—อาจจะตั้งแต่คำว่า ‘รักเร่‘ ถูกสะกดออกมาจากปากอีกฝ่ายอย่างละม้ายชื่อใครสักคนในข่าว
“ผมทายไม่ถูกหรอก—ผมเดาใจคุณไม่ถูกด้วยซ้ำว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่“
“ผมทายไม่ถูกหรอก—ผมเดาใจคุณไม่ถูกด้วยซ้ำว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่“
Comments
โนกามิสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปตอนที่ชื่อดอกรักเร่ถูกพูดขึ้นมา เขาคิดว่าตัวเองพอเข้าใจเหตุผลของมันจากจิ๊กซอว์ในหัวที่เพิ่งประกอบเสร็จใหม่ ๆ หลังอ่านรายละเอียดข่าวจบ
+
เมื่อตัดตัวเลือกอื่นออกคำเฉลยก็อยู่ตรงนั้นเอง กลีบดอกไม้สีม่วงที่ก่อรูปขึ้นมาแทนคำขอโทษ เขาวางประดับไว้ในห้องตนเอง
“ต้องขอบคุณสารานุกรมภาษาดอกไม้ ผมได้เรียนรู้อะไรเพิ่มอีกเยอะเลย”
+
“เธอดูซูบลงนิดหน่อย” ที่จริงก็ไม่นิด “ถึงจะไม่อยากอาหารแต่ก็ทานสักหน่อยนะครับ”
“ผมทานเท่าที่ทานปกติ” หมายถึงข้าวหนึ่งทัพพีที่เคยคดใส่ชามตอนไปทานอาหารที่บ้านบนเนิน
+
คราวนี้เขาลากสายตาขึ้นมา จับนิ่งที่ปลายผมเรียบกริบกับกระดุมที่ติดเรียบร้อยดี คงเป็นลำคอของยูริเองที่เปิดเปลือยผิดวิสัยในวันนี้เพราะไม่ได้อยู่ในเสื้อคอเต่าตัวเก่งของตน
“ในบรรดาคนที่คุณชื่นชอบ มีคุณพ่อของผมอยู่ในนั้นด้วยหรือเปล่า?“
โนกามิตอบอย่างไม่ปิดบัง ฮาซามะ คิคุจิมีส่วนในความรู้อย่างที่ประกอบเป็นตัวเขาในปัจจุบัน และโนกามิระบุหมวดหมู่ความชอบของตนเองไว้ชัดเจนในคำตอบ
“ผมไม่แน่ใจว่าเธอจะหามันได้จากในนี้ไหม แต่เวลาคนไข้มีปัญหากับความอยากอาหาร ทางอายุรกรรมจะชอบให้ไซโปรเฮปทาดีน”
+