โรลปิด
@nogami-kmi.bsky.social
สุสานตอนกลางวัน เทศกาลบงวันสุดท้าย
—————————
เวลานี้ทุกคนกำลังทำอะไรอยู่กันนะ
เตรียมตัวไปดูดอกไม้ไฟคืนนี้? หรือกำลังเตรียมงานลอยโคมส่งวิญญาณ?
ส่วนฮาซามะ ยูริ—กำลังลากเท้าหนักอึ้งเข้าสู่พื้นที่พักผ่อนสุดท้ายของผู้วายชนม์
ต๊อก ต๊อก
เสียงส้นรองเท้าบูทกระทบพื้นหินปูลาดทางยาว—หยุดยืน ถอยหลังเล็กน้อยค่อยก้าวต่อ
+
Comments
เส้นผมหยักศกดูยุ่งเหยิง ขอบตาเองก็คล้ำชัดกว่าปกติ เขานอนไม่หลับ แต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลเด็กน้อยอย่างเช่นว่าวันนี้มีทัศนศึกษา…
…ทัศนศึกษากับชายสวมใส่รองเท้าขัดมันวับ ผู้บรรยายวิชาว่าด้วยอารมณ์มือหนึ่งที่ยูริมีต่อกระดูกพ่อตัวเอง
เข้าสู่เทศกาลบงแล้วแต่กลับไม่มีกำหนดการกลับไปที่อุเอโนะบ้านเกิดของเขา—ในทางกลับกัน โนกามิกลับมายืนอยู่ที่สุสานของคนอื่นเสมือนเป็นส่วนที่เกินออกมาจากช่วงเวลารำลึกถึงบรรพบุรุษของครอบครัวผู้วายชนม์ ทั้งยังสวมสูทท่ามกลางผู้คนในชุดยูกาตะ
บางอย่างดูผิดที่ผิดทาง
“มาอยู่ที่นี่แต่เช้าเลยเหรอ ฮาซามะ”
+
“พอเป็นช่วงเทศกาลแล้วสุสานดูจะมีคนอยู่เยอะกว่าภาพที่คุ้นตา” เขาว่า สายตาทอดมองตรง
“จากที่ ๆ เงียบเหงากลายเป็นงานรวมญาติ”
ยูริดูเหนื่อยล้ากว่าปกติเหมือนไม่ได้นอนมาหลายคืน แต่ก็ยังโปรยรอยยิ้ม โค้งทักทายอย่างสุภาพอย่างเคย “สวัสดีครับ โทโฮเซนเซย์“
ช่อดอกไม้ในมือวางบนแท่นหิน ทำอย่างกับเป็นโต๊ะตั่ง ก่อนจะแค่พนมมือบอกกล่าวแบบขอไปทีหน้า ‘สุสานบ้านฮาซามะ‘ ที่มีบรรดาของไหว้ ธูป โคมจุดครบถ้วนดี—ขาดแต่ดอกไม้
+
เขาเปรยทั้งที่ยังพนมมืออยู่ เอียงศีรษะน้อยๆเหลือบมองคู่สนทนา
“การเดินกลับไปบ้านเกิดที่จากมาเป็นสิบปีแล้วแบบหน้าตาเฉยเป็นเรื่องที่ทำได้ยากกว่าที่คิดล่ะมั้งครับ” เขาไม่ได้อธิบายอะไรต่อ
โนกามิให้บุตรชายโดยสายเลือดวางดอกไม้ก่อน จากนั้นเบญจมาศสีขาวบริสุทธิ์จึงวางตามลงไปในฐานะตัวแทนความอาลัย
นัยน์ตาสีอำพันที่เก็บงำความรู้สึกเหลือบมองชื่อฮาซามะ คิคุจิที่เคยอยู่บนโต๊ะทำงานสักตัวสมัยที่เขายังเป็นนักศึกษาแพทย์ +