“อ้า คุณคือ…”

เอาอีกแล้ว ยูริไม่เคยจำชื่อคนได้ตั้งแต่หนแรกเสียที เขาหัวเราะนิดๆ แหงนหน้าขึ้นแล้วคลี่ผ้าสีขาวคลุม สีแดงซึมวาดลวดลายขึ้นมาตามผ้าที่ทาบทับลงไป“…คุณสัปเหร่อนี่เอง”

ผืนผ้าชักออกเหมือนักมายากล ของเหลวสีแดงก่ำบนใบหน้าหายไปหมดจดดีแล้ว แต่เส้นผมหยักศกยังเปียกหมาด คงอยู่เป็นทรงที่จัดแต่งมาตามเดิม เสื้อเชิ้ตสีดำที่ไม่ค่อยหยิบมาสวมเองก็มีรอยเปียกเป็นดวง

“มาทำงานหรือครับ?”

“นั่นเป็นวิธีดื่มที่แปลกดีนะ ฮาซามะคุง”

เขาไม่ได้เอ้อระเหยอยู่กับโต๊ะของแขกที่รู้จักหน้าค่าตานานนัก โนกามิเดินต่อไปที่ป้าย ‘โอไคเคย์’ โดยไม่อยู่รอคำตอบ