“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นครับ” เอ่ยกลับไปอย่างถ่อมตน—แค่ประโยคแรก “หวังว่าจะไม่มีอะไรไปสั่นคลอนความชอบนั่นเข้าสักวันนะ พอดีว่าผมค่อนข้างเชี่ยวชาญในการทำให้ผู้คนเกลียดน่ะ”
ปิดท้ายก็รอยยิ้มและเสียงหัวเราะขึ้นจมูก “คุณเดินออกกำลังเก่งน่าดูเลย—ขอบคุณที่ลงมาส่งถึงนี่นะครับ“
ปิดท้ายก็รอยยิ้มและเสียงหัวเราะขึ้นจมูก “คุณเดินออกกำลังเก่งน่าดูเลย—ขอบคุณที่ลงมาส่งถึงนี่นะครับ“
Comments
ฟังดูเหมือนการพูดเล่นที่อาจจะมีความจริงผสมอยู่นิดหน่อยตามประสาคนที่กังวลเรื่องการติดเชื้อมากกว่าคนทั่วไป
โนกามิเดินไปส่งอีกฝ่ายไม่ถึงซูเปอร์ที่ทั้งคู่พบกันเพราะนั่นดูจะไม่จำเป็น ฮาซามะ ยูริคงไม่ได้อาศัยหลับนอนอยู่ในซูเปอร์(แม้อาจจะมีความเป็นไปได้นิดหน่อย)
+
เขาพูดเหมือนมันเป็นกระดาษชำระในห้องน้ำที่ต้องคอยซื้อมาเติม
“ผมยังไม่มีธุระต้องไปหาคลินิกทันตกรรมในเร็ว ๆ นี้ แต่เราอาจจะได้พบกันโดยบังเอิญอีกในอนาคตเหมือนอย่างหลายครั้งที่ผ่านมา” โนกามิกล่าวทิ้งท้ายพร้อมฝีเท้าที่หยุดเดิน
“ไว้พบกันนะครับ …ในที่ไหนสักที่”
หลังมือกดอยู่กับริมฝีปากตอนเสียงหัวเราะลั่นแวบออกมา ตั้งคำถามกับตัวเองอย่างขบขันว่า—ถ้าเขาล้างมือสะอาดเอี่ยมโดยที่ไม่ได้อาบน้ำสักเจ็ดวัน แต้มความชอบของโนกามิจะเป็นสักเท่าไหร่กันนะ?
“อ้า ถุงมือยางเพื่อนยาก~” ชายหนุ่มผู้ใช้ประโยชน์จากถุงมือยางมากกว่าหนึ่งอย่างพึมพำออกมาพร้อมทำนองที่ใส่ให้สดๆร้อนๆ ”เป็นของที่ขาดไม่ได้เลยเชียว?“
+
“ถึงจะไม่ใช่อาชีพที่โปรดปรานนัก แต่ถ้าคุณเกิดมีธุระกับคลินิกทันตกรรมขึ้นมาจริงๆ ผมก็ยินดีมองลงไปในช่องปากของคุณเสมอนะ”
รอยยิ้มละไมวาดลงมาจากมุมปาก นัยน์ตาหรี่เป็นเส้นโค้ง
“ไว้พบกันใหม่ครับ“