักผมด้วย? ”
เจ้าบ้านแปลกใจเล็กน้อยที่แขกคนนี้รู้ชื่อเขา ไม่น่าหูฝาดนะ ทั้งเมืองมีแค่‘ทามาโอะ‘คนนี้คนเดียว
“ ถึงจะดีใจ แต่ผมจำคุณไม่ได้อยู่ดีหนอก โทษทีน้า~ ”
เอ่ยพลางลูบไล้ปลาทองตัวเบ้อเริ่มเรืองแสงสีสวย
“ งั้นผมให้คุณรู้จักกับ’ฮิมะจัง’ละกัน คงไม่รู้สินะว่าผมเลี้ยงปลาทองด้วย~ ”
ปลาทองข้างหน้ากับข้างหลังคุณคือตัวเดียวกัน
ทุกตัวคือ‘ฮิมะจัง‘!
แนะนำตัว'อีกครั้ง'อย่างเป็นธรรมชาติราวเป็นเรื่องปกติ ไม่วายเสริมให้อีกฝ่ายเรียกเขาเป็นพี่ชายไปด้วย
"แล้วทำไมฮิมะจังพวกนี้ถึงไม่อยู่ในตู้ปลาล่ะ?"
เขายกมือขึ้นแตะปลาทองข้างหน้า ปล่อยให้แสงจากปลาทองและทีวีที่ยังฉายรายการแปลกประหลาดอาบย้อม
เสียงแหบทุ้มนุ่มทวนตาม เหมือนได้ยินคำนี้ในเสียงตัวตอนตัวเท่าลูกแมว
—สงสัยรู้จักกันจริงแฮะ
“ อาระ~ ไม่ได้เจอกันนานเลยน้า~ สึบากินี่จัง~ ”
“ เอ๊ะ หรือว่าเรียกสึบากิเซมไปดี~? ”
นอนเกยทีวีแกว่งขาสบายใจเฉิบ โดยมีเสียงรายการดังคลอรอบห้อง
“ บางที ที่นี่อาจจะเป็น‘ตู้ปลา‘ก็ได้นะ? ”
” จริงไหมผมไม่บอกหรอก~ ☺️ “
เขาว่ายิ้มๆ ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายไม่เห็นสีหน้าตัวเอง
”ถ้านี่เป็นตู้ปลางั้นพวกเราเป็นอะไรล่ะ กัปปะเหรอ?“
ถึงตรงนี้ก็ลุกขึ้นมองไปรอบห้อง ที่นี่มันยังไงกันนะ
”อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า บอกพี่ชายคนนี้หน่อยสิ“
เด็กน้อยขี้แยติดแม่ในวันวาน กลายเป็นเด็กดื้อเอาแต่ใจซะแล้ว
“ ผมว่าระดับเซมไปน่าจะรู้อยู่แล้วล่ะ~ ”
“ สถานที่ที่เหตุผลไม่มีอยู่จริง..แค่นี้น่าจะเดาได้แล้วสินะ? ”
รุ่นน้องใบ้คำตอบพลางกรอกตาทางอื่น
ว่าแล้วก็คว้าปลาทองมาขยำจนครีบหด ถูกยืดลำตัวกลายเป็นเส้นด้ายพันตามนิ้วมือ
ฮะ ฮะ...
โทวยะที่ต้องการนอนหลับพักผ่อน แต่ก็พบว่าตัวเองนั้นได้ตื่นมายังสถานที่อันแปลกประหลาดเข้าซะแล้ว เขาจึงได้แต่หัวเราะแห้งออกมา...
' ไม่อยากจะขยับตัวไปไหนเลย เหนื่อยอ่า อยากพัก ฮือออ '
และในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังนั่งทรุดตัวลงโอดครวญกับตัวเองอยู่นั้นเขาก็ได้ตกใจกับเสียงทักทายเข้า !
" ข ขอโทษ คคร้าบบบ ต ต ตัวผมไม่ได้อยากมาเลยครับ !! "
มีแค่ท่าทีแปลกใจเล็กน้อยกับทักทายต้อนรับ เท้าแกว่งขึ้นลงตีฟองอากาศกระจาย
“ ถึงเราจะเพื่อนกันเอง แต่การที่บุกรุกห้องคนอื่นน่ะ.. รู้ใช่ไหมว่า.. “
ห้องเริ่มมืดลงจนเหลือแต่แสงทีวี นอกหน้าต่างเป็นสีแดงฉาด
น้ำเสียงของเขาลดโทนต่ำคล้ายวิญญาณอาฆาต ชวนขนลุก
” มันเสียมารยาท!! “
โทวยะไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย ยิ่งบรรยากาศสีแดงฉาด น้ำเสียงชวนขนลุกนั้นทำให้จิตใจภายในนั้นสั่นด้วยความตื่นเต้น...
หากแต่มันก็จะถูกขัดด้วยความรู้สึกผิดที่ดันเข้ามาเหยียบสถานที่แห่งนี้โดนที่ไม่ได้รับอนุญาติ
" ข ขอโทษครับ ต ตัวผมเข้ามาได้ยังไงก็ยังไม่รู้เลยครับ ! "
เขาก้มหมอบขอโทษเจ้าของเสียงจนหน้าแทบจะจมมิดพื้นเพราะรู้สึกเป็นอย่างมาก 😭
ขานรับขอไปที วิงวอนแบบนี้เดี๋ยวรู้สึกผิดจริงๆซะหรอก!
“ งั้นสึสึจิซังก็ออกไปได้เลยน้า ”
ผายมือไปยังทางออก..ไร้ทางเดินและประตู..
—ทั้งมืดมิด
—ทั้งว่างเปล่า
บางที ห้องของเขาเพียงฉากกั้นวางแนวลูกบาศก์กับสิ่งของคราฟขนาดจิ๋วก็เท่านั้นเอง!?
ข่าวตรงหน้าดังขึ้นก่อนจะมีเด็กกระโจมออกมาพูดจาหาว่าเขาบุกรุก
“อะไรเนี่ย เกมโชว์หรอ ผู้จัดการไม่เห็นบอก”
“นี่ พ่อแม่เธอไปไหนหน่ะ“
เค้าทำมือเหมือนหาคนมองซ้ายขวาไปมา
”เฮ้อต้องเลี้ยงเด็กหรอ“
เขาเกสหัวสงสัย
ว่าแต่คนตรงหน้านี่เด็กหรือตัวเล็กกันนะ
ป้องปากหัวเราะ เป็นการแสดงออกที่ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ!
“ งั้นพี่ชายพักกินน้ำให้กระชุ่มกระชวยหน่อยดีกว่า เอ้า! “
ดีดนิ้ว เป๊าะ!
ปลาทอง..ไม่สิ น้ำสีชมพูพีชรูปปลาทองขนาดใหญ่กระโจนออกจากหลังฉาก
—พุ่งมาหาคุณพริบตาเดียว!
—ตู้ม!!
ไม่ทันไร คุณก็เปียกชุ่มด้วยน้ำหวานเหนียวเหนอะหนะ พร้อมพลุกระดาษหลากสีวิบวับแปะตามตัว
ของเหลวมีสีสันกชิ่นหอมหวานพวงพุ่งเข้าสู่ใบหน้าของเขาอย่างจัง
ไม่ใช่แค่ของเหลว แต่รวมถึงกระดาษสีก็มาไม่แพ้กัน
ตัวเขาเหนียวเหนอะไปหมด
จะมานากลหรืออะไรก็ช่าง
“เจ้าหนู”
“เป็นเด็กดื้อจะโดนกินนะ💢“
เขาพุ่งตัวเข้าไปกัดเจ้าเด็กตรงหน้า
กัดที่แปลว่าจะกัดจริงๆ….
(คือถ้าสมมุติว่าเป็นผีโมโมก็วิ่งไล่จะกัดผีแล้วค่ะ😭)
ทว่าทิศทางพุ่งตัวอยู่ระดับต่ำเกินไป! ทีวีตู้ปลามีขนาดใหญ่จนคุณเผลอไปกัดจอซะเอง!?
“ พี่ชายออกมาก่อน เดี๋ยวไฟมันดูดน้า~ ”
ส่งสารเป็นห่วงเป็นใย หารู้ไม่ว่าแค่ทำตามมารยาทของเจ้าบ้าน!?
( โอ๊ย55555555555 โมโมะคุงเจอเด็กแสบเข้าให้แล้วค่ะ คนนี้ผีกลัวนะคะ555555555 )
เขารีบถอยออกมาปิดปากตัวเอง
หันไปมองเจ้าเด็กด้วยท่าทีไม่พอใจ
“งัเนก็อย่าหลบสิ”
เขาพยายามจับหลังคอเสื้ออีกฝ่ายขึ้นมา
จับยสกจับเย็นจริงๆ
(ไม่เป็นไร ผมจะต้องได้จับเด้กกินบ้าง5555555)
“ เฮ้อ..พี่ชายหลงเข้า‘ห้อง‘ของผมเอง ทำไมทำตัวเหมือนอยู่บ้านตัวเองเลยล่ะ? ”
ชำเลืองแขกไม่ได้รับเชิญอารมณ์เสียที่พยายามคว้าตัวเองอย่างเอือมระอา
“ อีกอย่าง ปีนี้ผมอายุ 16 แล้ว ไม่เด็กแล้วนา~ ”
…เพราะไม่มีทางที่ตัวเขาจะหลับตาลง แล้วเพียงแวบเดียวก็มาโผล่ในห้องของคนอื่นได้หรอก
สายตาของเขาสอดส่องไปรอบๆอย่างงงงวย จับที่หน้าตัวเองว่าแว่นตัวเองยังอยู่ดีมั้ย—เมื่อรับรู้ได้ว่าใส่อยู่ ก็ต้องมางงงวยกับสภาพรอบๆต่อ
‘…ที่นี่ที่ไหนกันหนา…‘
“..เหวอ?!”
เขาสะดุ้งเฮือก เมื่อคนที่ดูจะเป็นเจ้าของห้อง? โผล่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว
+
…หืม?
“…คาโมจิจัง?”
นอนเกยทีวีดูสบายใจเฉิบ เมื่อเห็นแขกผู้สวมแว่นก้นหอยท่าทีประหลาดใจ
“ พรุ่งนี้หยุดร้านหรือครับ? ถึงได้มาหาผมเนี่ย ”
แม้นานๆทีคุยกัน แต่เขารู้จักเจ้าของร้านหนังสือประมาณเล็กน้อย—น้อยมากจริงๆ
ปลาทองไซส์มนุษย์แหวกว่ายทั่วห้อง โดยมีเสียงโหวกเหวกจากทีวีประกอบฉาก บางตัวดมฟุดฟิดที่ตัวคุณด้วย!
ถึงจะบอกว่ามาหา—แต่ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้ คือตัวเองที่หลับตาอยู่บนฟูกแน่ๆ… ครั้นจะปฏิเสธออกไปตรงๆก็กระไรอยู่
นางิส่งเสียงตกใจอีกครั้งเมื่อเจ้าปลาทองบางตัวเข้ามาใกล้ หันไปสบตาโตๆของมัน… ยิ่งเห็นขนาดของมันยิ่งมั่นใจ ว่าที่แห่งนี้คงไม่ใช่ความจริงเป็นแน่
”ที่นี่…ห้องของคาโมจิจังเหรอ?~ ขอโทษหนา~ ดูเหมือนผมจะมาโดยพลการซะแล้ว~…“
หากเห็นสิ่งแปลกประหลาดคงเป็นเพราะเขายังตื่นไม่เต็มตา -- ทว่าไม่ว่าจะกระพริบตาถี่ ๆ ขยี้ตาก็แล้ว แต่สิ่งที่ 'มองเห็น' ยังคงเหมือนเดิม
"เธอ..."
เขาจำอีกฝ่ายได้
"ฉันไม่ได้อยู่ในห้องของฉันงั้นเหรอ...?" ว่าพลางหันไปมองรอบตัวเพื่อสำรวจ
“ คุณเจ้าของเม-เปิ้ล-จัง ♪ ”
เพราะไม่ทราบชื่อแซ่จึงตั้งฉายาให้ระบุตัวได้ไปก่อน
—ก็จำได้แต่แมวนี่นา!
“ ที่นี่ไม่ใช่ห้องของคุณหรอก ”
“ มันคือ’ห้อง’ของผมเอง~ ”
เอ่ยโดยบุคคลที่เคลมตัวเองเป็น‘เจ้าบ้าน‘ ทั้งทีวี โต๊ะ โซฟา พัดลม ตู้หนังสือ
—แม้แต่คนในรายการบนจอสี่เหลี่ยมยังเป็นตัวเขาเอง!
เรื่องสุดท้ายที่อามาเนะจำได้คือห้องมืดที่ร้าน รูปขาวดำที่ตากไว้รอกระดาษที่ล้างหนสุดท้ายแห้ง แล้วก็ความคิดเลือนๆ ว่าของีบสักสิบนาทีน่า…
ว่าแต่…นี่มันอะไรกันคะเนี่ย!?!
ปลาทองในอากาศ ทีวีเก่าๆ สถานที่ไม่คุ้นตา ควรตกใจอะไรก่อน
เด็กหนุ่มคนนั้นคือใครน่ะ จำได้แค่เห็นผ่านๆ ในโรงเรียนเอง
“ฉันไม่ได้บุกเข้ามาสักหน่อย” แต่เธอก็อยู่ในที่ของคนอื่นนะ “จู่ๆ ก็มาอยู่ตรงนี้แล้วอ่า…”
ป้องมือขำในลำคอเหมือนฟังเรื่องตลกเช้านี้
” ปกติห้องของผมไม่ให้ใครเข้ามาหรอกนะ นอกจากจะมีคนลักลอบเข้ามาน่ะ “
เอ่ยเป็นเรื่องปกติ ถึงทุกคืนจะเปิดต้อนรับ’คนพิเศษ’คนหนึ่งก็เถอะ
ปลาทองตัวหนึ่งว่ายดมเนื้อตัวคุณ จนฟองอากาศเป่าฟอดรอบตัว🫧
แต่ถ้าในนี้เป็นน้ำจะหายใจได้ยังไงกัน…
ปวดหัว
“โอเค…” อามาเนะลากเสียง “โอเค ถ้างั้น ในตอนนี้ฉันนับว่าเป็นแขกไม่ได้รับเชิญของเธอ ถูกต้องไหม” เธอเคาะปลายคางใช้ความคิด
“แขกไม่ได้รับเชิญแปลว่าไม่ควรอยู่… คุณเจ้าของบ้านชี้ทางให้ฉันออกไปหน่อยซี่”
“ ได้ซี่ พี่สาว~ ”
“ ทางออกอยู่นี่! ”
ทามาโอะชี้ทางออก..ไม่มีทางเดิน ไม่มีประตู ไม่มีบันได
มีแต่ฉากกั้นและพื้นที่มืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด
ผนังและเฟอร์นิเจอร์บริเวณ‘ทางออก‘เป็นเพียงแค่ลายกระดาษเท่านั้น
ผิดกับ..ข้าวของเครื่องใช้ตรงนี้ ดูสมจริง..เหมือนของจริง
“ตลกน่า…” ฮึ้บก่อน อย่าหงุดหงิด นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ “สรุปว่าต้องการให้ออกหรือไม่ให้ออกกันคะ”
สภาพนั้น ออกไปก็ไม่รู้จะหลุดไปที่ไหนอีก
ดูออกว่าแขกไม่ได้รับเชิญเริ่มอารมณ์เสีย แม้ว่าจะพูดความจริงก็ตาม
—ก็นะ จริงแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งอาจจะมีโอกาสเคว้งคว้างกลางทางก็ได้!
สงสัยต้องจริงจังหน่อยแล้ว..ติ๊กต๊อกๆ
—!
” งั้นเอาแบบนี้.. “
—คว้าปลาทองตัวที่ใกล้ที่สุดมา
—เป่าลมจนตัวมันพอง!!
” พี่สาวคิดว่าผมเป่า‘ลูกโป่ง‘ลูกนี้แตกไหม? “
"..."
กระพริบตามองภาพตรงหน้า แล้วกระพริบอีกที
เอ้ะ?
"คุณ.. คาโมจิ?"
เอ่ยถามเสียงค่อยๆ แล้วแอบมองรอบๆ..
เกิดอะไรขึ้นเนี่ย...?
เขานั่งตัวลีบ สับสนไม่เข้าใจเลย แต่ไม่กล้าทำอะไรนอกจากนั่งนิ่งๆ...
เท้าคางตอบเพื่อนร่วมชั้นด้วยเสียงร่าเริง
“ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก~ แต่คุณนั่นแหละ.. ”
เหลือบคุณด้วยหางตาช่วงกำลังเว้นวรรค เหล่าปลาทองเริ่มจับจ้องคุณ ทีละคู่ ทีละสองคู่
“ ..จะทำอะไรผมหรือเปล่า? ”
เอ่ยถามน้ำเสียงแหบพร่า
—เสียงเพรียกจากสิ่งอัปมงคล
—นี่คือ‘สิ่ง’ที่คุณกำลัง‘เผชิญ’
เขา... ก้มลงมองพื้น
ใช่ว่าจะไม่เคยโดนจับจ้องแบบนี้ สายตาที่มองมาอย่าง... อะไรนะ?
พูดไม่ถูก แต่...
ปากอ้าๆ หุบๆ อ้ำๆ อึ่งๆ อยู่ พยายามหาเสียงตัวเอง พยายามที่จะไม่แพนิค
"อย่-" เสียงขาด จุกในคอ
"อย่า... หยุ- หยุด มองผมก่อน ได้รึปล่าว..."
ขออย่างแรกก่อน ขออย่างเดียว...
“ ..กำลัง’กลัว’สิน้า~! “
เสียงแหลมสูงปรี๊ดเหมือนออโต้จูน แสบแก้วหูชอบกล
” เห็นแก่เพื่อนร่วมห้อง ผมจำเป็นใจกว้างให้คุณซักหน่อยก็ได้ “
พรึ่บ!!
ไฟห้องดับแล้วสว่างอีกครั้ง…ไม่พบปลาทอง ไม่พบแสงสีแดง ไม่พบเจ้าของห้อง
—ผู้ประกาศชายกลางคนฉายบนรายการข่าว
—มันควรกลับมาปกติ
—ทว่าคุณยังอยู่ห้องเดิม!
—ห้องแปลกตาที่ไม่ต้อนรับคุณ!
!!
ยกมือปิดหูแน่นแต่ก็เหมือนไม่ได้บล็อคเสียงพวกนั้นออกไปได้เลย ก่อนที่รู้ตัวอีกทีก็---
...อยู่ในห้องเดิม
ห้องแปลกๆ นี่ อยู่คนเดียวเสียแล้ว...
"..." พยายามจะพูดอะไรสักอย่าง "ค-คุณบอกว่า ผมบุกรุก" จริงๆ เข้ามาตอนไหนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่นั่นเลยจุดที่จะนำเป็นประเด็นได้ไปแล้ว
"ต-แต่ถ้าอย่างนั้น"
"ก็ ปล่อยผมออกสิ!"
เหมือน... พูดกับอากาศ..
ผู้ประกาศข่าวในจอสี่เหลี่ยมที่กำลังปฏิบัติงานกลับหยุดชะงัก หลังคุณวิงวอนให้ออกจากสถานที่แห่งนี้
’ ..คุณคาซึกิ ฟูมิอากิ ’
‘ ผมกำลังคุยกับคุณอยู่ ’
ชายวัยกลางคนจ้องมายังคุณ
บทสนทนาของเขากำลังกล่าวถึงคุณ
เขารับรู้ถึงคุณ!
’ ถ้าอยาก’ออก‘จากที่นี่… ’
’ มาใกล้ๆผมสิ ’